NA nedavno završenoj Minhenskoj bezbednosnoj konferenciji, usred silnih zvučnih imena koja inače svake godine privlače pažnju glavnih svetskih medija, obraćanje pakistanskog načelnika generalštaba, Kamara Džaveda Badžve, prošlo je “ispod radara”.
Piše: Aleksandar Pavić
Djelimičan razlog za to je sigurno taj što Pakistan, bar trenutno, nije na vrhu liste glavnih svjetskih žarišta – mada potencijalno nije ni daleko.
Ali, sigurno još jedan razlog za to nepravedno ignorisanje leži i u činjenici da je general Badžva, govoreći o bezbjednosnim problemima s kojima se suočava Pakistan – najprije zahvaljujući dugogodišnjem ratu u susjednom Avganistanu i njegovom “prelivanju” na Pakistan – izgovorio i neke, po vladajući zapadni establišment, vrlo neprijatne činjenice.
Govoreći o problemu savremenog džihadizma, Badžva se osvrnuo i na njegove korjene. Stoga ovo izuzetno dragocjeno svedočanstvo zavređuje nešto duži citat:
„ … Džihad je definitivno korišćen za radikalizaciju dosta velikih dijelova populacije. Međutim, ta pojava nije novijeg datuma, niti je započela posle 11. septembra. Tog frankenštajna je zapravo stvorio liberalni slobodni svijet, uz voljnu, ali kratkovidu saradnju naše strane poslije sovjetske invazije na Avganistan 1979. godine. Stoga smo svi zajedno odgovorni za to što je svjetska populacija uopšte, a pogotovo muslimanska populacija, postala talac te ekstremističke ideologije…
Vremena su se sigurno promijenila od tog podneva, 10. marta 1982. kada je predsjednik Ronald Regan posvetio lansiranje spejs šatla “Kolumbija” zakazano za 22. marta hrabrim avganistanskim mudžahedinima ili džihadistima, nazivajući njihovu borbu protiv sovjetskih okupacionih snaga simbolom najviših ljudskih težnji za slobodom…
Kad sam bio mlad, Pakistan je bio normalna zemlja, poput bilo koje druge na svijetu. Žaklina Kenedi je doletjela u Karači, Bitlsi su nas posjetili, kraljica Elizabeta je otišla do Kiberskog prolaza da bi ćaskala sa tamošnjim plemenima. Bili smo za mnoge omiljeno turističko odredište. Bili smo domaćini svjetskih kupova u hokeju na travi i u kriketu, kao i mnogih drugih multinacionalnih događaja. Svjetska banka je 1963. označila Pakistan kao jednu od najprogresivnijih i najdinamičnijih azijskih zemalja u razvoju…
Sedamdesete godine su za nas predstavljale pravu katastrofu, ali čak ni odvajanje istočnog dijela naše zemlje nije toliko duboko promijenilo naše društvo kao događaji 1979. godine kada je Sovjetski Savez izvršio invaziju na Avganistan i kad se dogodila Iranska revolucija, odmah tu pored nas. Tek onda smo počeli da učimo da nismo samo muslimani, već suniti i šiiti…
Uz djelatnu intelektualnu pomoć slobodnog svijeta, jedan zapadni univerzitet je napravio nastavni plan za medrese, čijim posredstvom je džihad serviran mladim umovima u koncentrisanim dozama, bez konteksta ili objašnjenja. Napravljen je izuzetak, uz pomoć klauzule o “samoodbrani”, kako bi se opravdala objava džihada od strane nedržavnih aktera. Mladi ljudi su regrutovani širom sveta, radikalizovani, a zatim odbačeni pošto su nam donijeli uspjeh…
Izvinjavam se za ovu dugačku lekciju iz istorije. Ali, mada je za vas to istorija, za nas je to još uvijek i te kako živa stvar, s obzirom da imamo veliki broj ljudi koji su radikalizovani, naoružani i politički i ideološki osnaženi. Nije moguće samo poželjeti da oni nestanu, samo zato što nam se više ne dopadaju. Žanjemo ono što smo posijali pre 40 godina…”
Koliko je ovaj govor bitan samo zbog toga što osvjetljava korjene jednog od glavnih globalnih bezbednosnih problema današnjice, toliko je bitan i zbog fascinantnih paralela sa još jednim čedom tog istog “liberalnog slobodnog svijeta” iz čije je laboratorije izašao frankenštajnski monstrum savremenog džihada – sa “suverenom” Bosnom i Hercegovinom.
Isti taj „liberalni slobodni svet“ je, koristeći svoje „pragmatično“ tumačenje džihada, dugoročno destabilizovao ne samo Pakistan (kao i Siriju, Irak, Libiju…), već i BiH, odnosno bivšu SFRЈ, nekad mirnu zemlju koju su pohodila svjetska imena i turisti iz svih dijelova sveta, u kojoj je vjerski radikalizam bio praktično nepoznat.
I ne samo da je “liberalni slobodni svijet” ispirao mozgove mladih ljudi na prostoru bivše Јugoslavije (najprije u BiH i na Kosovu i Metohiji) i radikalizovao ih, već je i aktivno uvozio već radikalizovane borce sa svih meridijana, uljkučujući i Avganistana i Pakistana. I, razumije se, naoružavao ih.
Brojna su svjedočanstva o tome, čak i iz samih zapadnih medija. Vašington post je 1996. pisao o saudijskoj operaciji doturanja oružja u vrijednosti od 300 miliona američkih dolara muslimanskoj vladi u Sarajevu tokom prethodne tri godine, “uz znanje i prećutnu saradnju Sjedinjenih Država“” Vol strit žurnal je 2001. pisao o balkanskim vezama Al Kaide – pogotovo u BiH, ali i o američkoj podršci teroristima i otvorenim džihadistima u redovima OVK uoči i tokom NATO agresije na SR Јugoslaviju 1999.
Izuzetno važno svjedočanstvo predstavlja i knjiga Nesveti teror: Bosna, Al Kaida i uspon globalnog džihada, koju je napisao bivši analitičar američke Nacionalne agencije za bezbednost, Džon Šindler, u kojoj se bar djelimično osvjetljava i američka uloga u tom poslu.
No, verovatno najvažnije svjedočanstvo neposredne američke umješanosti u opasni islamistički-zasnovani eksperiment zvani “suverena BiH” predstavlja izvještaj Komiteta Republikanske partije američkog Kongresa iz 1997. koji, takođe se pozivajući na ranije izvještaje Kongresa, direktno optužuje Klintonovu administraciju da je ne samo znala za, već i “pomogla da se Bosna pretvori u militantnu islamističku bazu”.
U temeljima današnje BiH, kojom, osim nefunkcionalnosti, paradžemata i pritajenih terorista, dominiraju i sve učestalije prijetnje novim ratom iz usta Bakira Izetbegovića, stoji davnašnja ambicija Alije Izetbegovića da sprovede svoju Islamsku deklaraciju u djelo. Ta ambicija, međutim, nije mogla ni da počne da se sprovodi u djelo bez prethodne, praktično bezrezervne podrške Aliji od strane tog istog “liberalnog slobodnog svijeta”, bez američkog ohrabrivanja Alije da odbaci Kutiljerov plan i poslljdnju šansu za očuvanje mira u BiH, da nije bilo permanentnog favorizovanja Alijinih islamista, na štetu pravoslavaca – ali i katolika i umjereni(ji)h muslimana – u BiH.
Tom i takvom BiH i dan-danas upravljaju predstavnici tog istog “slobodnog liberalnog svijeta” odgovornog za stvaranje pošasti globalnog, od zapadnih učenjaka izvitoperenog islamističkog “džihada”. Sadašnja američka ambasadorka u BiH je živi primjer. Kao i nedavno (na sreću) uklonjeni Hojt Brajan Јi.
Oni i njima slični i dalje misle da je moguće nasilno uterivati ljude koji su do sada nekako uspjeli da prežive taj njihov cinični eksperiment u još čvršći zagrljaj sarajevskih (više ili manje) pritajenih islamista.
A da se doista radi o eksperimentu potvrdio je i republikanski kongresman Dankan Hanter u članku za Vašington tajms od 4. februara 1996:
“Po Klintonovoj politici, Bosna će ostati naša odgovornost do kraja ovog vijeka, i nadalje. Tu postoji jedna mnogo šira i dublja posvećenost nego što američki narod misli. To daleko prevazilazi granice običnog ‘mirotvorstva’… Zvaničnici administracije su nadaleko i naširoko tražili mesto gdje bi mogli da sprovedu ove njihove ideje (totalnog, sistematskog restruktuiranja jednog društva). Bosna je njihova nova laboratorija, koja nudi mnogo veće mogućnosti za eksperimentisanje nego Somalija ili Haiti”.
Na tom tragu, čak je i nedavna studija jednog španskog “tink-tenka” nazvala BiH “novim frankenštajnom Evrope”.
Ovih dana se u državi Merilend održao tzv. SRAS (Conservative Political Action Conference), najveća godišnja konvencija američkih konzervativaca, na kojoj je već drugu godinu za redom govorio i američki predsjednik Tramp.
Osim otvorenog protivljenja upravo gore-navedenom globalističkom “liberalnom svijetu” i njegovim postulatima, uključujući i pogubnoj politici Hilari i Bila, konferencija se takođe bavila i ugroženošću hrišćanskih populacija širom svijeta, najprije na Bliskom istoku, ali i na drugim mjestima.
Zato je dobro podsjetiti današnje američke Republikance, na čelu sa predsjednikom Trampom (ali i sve iole normalne ljude), na izvještaj njihovih kolega iz 1997, na činjenicu da nasljednici Klintonovih i dalje vuku konce ne samo u sve nefunkcionalnijoj BiH već i na KiM – i da nastavljaju da ugrožavaju ne samo ovdašnje hrišćanske (ali i muslimanske) populacije, već i stabilnost čitavog regiona, svojim daljim insistiranjem na nasilnom sprovođenju jednog propalog, ali i dalje vrlo opasnog eksperimenta “građenja države” uz pomoć ekstremista, terorista i džihadista.
Niko nema pravo da eksperimentiše na živim ljudima.
A, uz to, znamo kako se priča o Frankenštajnovom čudovištu završila…
