Fotografije malešnog sirijskog mučenika na plaži u Bodrumu u Turskoj pokrenule su lavinu komentara u medijima, po Tviteru i Fejsbuku. Ali avaj, tresla se gora…
Puste nade da će strašni prizori nešto promijeniti u tretmanu izbjeglica, možda nagnati suze na oči nekom guzonji iz Brisela, Londona, Berlina ili Budimpešte, brzo su se raspršile. Ispostavilo se da Evropsku uniju, koja se toliko diči brigom za ljudska prava, više zanima spasavanje nasukanih kitova i pravo gej parova da usvajaju djecu, nego goli životi tamo neke crnomanjaste balavurdije koja bi da “podriva temelje hrišćanske Evrope”.
Tako je, naime, mađarski premijer Orban onomad krstio bježaniju ovog jada i čemera sa Istoka pred ratnim pustošenjima, zaboravljajući usput da je potomak najdivljačkijeg plemena koje je ikada stupilo na teritoriju koju on naziva “hrišćanskom Evropom”. Ipak, za razliku od njegovog pretka Atile Hunskog, ovi dođoši bar ne stižu na naš kontinent sa isukanom sabljom, ne pale i ne čereče konjima. U duhu najbolje tradicije Mikloša Hortija, još jednog autentičnog Orbanovog zemljaka, ovaj mentalni i fizički kepec poručuje da fotografije mrtvog mališana Ajlana “nisu moralni argument da se vrata EU otvore za izbjeglice”.
U svom šovinizmu Orban nije usamljen. Britanski poslanik Piter Baklič lupi i osta živ da je “sirijski dječak mrtav zbog pohlepe njegovih roditelja za dobrim životom u Evropi”, usput primjetivši da je “bio dobro obučen i uhranjen”. Češka nije imala fašiste za vrijeme Drugog svjetskog rata, ali ne oskudijeva u njima u 21. vijeku. Predsjednik Miloš Zeman, bez blama, poručuje zemljacima da prijem izbjeglica donosi “širenje zaraznih bolesti i terorizam”, te traži od Brisela ni manje, ni više nego formiranje armije za borbu protiv izbjeglica.
Ta i takva dvolična Evropa pusti poneku suzu kad ludaci iz IDIL-a odsjeku glavu nekom Britancu ili Hrvatu, ali nema milosti prema hiljadama onih koji se, bježeći od istih tih fanatika, dave u potpalublju lađa kojima se preko Sredozemlja švercuju ljudske duše. Smrću sirijskih dječaka, malih anđela koji će završiti na nebu, bez obzira na to kako je ime Bogu što njime upravlja, “hrišćanska Evropa” izgubila je i posljednju vezu sa zapovijestima svojih proroka, čije tekovine tako panično brani, ali i posljednju šansu da bar malo uspori svoje neumitno propadanje. I ako mene pitate, radije biram da živim u Srbiji – sabirnom centru potencijalnih bombaša sa Istoka, družeći se po parkovima sa sirijskim izbjeglicama, nego u Srbiji – punopravnoj članici fašistoidne tvorevine zvane EU, gdje se ljudski život vaga krvnim zrncima i debljinom novčanika. Amin.
