Odnosi Tuske i Srbije, koji se u ekonomskoj sferi ubrzano razvijaju, na političkom planu su i dalje taoci neoosmanističkih ambicija Ankare, smatra islamolog Darko Tanasković.
Tanasković je naveo da je dolaskom na vlast partije Tajipa Erdogana primjetno ojačalo neoosmanističko usmjerenje turske spoljne politike, koja je takav kurs zauzela još početkom devedesetih godina 20. vijeka.
On je za beogradsku štampu rekao da Turska pokušava da se osloncem na balkanske muslimanske zajednice što čvršće “ukotvi” kao dominantna regionalna sila s tim što se u novije vrijeme to nastoji realizovati diskretnije, a ne nametljivo kao prije nekoliko godina.
Prema njegovim riječima, neoosmanističku doktrinu prvi je teorijski zaokružio Ahmet Davutoglu, svojevremeno univerzitetski profesor međunarodnih odnosa i Erdoganov spoljnopolitički savjetnik, svojom studijom “Strategijska dubina” iz 2001. godine.
Tanasković kaže da je tu doktrinu Davutoglu počeo da sistematski i dosljedno sprovodi u praksi od 2009. godine kao ministar inostranih poslova Turske.
On je napomenuo da turska spoljna politika nikada ne gubi iz vida svoj strategijski neoosmanistički cilj, ali da se njen pragmatizam ogleda u tome što je kadra da se prilagođava promjenjivim međunarodnim okolnostima i da se u svakom trenutku koristi komparativnim prednostima kojima raspolaže.
Tanasković je ukazao da su oni, na čiji račun se turski pragmatizam ispoljava, skloni da ga smatraju prevrtljivošću i neprincipijelnošću, sa čime se Turci ne slažu.
“Na određeni način su u pravu, jer turska politika zapravo nije lišena principijelnosti, samo što je jedini princip kojeg se pridržava – usko shvaćeni turski interes”, objasnio je Tanasković.
