“Od ideje do realizacije filma proteklo je godinu dana. Podatak da su trenutno žive tri majke koje su izgubile po tri sina koji su poginuli kao pripadnici Vojske Republike Srpske, bio je polazište za studioznije istraživanje koje me opet dovelo do užasavajuće činjenice da je u proteklom ratu ukupno 18 srpskih porodica izgubilo po troje djece”, kaže Denis Bojić, autor dokumentarnog filma “Djeca” u produkciji Radio Televizije Republike Srpske.
Bojić pojašnjava da film prati četiri porodice iz četiri različita mjesta u Republici Srpskoj. “Iako sve porodice veže slična tragedija, svaka priča na svoj način izuzetno je specifična. I svaka vas ostavlja bez teksta”, ističe autor filma.
Promociju filma “Djeca” RTRS prvo organizuje u Banjaluci 26. oktobra u Multipleksu Palas. U sklopu promocije biće predstavljene fotografije iz porodičnih arhiva i one nastale sa snimanja filma, a izložba će biti postavljena u porti Hrama Hrista Spasitelja od 22.oktobra, svaki dan od 8.00 do 19.00 časova. U okviru promocije, za 54 pripadnika Vojske Republike Srpske, kojima je ovaj film posvećen, 26. oktobra u 16.00 časova, takođe u Hramu Hrista Spasitelja, biće služen parastos.
Nakon banjalučke premijere u novembru se očekuje i beogradska premijera i izložba fotografija, a potom slijedi festivalski život filma.
“Koliko god ovaj film bio tužan i težak on je jednostavno morao biti snimljen i samom tom činjenicom postigli smo cilj. Sljedeći cilj je da film da značajan doprinos u kulturi sjećanja srpskog naroda i da što više ljudi van srpskog govornog područja pogleda film i da se naravno što više njih upozna sa žrtvom i stradanjem jednog naroda”, kaže Denis Bojić.
Dekan Filološkog fakulteta na Univerzitetu u Banjaluci Mladenko Sadžak, pišući recenziju za film, o tom filmu je rekao: “Ovaj film se udaljio od klasične dokumentaristike; po ekspresivnom ritmu, po simbolici lajt-motiva, po izraženoj „suzdržanoj napetosti“, koja mu daje nemalu sugestivnost, a posebno po mozaičkoj kompoziciji, koja spaja i veže sve priče i motive u jednu cjelinu, on se približio poetici samosvojnosti i artizma, čiji autori nastoje da se oslobode (a u ovom slučaju se u tome uspjelo) od svih ustaljenih postupaka i naslijeđenih klišea. Iste tragike, isti roditeljski uzdasi nemoći i tuge, iste ljubavi prema mrtvoj, ali vječno živoj djeci, stvaraju utisak da je svaka od ovih priča, u suštini, istovjetna sa bilo kojom od onih preostalih, neispričanih – sve su se naše porodice poginulih i nestalih, kao po nekom nepisanom ali krvnom zakonu, ovdje čvrsto i trajno povezale u bolu, nesreći i ponosu.”
“Dramatični i potresni trenuci koji će, vjerujem, ostati duboko u svim članovima ekipe, nemjerljivi su u odnosu na bol kroz koju su roditelji i preživjela braća ponovo prolazili. Suština je bila da se o svakom djetetu napravi dokument, da se poginuli sinovi otrgnu od obične statistike o broju poginulih i da se kroz ispovjest koju samo otac i majka mogu ispričati, napravi životna priča koja pruža otpor zaboravu” kaže povodom promocije, autor Denis Bojić.
