U jevanđeljima se koristi čak 77 puta, i to se većinom stavlja u usta Spasitelja. Amin je deklaracija potvrde nečega koja se može naći u Hebrejskoj Bibliji, i koja znači “neka bude, vaistinu, bez sumnje, nesporno”.
Jedna je od rijetkih hebrejskih riječi koja je u liturgiju hrišćanske Crkve ušla u neizmjenjenom obliku zbog svoje vanredne svetosti: to ne treba da čudi pošto se u Jevanđelju po Mateju stavlja u usta Spasitelja dvadeset i osam puta, a u Jevanđelju po Jovanu dvadeset i šest.
Etimološki, dolazi od hebrejskog glagola “aman” što se prevodi kao “osnažiti, potvrditi”. Međutim, korijen ove riječi je opštesemitski i može se naći i u aramejskom jeziku kojim je govorio i na kojem je propovijedao i sam Isus Hrist.
Riječ amin je iz judaizma ušla u grčki jezik rane Crkve, a iz grčkog u latinski iz kojeg se zatim rasijala po Zapadnoj Evropi. Ovde treba reći jednu važnu stvar: latinski je bio zvanični jezik Istočnorimskog carstva sve do 610. godine, ali tokom cijele istorije ujedinjenog Rimskog carstva i kasnije grčki je bio jezik kulture i filozofije, pa samim tim i religije.
Na pitanje da li je riječ “amin” među Srbe došla iz grčkog ili latinskog, nije lako odgovoriti. Na prvi pogled, rekli bismo da je stiglo preko grčkog, jer mislimo da smo hrišćanstvo primili iz Carigrada zbog Nemanjića.
Istina je da smo hrišćanstvo primili mnogo prije epohe Nemanjića, da postoji pečat srpskog kneza Strojimira iz sredine IX veka sa patrijaršijskim krstom na sebi koji o tome ubjedljivo svjedoči, kao i da je cijela teritorija čak i savremene Srbije bila po jurisdikcijom Rima sve do 740. godine kada je romejski vasilevs Lav III oduzeo Balkan od Rima zato što se papa rimski suprotstavio ikonoboračkoj jeresi koju je vizantijski car podržavao.
