Srpski lideri sa dvije strane Drine svakodnevno pomjeraju granice onog što se u političkom novogovoru naziva “pragmatizam”, iako u njihovom maternjem jeziku za takve manevre postoje mnogo sočniji i precizniji izrazi.
Premijer Srbije poručuje: “Vjerujte meni, a ne sopstvenim očima”, negirajući da su Srbi pod njegovom kontrolom u skupštini samoproglašenog Kosova na predsjedničku funkciju u toj albanskoj tvorevini doveli krvnika pod ratnim nadimkom Zmija, iako elementarna matematika govori drugačije. Za to vrijeme, prvi čovjek RS troši jednu po jednu temu za referendum u Srpskoj, obesmišljavajući svako buduće izjašnjavanje građana o bilo čemu, uključujući i ono o mogućoj samostalnosti, efikasnije od bilo kojeg nedvosmislenog bošnjačkog centraliste ili dezorijentisanog i jalovog domaćeg opozicionara.
Kalkulantski odnos prema ključnim nacionalnim temama zbližava tandem vodećih ljudi RS i Srbije, pa su njihovi povremeni beogradski susreti uglavnom u funkciji samoohrabrivanja uoči jedinih duela koji su im, izgleda, bitni, a to su lokalni izbori u BiH i glasanje za parlament u matici. Kada je riječ o Srpskoj, svakodnevne akrobacije vladajuće garniture dobijaju nadrealne dimenzije, pa se guranje pod tepih najavljenih referenduma o Sudu i Tužilaštvu BiH, zatim o Danu RS, 9. januaru, odvija u znaku trećeg hipotetičkog poduhvata – kolektivnog opredjeljivanja u Srpskoj u vezi sa (ne)ulaskom BiH u NATO.
Naravno, ni za koga trezvenog, a posebno za ljude u RS sa sviješću o tome ko u savremenom svijetu uistinu zaslužuje etiketu “osovina zla”, ne bi trebalo da bude sporno demokratsko određenje prema vojnoj alijansi utemeljenoj na relaciji Vašington-Brisel. Međutim, ako se zna sudbina prethodnih referendumskih tema, postoje sve predispozicije da i ova priča dobije svojevremeno najavljenu završnicu, u vidu rečenice: “Neka nam izgrade nekoliko fabrika vojne industrije i ući ćemo u taj NATO”, prije nego što to pitanje uopšte stigne do glasačkih mjesta.
Ali, da ove riječi ne budu puko gunđanje ptice zloslutnice, evo i konstruktivnog prijedloga. Umjesto da, “jedini u Evropi”, intenzivno analiziraju predstojeći referendum o statusu Velike Britanije u odnosu na EU, Milorad Dodik i Željka Cvijanović mogli bi da se okrenu današnjem referendumu u Švajcarskoj, jer se u ovoj zemlji, šampionu neposredne demokratije na kontinentu, danas glasa o tome da li strance treba deportovati iz njihove države ako naprave krivično djelo! Prognoze o rezultatu ispod Alpa su neizvjesne, ali je zato izvjesno da ovakvo pitanje u RS objedinjuje sve pokrenute, pa onda naprasno rashodovane teme za plebiscit. Mada, kada bi se to i ostvarilo, nije isključeno da bi u Srpskoj izbila žustra svađa između vlasti i opozicije povodom tumačenja “glasa naroda”, pa bi se, po ko zna koji put, ispostavilo da su Srbi jedni drugima – najveći stranci!
