Kao što je Neron iskoristio požar u Rimu da za to optuži hrišćane, tako danas Đukanovićev režim ovom brutalnom otimačinom pokušava da zabašuri svoja trodecenijska nepočinstva, koristeći ofucani izgovor o ugroženosti države, ni manje ni više već od velikosrpskog imperijalizma
Piše: Mišo Vujović
Svaka fobija se manifestuje u nekoliko faza – od pritajene mržnje kao posledice straha do javno manifestovane histerije koja prerasta u otvorenu agresiju.
Srbofobija u Crnoj Gori počinje dolaskom fašističke Italije, kao zaštitnice obnove Crnogorske države, u to vreme kvinsliške tvorevine pod pokroviteljstvom Benita Musolinija. Duče je u sastavu svojih fašističkih jedinica u maršu na Rim 1932. godine imao i četu crnogorskih fašista – političkih emigranata, pristalica dinastije Petrović.
Svi Petrovići, od vladike Save do potonje krunisane glave, kralja Nikole, sebe su smatrali najreprezentativnijim Srbima, a svoje podanike esencijom srpskog nepokorenog plemstva. Srbofobiju u Crnoj Gori, po okončanju rata, nastavljaju da raspiruju komunisti, šireći je kao deo ideološke doktrine, zabranjujući građanima Crne Gore da se izjašnjavaju kao Srbi, da posećuju hramove, slave krsno ime, venčavaju se i sahranjuju po pravoslavnim obredima.
Apsurd je da se srpskog imena odriču potomci neustrašivih junaka koji su sa srpskom svešću i srpstvom na usnama, vekovima ginuli, braneći ime Srbinovo i slobodu zlatnu.
Malo je ko verovao da će nevernici, u dvadeset prvom veku, na očigled sveta, ponovo progoniti hrišćane. Da će ateisti formirati crkve po meri svoje vere i širini sopstvenog duha.
Progonili su hrišćane rimski carevi. U nemogućnosti da pod kontrolom drži kriminal kao osnovnu privrednu granu Crne Gore, zahvaćene kleptomanijom, okovane lancima organizovanog kriminala i koruptivnih navika, u nemoći da prikriva afere koje, poput probušene barke u koju prodire voda, šikljaju na sve strane, kleptokratski režim u Crnoj Gori je pribegao Zakonu o verskim slobodama, koji u sebi sadrži imovinske odredbe po kojima država nacionalizuje, odnosno otima crkvenu imovinu.
Kao što je Neron iskoristio požar u Rimu da za to optuži hrišćane, tako danas Đukanovićev režim ovom brutalnom otimačinom pokušava da zabašuri svoja trodecenijska nepočinstva, koristeći ofucani izgovor o ugroženosti države, ni manje ni više već od velikosrpskog imperijalizma. Još je apsurdnnija Đukanovićeva tvrdnja o uplitanju Rusije i Srbije u unutrašnje stvari Crne Gore. Podsećanja radi, obnovu državotvornosti na pokradenom referendumu 2006. ostvario je zahvaljujući aktivnoj ulozi Rusije i pasivnom držanju Srbije. Đukanović je preumio i da se glavna baza za rušenje Milošeća nalazila u Crnoj Gori i da su se odbegli opozicioni lideri, na čelu sa Đinđićem, nalazili pod njegovom zaštitom. Zaboravio je da je pre desetak godina u pariskom hotelu Ric posredovao između Caneta Subotića i lidera SNS-a, Tome Nikolića i Aleksandra Vučića.
Epilog tog sastanka bio je odlazak ili politički poraz Borisa Tadića, pobeda SNS-a i oslobađanje od svih optužbi Stanka Subotića.
Preuzimanjem separatističko -srbofobnog ideološkog modela od Liberalnog saveza, očišćen od unitarističko-jugonostalgičnih i slavjanoserbskih kadrova, vladajući DPS ovih dana počinje sa praktičnom primenom grafita cetinjskih liberala “Idite u Srbiju”. Da bi oslabili kadrovsku infrastrukturu Mitropolije crnogorsko -primorske, vlast je već ranije pripremila spiskove monaha i monahinja bez državljanstva Crne Gore, kojima će, kako se može naslutiti po slučaju ostroškog monaha Stanka Pešuta, početi otkazivati gostoprimstvo.
Pretnja predsednika Crne Gore, obnovitelja državotvornosti, obnovitelja autokefalnosti, utemeljivača unijaćenja Crne Gore, da će Srbi u Crnoj Gori proći kao u Hrvatskoj, i te kako uzima maha. Ukoliko Srbima uzmu hramove, prestaje i smisao njihovog života na tim prostorima. Još samo čekamo da u svoj politički vokabular nonsensa, jednog dana, Gospodar unese još jednu definiciju da je, u interesu Crne Gore, pod humanim okolnostima sprovedena demokratska represija!
