Nastavljaju se nasrtaji na imovinu Srpske pravoslavne crkve na području Federacije Bosne i Hercegovine. Do posljednjeg rata manastir Rmanj pripadao je Opštini Drvar, nakon čega je zajedno sa 13 srpskih sela, pripojen opštini Bihać. Po gruntovnim knjigama, manastir Rmanj do 1952. godine posjedovao je nešto više od 30 dunuma zemlje.
U upravi manastira Rmanj tvrde da je spor počeo onog momenta kada je firma „RIZ – Krajina“ tražila saglasnost manastira da legalizuje nelegalno podignutu upravnu zgradu. Manastir nije dao saglasnost, te je počeo sudski spor, čijom je presudom manastir ostao bez dodatna 842 kvadrata. Za daljnju pravnu borbu manastir Rmanj nema sredstava.
“Mi jedino što možemo je da čekamo pomoć od srpskog naroda iz Republike Srpske, odnosno Vlade Republike Srpske i svih pravnih subjekata koji nam mogu pomoći”, kaže arhimandrit Serafim.
Dokumenti nekadašnje Austro-ugarske, do kojih je došla uprava manastira, nesporno potvrđuju da je imanje manastira obuhvatalo sav prostor današnjeg ribogojilišta. Ono što nije oduzela nacionalizacija, dovršila je privatizacija. Sudska odluka potvrđuje da pravo i pravda često ne idu jedno s drugim, a ovakvih slučajeva na području Eparhije bihaćko-petrovačke ima još.
“Crkvi je na ovom prostoru oduzeta imovina i to se odnosi ne samo na zemljišne posjede, nego i na veliki broj zgrada. Dakle, nije u pitanju samo manastir Rmanj, nego i Bihać i Bosanska Krupa”, kaže episkop bihaćko-petrovački Ataniasije.
Republika Srpska mora pomoći pravnu odbranu manastira Rmanj, ističe Dragan Davidović, direktor Sekretarijata za vjere u Vladi Srpske, ističući da je na djelu pravno nasilje.
“Ovdje se, kao i na drugim primjerima, pokazuje pravilo da ono što su komunističke vlasti 1946. godine uzele od Srpske pravoslavne crkve, da se to sada sudski legalizuje”, ističe Davidović.
I pored svega, arhimandrit Serafim nastaviće borbu za očuvanje manastirskog kompleksa. Pomoć Republike Srpske, ističe, bila bi od neprocjenjivog značaja, jer ovdašnje Srbe i njihovu crkvu.
