Neočekivana, ali opravdana, inicijativa predsjedavajućeg Predsjedništva BiH Milorada Dodika o preispitivanju ponašanja diplomatskih predstavnika i institucija BiH u inostranstvu, zavređuje bezrezervnu podršku srpskih nacionalnih i državnih organizacija, smatra direktor beogradskog Instituta za istraživanje srpskih stradanja u 20. vijeku Milivoje Ivanišević.
“Na prste jedne ruke bi se mogle nabrojati ambasade /BiH/ u čijim bibliotekama se nalaze dokazi, dokumenti i knjige o zločinima nad našim narodom i o našim stradanjima. U tim istima ambasadama skupljaju se i dele `dokazi`, knjige i štampa o srpskom `genocidu`”, ističe Ivanišević u izjavi za Srnu.
On dodaje da takvo ponašanje podstiče i hrani medijsku hajku protiv svega što je srpsko – od literature, manastira na Kosovu i Metohiji i Ive Andrića do Republike Srpske.
Ivanišević, koji je i senator Republike Srpske, napominje da o zločinima nad Srbima u BiH svjedoče već i dvije kratke i nesporne, ali zanemarene činjenice, memorandum UN o zločinima protiv srpskog civilnog stanovištva na početku rata u BiH, kao i zločin NATO-a nad Srbima na kraju rata.
Prema njegovim riječima, Savjet bezbjednosti UN usvojio je veoma vrijednu i značajnu studiju, preformulisanu u “Memorandum o ratnim zločinima i zločinima genocida u istočnoj Bosni /u opštinama Bratunac, Skelani i Srebrenica/ protiv srpskog stanovništva, od aprila 1992. godine do aprila 1993. godine” kao zvaničan dokument UN, koji je od 2. juna 1995. godine zaveden pod brojem A/46/171 i S/25635.
Ivanišević navodi da su mnogi dokumenti UN, koji su se odnosili na građanske ratove devedesetih godina /20. vijeka/ na insistiranje Amerike proglašeni tajnim, ali da ovaj dokument nije bio uključen u tu kategoriju, već je podveden pod rubriku “opšta namjena”.
“Od /američkog pisca i bivšeg člana Komisije za istinu o Јasenovcu/ Džareda Izraela saznao sam da se nalazi u sobi broj GA 57, u suterenu zgrade UN, na uglu 46. ulice i Prve avenije u Njujorku. U dokumentu su navedena imena oko hiljadu srpskih žrtava i imena više stotina muslimana počinilaca zločina baš u Srebrenici, na malom prostoru i u kratkom razdoblju”, dodaje Ivanišević.
On ističe da je u NATO bombardovanju Republike Srpske tokom samo dvije sedmice – od 30. avgusta do 14. septembra 1995. godine, učestvovalo 3.200 vazduhoplova.
Ivanović navodi da su avioni iz desetak NATO država – SAD, Njemačke, Francuske, Holandije, Velike Britanije, Italije, Turske… bacili na Republiku Srpsku 10.000 tona eksploziva, na ukupno 150 vojnih i civilnih ciljeva.
Lansirano je više od 600 raketa sa preciznim navođenjem, 400 konvencionalnih raketa i kasetne i skoro nebrojene klasične bombe, rakete vazduh-zemlja, bombe sa laserskim i TV navođenjem težine od 250 do 2.000 kilograma, municija sa prljavim uranijumom i 13 “tomahavka”.
Ivanišević naglašava da su u NATO bobmardovanju najviše stradala gradska stambena naselja i više desetina srpskih sela, izbjegličko naselje u Kalinoviku, a stradali su i industrijski pogoni, vodotornjevi, vodovodi, dalekovodi i mostovi, ali i farme svinja i teladi, kao i magacini humanitarne pomoći.
On navodi da su gađane osnovne škole u selu Vrbljani kod Ključa i Vijačani kod Prnjavora, gimnazije i srednje škole na Ilidži i u Foči, Elektrotehnički, Poljoprivredni i Filozofski fakultet u Sarajevu, ali i bolnica “Žica” u Blažuju, gdje je stradalo i 10 bolesnika.
Prema njegovim riječima, NATO je bombardovao i Klinički centar Srpskog Sarajeva, bolnicu u Kasindolu, ratnu bolnicu u Јahorinskom potoku, hidrocentralu u Sarajevu, trafostanicu u Višegradu, crkve, spomenike, ali i izbjegličke zbjegove…
“Teško je razumnom čoveku objasniti što se sve to decenijama prećutkuje i što se naše dame i gospoda u inostranim predstavništvima i ambasadama ustručavaju da ponavljaju te činjeničke istine svakodnevno, kao što to čine lažovi o `genocidu` u Srebrenici”, zaključio je Ivanović.
