Nakon posljednje komemoracije bošnjačkim žrtvama u Potočarima, 11. jula ove godine, i pokušaja linča premijera Srbije Aleksandra Vučića, međunacionalne strasti u regionu i dalje se ne smiruju!
Ovu temu aktuelizovalo je nekoliko događaja. Prvo je bivši ministar unutrašnjih poslova RS Tomislav Kovač u našem listu, nakon neviđenog skandala u Sudu BiH – gdje je pozvan kao svjedok, a ispostavilo se da se protiv njega vodi istraga – rekao da će uskoro otkriti pravu istinu o Srebrenici. Prema njegovim riječima, to podrazumijeva detalje o spremnosti Alije Izetbegovića da žrtvuje svoje sunarodnike u ovoj opštini da bi izdejstvovao zapadnu vojnu intervenciju 1995. u BiH.
Zatim je načelnik opštine Srebrenica Ćamil Duraković, takođe u “Pressu”, najavio da će premijera Vučića ponovo pozvati u Srebrenicu, na investicionu konferenciju zakazanu za novembar. Međutim, ukoliko Duraković bude pokušao da pređe s riječi na djelo, sigurno se mogu očekivati burne reakcije bošnjačke javnosti na taj gest izvinjenja i kajanja.
Preokret sa najvećom težinom ipak se desio u Haškom tribunalu, jer je vještak za demografiju Svetlana Radovanović, kao svjedok odbrane na haškom suđenju generalu Ratku Mladiću, nedavno iznijela senzacionalno otkriće, izjavivši da se na spisku žrtava navodnog genocida u Srebrenici nalaze lica koja nikada nisu bila državljani BiH i za koja se ne zna da li su uopšte postojala, što je novi dokaz da je slučaj “genocid u Srebrenici” velika propagandna farsa i prevara.
Naime, Radovanovićeva je tokom saslušanja rekla da su demografi Tužilaštva Haškog tribunala pod pojmom Srebrenice obuhvatili čak 15 opština, među kojima i neke u zapadnoj Srbiji i ocijenila da je njihov rad neprofesionalan i intelektualno nepošten. Ona je kao primjer navela da je u jednom izvještaju vještaka optužbe Helge Brumborg rečeno da su neke osobe iz Srebrenice nestale u opštinama Loznica, Valjevo, Priboj, ali i na Tari.
Spas za 20.000 ljudi
Radovanovićeva je ocijenila da za njihovo navođenje nije bilo drugog razloga osim težnje da broj žrtava što više bude uvećan. Ona je istakla da za čak 29 odsto osoba sa spiskova nestalih nedostaje datum rođenja, a za 20 odsto podaci o mjestu nestanka.
– Ne vjerujem vještacima optužbe. Nisam sklona da vjerujem da su uparili podatke o 87 odsto od više od 6.000 žrtava – rekla je Radovanovićeva, osporavajući navode “eksperata” tužilaštva, koji tvrde da su poslije pada Srebrenice nestale ukupno 7.692 osobe.
Proučavajući taj spisak stvarnih i lažnih srebreničkih žrtava, Radovanovićeva je utvrdila da imena više od 1.000 ljudi sa spiska žrtava iz Srebrenice uopšte ne postoje u spiskovima građana BiH popisanih 1991. godine. Pošto nema podataka da je među vojnicima Nasera Orića bilo stranih državljana, koji su u Srebrenicu došli kao “psi rata”, ostaje samo jedna mogućnost: tih više od 1.000 navodnih žrtava su izmišljena lica, koja nikada nisu postojala.
Prema međunarodnom pravu, genocid je kad neko po unaprijed smišljenom planu uništi određenu etničku grupu, zatre joj gen. Da su Mladić, Karadžić, srpski vojni komandanti i političari htjeli da unište muslimane u Srebrenici, oni bi prvo uništili njihov najvitalniji i reproduktivni dio – žene i djecu. Oni ne samo da ih nisu uništili, već ih uopšte nisu ubijali. Naprotiv, Mladićevi vojnici su sve muslimanke, njihovu djecu i muškarce koji nisu bili vojnici organizovano prevezli do Tuzle i Kladnja, na teritoriju pod kontrolom muslimanske vlade u Sarajevu. Na taj način spaseno je više od 20.000 muslimana.
Odluka Međunarodnog suda pravde u kojoj se usput konstatuje da je u Srebrenici počinjen genocid, donesena je na osnovu presuda Haškog tribunala. A sve presude Haškog tribunala izrečene su na osnovu iskaza svjedoka saradnika, Hrvata Dražena Erdemovića, kriminalca koji je priznao da je ubio najmanje 120 ljudi, kojem je presuđeno da je ubio najmanje 70 ljudi i koji je za te zločine osuđen na pet godina zatvora. I odmah pušten na slobodu. Kao nagradu za lažno svjedočenje. Lažni svjedok, lažna presuda i lažni genocid.
Analiza svih brojeva, izjava svjedoka, podataka do kojih su došli članovi Komisije Vlade RS i podataka iz materijala Haškog tribunala, pokazuje da je u julu 1995. godine strijeljano najviše nekoliko stotina muslimanskih vojnika. Taj broj se dobije i kada se saberu sve žrtve koje se pominju u predmetima i presudama Haškog tribunala, kao i u presudi Međunarodnog suda pravde po tužbi BiH protiv Hrvatske. “Hiljade žrtava genocida” su bezimene, zato što ne postoje.
Avdićev dnevnik
U Knjizi nestalih Međunarodnog komiteta Crvenog krsta 2005. godine bilo je 6.610 muslimana iz Srebrenice. Za njih 3.381 navedeno je samo ime i prezime, bez datuma rođenja i drugih podataka na osnovu kojih bi bilo moguće utvrditi njihov identitet. Ako se odbije tih 3.381 izmišljeno ime, ostaje 3.000 ubijenih. Porodice iz Srebrenice su Crvenom krstu prijavile nestanak 10.000 najmilijih. Ispostavilo se da su 2.000 zahtjeva duplikati, dok se čak 5.000 prijava odnosilo na lica koja su Srebrenicu napustila prije jula 1995. Opet ostaje 3.000 stradalih – Orićevih vojnika koji su uglavnom poginuli u borbi protiv nadmoćnijih srpskih snaga. U spomen-kompleksu u Potočarima, sahranjeni su muslimani ubijeni od 1991. do 1995. godine, čak i oni koji su umrli prirodnom smrću, ne samo u Srebrenici i Podrinju, već i u drugim dijelovima BiH.
Samir Avdić iz Bratunca, jedan od saboraca Nasera Orića, u svom pisanom svjedočanstvu o zločinima koje su počinili muslimani iz Srebrenice, tvrdi da se među imenima navodnih žrtava genocida u Srebrenici nalaze i imena najmanje 800, a vjerovatno i svih 1.200 Srebreničana, koji su ubijeni u međusobnim obračunima. U Potočarima su upisana i imena mnogih muslimana za koje Avdić zna da nisu stradali u ratu. Oni žive u inostranstvu, a njihove porodice primaju penziju, kao porodice poginulih boraca.
– Senad Nukić, sin Hase, živi u SAD, čak sam bio kod njega u posjeti. Zijad i Azem Salihović žive u Danskoj, s njima sam se čuo preko kompjutera, Senad Ahmetović je sa majkom u Njemačkoj, čini mi se da je Nedžad Mujkić u Norveškoj, imao sam i njegov broj telefona. Živ je i Senad Ahmetović, sin Kirama i mnogi drugi – piše Avdić, koji se i sam dugo nalazio na spisku “žrtava srpskog genocida”.
U kompleksu u Potočarima upisana su i imena djece koja su u ljeto 1995. godine ubijena na fudbalskom igralištu u Srebrenici, a koje su pobili muslimani.
– U aprilu 1995. godine od Alije Izetbegovića iz Sarajeva došla je naredba da se neki posao odradi da bi došao NATO i taj posao je, u stvari, bio to što je Naser Orić dao naredbu Muji Mandžiću, koji je sada kapetan i živi u Sanskom Mostu, a koji je brat Smaje Mandžića, da minobacačem od 120 milimetara gađa igralište srednjoškolskog centra u Srebrenici, u momentu kada su djeca održavala turnir u fudbalu. Mujo je tu naredbu izvršio i granate su ubile blizu 80 djece, a bilo je i mnogo ranjenih. Poslije toga su optuženi Srbi da su oni bacili granate, jer su srpski položaji bili odmah iznad položaja na kojima se nalazio Mujo – piše u ratnom dnevniku Samira Avdića.
Podaci SZO iz avgusta 1995. demantuju bošnjačke tvrdnje!
Na osnovu činjenica do kojih su došli istražioci Haškog tribunala, sudija tog suda Patriša Vald zaključila je da je u julu 1995. godine u Srebrenici bilo približno 37.000 muslimana. U avgustu 1995. godine aktivisti Svjetske zdravstvene organizacije u Tuzli registrovali su 35.632 izbjeglice iz Srebrenice. Tim popisom nije obuhvaćeno blizu 3.000 muškaraca koji su se u vrijeme popisa nalazili na frontu. To znači da je “genocid u Srebrenici” preživjelo više od 38.600 muslimana. Više nego što ih je živjelo u Srebrenici. Ako se tom broju doda “od 7.000 do 8.000 žrtava genocida”, dobije se broj od 46.600 do 47.600 stanovnika Srebrenice. Protivno logici, zdravom razumu i svim prirodnim zakonima.
Slučaj Žepe
Kako su srebrenički muslimani uklanjali svjedoke svojih zločina, pokazuje ubistvo više lica srpske i muslimanske nacionalnosti u mjestu Hajvazi, pored puta Zvornik-Tuzla, koje je 4. jula 1992. godine izvršila grupa vojnika kojom su komandovali “Taran iz Konjević Polja i profesor Sabit, koji je prije rata predavao opštenarodnu odbranu u Srednjoškolskom centru u Bratuncu”.
– Bilo je šest Srba, vozili su se u konjskim kolima, jedan je upravljao kočijom, a ostali su sjedili nazad. Kada je zaprega zaustavljena, ljudi su upitani gdje su pošli i odmah su pobijeni. Upravo kad su Srbi ubijani, putem je naišla grupa muslimana, jedan muškarac i pet žena. Išli su iz Srebrenice za Tuzlu. I njih su ubili, da ne bi u Tuzli pričali ko je pobio Srbe. Tu sam bio prisutan. Meni je naloženo da ih sve vučem i zakopam, što ja nisam htio, već sam ih samo odvukao u paprat i ostavio, kako Srbe, tako i muslimane – piše u svojevrsnoj hronici o zločinima Nasera Orića i srebreničkih muslimana koju je napisao Samir Avdić iz Bratunca.
Od Orića i ostalih srebreničkih glavešina nisu stradali samo Srbi i muslimani koji su živjeli u Srebrenici, već i muslimani iz Žepe.
– U avgustu 1994. godine Orić je naredio ubistvo muslimana iz Žepe, koji su donosili hranu u Srebrenicu i prodavali je na pijaci, jer nije dozvoljavao da neko drugi osim njega trguje hranom. Zasjeda tim ljudima postavljena je u Podravanju, a komandovao je izvjesni Miš, koji je bio komandir čete u Voljavici. Tada je ubijeno osam muslimana i jedan konj – svjedoči Avdić, koji se u trenutku izvršenja zločina i sam nalazio u Podravanju.
U izvještaju o padu Srebrenice koji je Glavni štab muslimanske vojske podnio Parlamentu Federacije BiH tvrdi se da je Armija BiH u njihovoj operaciji “Srebrenica” imala gubitke od 2.300 boraca. I oni se sada nalaze na lažnom spisku “žrtava genocida”. U knjizi “Srebrenica -agresija, otpor, izdaja, genocid”, štampanoj u Sarajevu, autor Nijaz Mašić navodi da je na ratištima oko Srebrenice prije 1995. godine poginulo približno 1.500 muslimanskih vojnika. I oni se vode kao “žrtve genocida”. Portugalski zvaničnik, direktor UNMO-a, Karlos Martins Branko, 1998. godine napisao je da je 2.028 muslimana iz Srebrenice poginulo u borbi sa VRS, ali da svi oni nisu poginuli u julu 1995. godine, nego “u tri godine žestokog ratovanja”.
Istovremeno sa Srebrenicom, Vojska RS zauzela je i zaštićenu zonu Žepa, u kojoj se nalazilo više od 1.000 muslimanskih vojnika. Svima njima je omogućeno da bezbjedno napuste Žepu i pređu na teritoriju Srbije. Da je srpska vojska planirala da nad muslimanima u Podrinju izvrši genocid, to se ne bi dogodilo, muslimani iz Žepe bili bi ubijeni.
