Na današnji dan 1594. godine Turci su na Vračaru spalili mošti oca srpske državotvornosti i prvog srpskog arhiepiskopa Svetog Save.
Spaljivanju moštiju Svetog Save, 359 godina nakon njegove smrti, prethodio je ustanak Srba u Banatu pod episkopom banatskim Svetim Teodorom Vršačkim, u kojem su ustanici nosili ikone Svetog Save.
Turski sultan Muhamed Treći naredio je Sinan-paši da po svaku cijenu uguši pobune Srba, a ovaj je, znajući da do groba Svetog Save u Manastiru Mileševa hodočaste čak i muhamedanci, pa se potom vraćaju vjeri predaka, naredio da se mošti prenesu u Beograd, gdje ih je potom i spalio.
U narodu je tada nastala pjesma: “Na Vračaru Sinan viče: gori, gori, svešteniče/To si od nas zaslužio: što si raju prosvetio”.
Tijelo Svetog Save bilo je sahranjeno u Manastiru Mileševa.
Za vrijeme turske vladavine, srpski narod se okupljao nad moštima svoga svetitelja, da traži utjehu i lijek.
Prema srpskoj crkvenonarodnoj tradiciji, spaljivanjem moštiju svetiteljevih ne samo da nije ugašena svijest o Svetom Savi u narodu, već je još više ukorijenjena.
Danas, na mjestu spaljivanja moštiju velikog srpskog prosvjetitelja i sveca niče jedan od najvećih pravoslavnih hramova na svijetu – Hram Svetog Save.
