U plodnoj i pitomoj dolini Sane, na međi Sanskog Mosta i Prijedora, u selu Ništavci nalazi se Svetomarinski manastir Klisina, koji je molitveno utočište za mnoge mještane Prijedora, Oštre Luke i drugih okolnih mjesta.
Podignut na srednjovjekovnom manastirištu, današnji manastir Klisina svjedoči o nikad nezaboravljenoj istoriji svog naroda i kraja.
Istorija ovog krajiškog bisera pravoslavne duhovnosti istovjetna je narodnoj, tako da je obilježena stradanjem, ali je isto tako i prožeta snagom u ponovno dizanje, koje uvijek i iznova svjedoči o neuništivosti svete pravoslavne vjere, na kojoj je i nastalo sve ono što je srpski narod sačuvalo kroz vijekove.
Prema narodnom predanju, na mjestu današnjeg manastira postojao je manastir i u srednjem vijeku, ali nije poznat period kada je uništen. Pravoslavni Srbi, nastanjeni u dolini Sane, sačuvali su tokom vremena uspomenu na negdašnji manastir, prenoseći neispričanu priču o njemu kroz generacije naraštaja.
Na istom mjestu, nekoliko vijekova kasnije, Srbi su podigli drveni hram nevelikih dimenzija, koji takođe nije odolio burnim istorijskim iskušenjima, te je spaljen 1942. godine. Od tadašnjeg hrama ostalo je jedino zvono, koje su Srbi tajno spustili u rijeku Sanu, čvrsto vjerujući u dan kada će ono ponovo pozvati pravoslavne vjernike na molitveno sabranje. Krajem Drugog svjetskog rata zvono je izvađeno iz rijeke Sane, te je stavljeno na improvizovani drveni zvonik, odakle je narednih pola vijeka pozivalo pravoslavce na molitvu.
Tek 1991. godine započela je izgradnja nevelikog filijalnog hrama skromne arhitektonske vrijednosti, posvećenog svetoj velikomučenici Marini, na drevnom manastirištu, na kojem je do tada postojao samo pomenuti drveni zvonik.
Radovi su trajali do 1993. godine, kada je hram osveštao episkop bihaćko-petrovački Hrizostom, na dan praznovanja Svete Marine – Ognjene Marije.
Stvarni početak monaškog života u ovom manastiru u vezi je sa 2000. godinom, kada je monaški postrig primio iskušenik Draženko Rožić, u monaštvu nazvan Vasilije, po svetom Vasiliju Ostroškom Čudotvorcu.
– Moj početak je bio u manastiru Kovilju, a zamonašio me je upravo vladika Hrizostom, koji je nešto prije mene došao ovdje iz Šipova. Sa našim dolaskom počela se skupljati bratija, tako da smo već 2001. godine dobili prvog iskušenika – priča iguman Vasilije.
Tako je prije dvije decenije Klisina dobila status manastira, a do tada je bila parohijska crkva. Bratiju danas čine iguman Vasilije, jerođakon Danilo, monah Trifun i poslušnik Momir.
U manastiru se nalaze mošti svete velikomučenice Marine, a čim se završe unutrašnji radovi u hramu biće izgrađen i kivot u koji će biti položene mošti Ognjene Marije.
Manastir ima tri zvona, dar dobrotvora Gorana Čorokala iz Sanskog Mosta sa porodicom. Kada je darodavac zvona čuo da je planirano da zvona budu postavljena na improvizovani manastirski zvonik, o njegovom trošku je sagrađen impozantni zvonik. Kompletni radovi na završetku zvonika/pirga, u sastavu kojeg postoji i kapela posvećena svetom Savi i svetom Simeonu, završeni su u ljeto 2008. godine.
U spoljašnjim nišama, na zapadnom dijelu zvonika/pirga, postavljena su tri mozaika velike umjetničke vrijednosti, na kojima su predstavljeni Gospod Isus Hristos, sveti Sava i sveti Simeon Srpski. Mozaici su izrađeni u umjetničkoj radionici manastira Studenica, a osveštani su na dan manastirske slave, 30. jula 2009. godine, u prisustvu velikog broja vjernika. Manastirska crkva se zbog sve većeg broja vjernika proširuje i uređuje.
Pored moštiju svete velikomučenice Marine od marta 2012. godine u manastiru Klisina nalazi se i dio moštiju prepodobnog Grigorija Gornjačkog, a posjeduje i repliku čudotvorne ikone Presvete Bogorodice Dostojno jest, koja je donesena sa Svete Gore.
– I danas se bavimo mnogim poslušanjima, da bismo imali sredstva za izgradnju. Manastir se bavi i proizvodnjom ikona, a u manastirskoj suvenirnici se mogu kupiti brojanice, ikone, kandila, tamjan, svijeće. Imamo malu ekonomiju koja nam na neki pomaže da živimo – kažu u manastiru.
Proizvodnja sira
U manastiru Klisina u proteklih nekoliko godina počela je proizvodnja sira “gaude”, “grojera” i još nekoliko vrsta.
Za kratko vrijeme manastirski sir je postao veoma tražen zbog kvaliteta, a osim sira monasi proizvode i kefir.
– Imamo i komoru u kojoj zri sir – priča monah Trifun i navodi da “gauda” zri mjesec, “grojer” tri mjeseca, “montasio” mjesec, a “farmer” može da se koristi već za dvije sedmice.
Sir kupuju građani, a ovi manastirski sirevi predstavljeni su i na izložbama i narađeni sa tri medalje za kvalitet.
