Jednostavno, nije srpski lajati po Saši Đorđeviću. Nije srpski govoriti o njemu na takav način. Nije srpski odricati se čovjeka koji je svojim igrama usrećio naciju u najgorim vremenima
Piše: Slobodan Radović
Srpski narod je u svom dugom i mukotrpnom istorijskom trajanju iznjedrio veličanstvene ličnosti, bez kojih bi i svjetska kulturna baština bila nemjerljivo siromašnija. Ali, u ovom narodu postoji neko prokleto prokletstvo da, tako lako, bestidno i profano, ni ne razmišljajući o posledicama, na najprimitivniji način odbacuje svoje velikane, uprkos svemu što su doprinijeli ovom narodu.
Ovih dana se kojekakvi lezilebovici i vajni košarkaski eksperti prosto utrkuju u olajavanju velikana srpske košarke, jedinog čovjeka koji je i kao igrač i kao trener izašao na postolje sa medaljom na sva tri takmičenja.
Razumijem nervozu i bijes zbog neuspjeha u Kini. Sumnjam da je ijednom Srbinu bilo lako gledati poraze protiv Španije i Argentine – inače, ovogodičnjih finalista i neporazenih timova. Ali, ubjeđen sam da velika većina navijaca misli kao i ja: dajte nam revanš protiv oba protivnika! Imali smo ih u oba meča, uprkos kriminalnom šutu, koji se jednostavno može dogoditi svakome. Vidjeli smo u onih 32:7 protiv Amera šta znači kada te krene šut, kao Argentince prije par dana. No, na stranu ovoga puta analiza mečeva u sitna crevca.
Jednostavno, nije srpski lajati po Saši Đorđeviću. Nije srpski govoriti o njemu na takav način. Nije srpski odricati se čovjeka koji je svojim igrama usrećio naciju u najgorim vremenima. Čovjeka koji je te proklete ’99. nakon osvajanja pehara Kupa kralja, kao najbolji evropski košarkas, izašao sa transparentom „Stop the war!“ Zaboraviste li, o Srbi, onih 41 poen protiv Litvanije, zaboraviste li ’91, ’95, ’96 i ’98?! Zaboraviste li trojke u zadnjim sekundama? Zaboraviste li ko je preuzeo, maltene otpisanu reprezentaciju 2013, iako su mu mnogi govorili da stavlja na kocku svoju reputaciju legende srpske košarke i nadimak Sale Nacionale – jedini takav u Srpstvu.
Zaboraviste li onaj njegov gest protiv Španije u Granadi 2014. i ono napušavanje protivničkog selektora i sudija u demonski neprijateljskoj atmosferi, i ono ovjeravanje svakog igrača na klupi sa nezaboravnim: Zapamtite ovo dobro! Vratićemo im za ovo! Zaboraviste li evropsko, svjetsko i olimpijsko srebro? Zaboraviste li ko je, na njemu svojstven šmekerski način, udahnuo duh zajedništva, srpskog ponosa i inata u ovu reprezentaciju? Zaboraviste li, nezahvalnici, ko je sa improvizovanim rosterima sve to uspio? Da i ove godine nije imao 4 od 12 sigurnih putnika na Mundobasket.
I, sada, prizivate Kokoškova? Prizivate tipa koji je vodio drugu reprezentaciju i dobio našu Srbiju? Njemu ne zamjerate ovogodisnji fijasko sa Phoenix Suns, uprkos Aytonu i Bokeru? On, tobož, zna više o košarci od Saše Đorđevića? On zna da napada kombinovanu odbranu i da iskoristi prednost u reketu, a Sale ne zna? Mojne!
Svrstavate se u red bjelosvjetskih splačina poput Basare i ostalih i sada žalite za Kalinićem? Iste one splacine koja likuje po Tviteru zbog poraza njegovih dojučerašnjih drugova, iako mu je ista ta reprezentacija omogućila košarkašku afirmaciju? Splacine koja poziva da se pomirimo sa činjenicom da Kosovo nije srpsko? No, čije je?!
I opet se ponavlja, sušinski identična situacija, zbog koje je, uoči slavne kontraofanzive, vojvoda Živojin Mišić, izgovorio onu prekornu i vaspitnu sentencu: Srbi li ste?!
Hvala ti, Sale Nacionale, na svemu! Hvala i oprosti!
