Milorad Dodik se po ko zna koji put ispriječio otimanju nadležnosti Republike Srpske, navodi u tekstu za portal “Sve o Srpskoj” Predrag Ćeranić, dekan Fakulteta bezbjednosnih nauka Univerziteta u Banjaluci.
Tekst prenosimo u cijelosti:
Formalno se to sve više odvija kroz odluke Ustavnog suda BiH, koji se nakon ranijih osporavanja identifikacionih oznaka Srpske (grb, himna, zastava, Dan Republike) sada upustio u osporavanje prava na zemljište. Međunarodna zajednica, oličena u kovanici “zemlje Kvinte“, nije uvažila argumente koje je član Predsjedništva iz Republike Srpske predočio. Odluke Ustavnog suda, i kada su ništa drugo nego prekrajanje Ustava, konačne su i moraju se poštovati – bio je njihov stav.
Ambasadorima zemalja Kvinte više je nego jasno da Ustavni sud ni u jednoj zemlji ne može da se ponaša kao ustavotvorac. Nije njegovo da krši Ustav već da ga štiti, ali … Kad je Bosna u pitanju, vrijedi druga logika. Ustavni sud je preuzeo raniju ulogu Visokog predstavnika. Tako je, izgleda, dogovoreno.
Trebalo je da prođe 25 godina od okončanja sukoba u BiH (a okončan je potpisivanjem Dejtonskog sporazuma) pa da iz otvorenih arhiva Vlade Velike Britanije saznamo da su ovlašćene službe precizno izvještavale britansku vladu o zbivanjima u BiH, ali da zvanična politika za to nije marila. Tako je o upadu srpskih snaga u Srebrenici napisano da za to nije postojao čvrst plan.
“Nedavni napadi armije bosanskih Srba na Srebrenicu su izazvani konstantnim bosansko-hercegovačkim napadima u prethodna tri mjeseca na njihove rute snabdjevanja južno od enklave. Napadi ove armije su gotovo sigurno pokrenuti od strane lokalnog komandira i mi ne mislimo da su dio plana iz Pala da se pregazi enklava“, doslovce stoji u zvaničnom dokumentu britanskog Ministarstva odbrane od 11. jula 1995. godine.
Ni riječi o “udruženom zločinačkom poduhvatu“, kako glasi kvalifikacija na osnovu koje je izrečeno nekoliko presuda u Haškom Tribunalu. Međutim, dokumeti nisu spriječili Vladu Velike Britanije da 2015. godine od Savjeta bezbjednosti UN zatraži rezoluciju o genocidnosti Srba zbog zločina u Srebrenici.
Staro pravilo se ponovo potvrdilo – obavještajne službe vlade svojih zemalja realno informišu o stanju na terenu, ali kada informacije uđu u kanale politike – sve može izgledati drugačije.
Politika, odnosno geopolitika je ono čemu su informacije i činjenice podređene.
Tako je i sastanak predsjednika Srbije Vučića sa rukovodstvom Srpske i liderima Srba iz Crne Gore čija je osnovna poruka bila da će Srbija da podržava Republiku Srpski i srpski narod u Crnoj Gori kroz “sve forme koje su zakonito moguće i opravdane“. Iako je sagovornike predsjednik Srbije zamolio “da sve što rade, rade pravno, demokratski, kroz institucije“ i “bez šire destabilizacije regiona“, ništa nije vrijedilo. U političkom Sarajevu je dočekan “na nož“.
“Vučić bošnjačke sudije nazvao muslimanima“; “Vučić vodi hibridne ratove protiv BiH i Crne Gore“; “Centar upravljanja krizom u Crnoj Gori i BiH je Aleksandar Vučić“ – naslovi su koji paraju sarajevsko medijsko nebo.
Dogodilo se novo, ovog puta medijsko, kamenovanje predsjednika Vučića. A pride, i Dodik i Čović, i svi koji oponiraju unitarističkoj politici, nazivaju se ruskim igračima.
O “malignom ruskom uticaju“ raspisao se i sajt epicentar. info koji putem sponzorisanih tekstova nastoji da svima “otvori oči“, te je u tekstu pod nazivom “Јačanje ruskog uticaja kroz visokoškolske ustanove u Republici Srpskoj“ optužio jedan od banjalučkih univerziteta u privatnom vlasništvu da javno promovišu rusku književnost. “Organizuju se studentske konferencije kao i književne večeri gdje se uglavnom govori o velikanima ruske književnosti“ – doslovce stoji u tekstu napisanom u duhu borbe protiv Informbiroa.
Znači, ne samo Zahar Prilepin, već su i ruski klasici poput Dostojevskog i Tolstoja postali nepoželjni u BiH.
“Ruski maligni uticaj se ogleda i u drugim kulturnim događajima u organizaciji Ambasade Ruske Federacije u BiH, a jedan od njih je Festival ruskog filma koji ima za cilj glorifikovanje ruskih junaka i junakinja koji brane svoju zemlju kroz istoriju …“ – itd.
Na glorifikovanje junaka iranske Islamske revolucije niko se nije ni osvrnuo. Naime, Mustafa Cerić, bivši reis-ul-ulema Islamske zajednice u BiH, prisustvovao je obilježavanju godišnjice Islamske revolucije i pomenu ubijenom iranskom generalu Kasemu Sulejmaniju.
Cerić je “čestitao Bosni i Hercegovini” godišnjicu pobjede Islamske revolucije i naglasio:
“Mi kao bosanski narod dugujemo Iranu i onima koji su nam pomogli u teškim uslovima”, a sve je “zašećerio” porukom: “Nikada nismo izdali islam u BiH čistom krvlju mučenika”.
Izlišno je podsjećati koliko je snažan Cerićev uticaj bio u “Alijina vremena“ a ni danas se ne smije potcijeniti.
Ratoborna retorika mlađeg Izetbegovića povodom Dodikove najave mjera koje će preduzeti Srpska nakon odluke Ustavnog suda bila je radikalna do mjere da su je, u najboljoj namjeri prema govorniku, cenzurisali sarajevski mediji.
Izvorno ste Izetbegovića mogli čuti samo u direktnom obaraćanju na jednoj od sarajevskih televizija. Izetbegović se nije libio da zaprijeti da će se “Dodikovoj odluci suprotstaviti svim sredstvima – do kraja, do oružja, do rata”.
Zemlje Kvinte ambasade imaju i u Crnoj Gori. To što trećina stanovništva jedne države izlazi na ulice da bi litijama i molebanima iskazala protest protiv odluka režima – nimalo ih se ne dotiče.
Kad su Srbi u pitanju – mogu se gaziti i njihova osnovna prava. Kao na Kosovu.
O antidejtonskom djelovanju Ustavnog suda BiH na posebnoj sjednici raspravljaće Narodna skupština Srpske. Na dnevnom redu je samo jedna tačka. Radi se o Informaciji kojom će o navedenoj temi poslanike upoznati predsjednica Cvijanović.
Politika po kojoj su “mali Rusi” krivi za sve u Bosni neće donijeti dobro.
Srpska sabornost i duh pravoslavlja koji se iz “epicentra”, što je Crna Gora postala, u koncentričnim krugovima širi regionom – ne smije se potcijeniti.
S druge strane, srpski političari koji pokažu neodlučnost i kalkulantski duh, nestaće s političke scene nakon prvih izbora.
