Prvi predsjednik Republike Srpske Radovan Karadžić izjavio je da ni Srbi, ni Hrvati nisu pledirali na dominaciju nad drugima u unitarizovanoj i centralizovanoj BiH, nego je to bilo i ostalo opredjeljenje SDA do današnjih dana.
Nekadašnji predsjednik Republike Srpske istakao je da su Srbi zbog kompromisa odustali od modela Sjeverne Irske, to jest od ostajanja u matičnoj zemlji, a Evropa je radije podržala model Švajcarske ili Belgije.
– Ni mnogi u Srbiji ne znaju kroz kakve muke su prošli Srbi u BiH ugađajući drugima, a pokušavajući da ne unesreće svoj narod – rekao je Karadžić za “Večernje novosti”.
On je objasnio da su Hrvati u ratu u BiH nastupali militantno protiv zajedničke države, što se moglo očekivati zbog njihove vezanosti za Hrvatsku i da su veliku smetnju predstavljale “primjese neoustaša”, ali su HDZ-Hrvati u BiH u pogledu uređenja zemlje bili razumni i shvatljivi.
– Tražili su isto što i Srbi i što je Evropska zajednica /Karington – Kutiljero/ prihvatila da ponudi svim stranama – autonomnost jednih od drugih – rekao je Karadžić.
On je istakao da se tokom posljednjeg rata u BiH prvi put muslimani nisu borili za druge, nego za sebe i jedan koncept Bosne koji nije imao nikakvih izgleda, čak i kod onih koji su ih naizgled podržavali.
– Da su kojim slučajem oni pobedili Srbe i oterali ih iz Bosne, bili bi prepušteni na milost i nemilost prozapadnom delu bivše Јugoslavije, uz ogromna ograničenja i postepeno brisanje iz Evrope – ocijenio je Karadžić.
Karadžić je podsjetio da se znatan broj muslimana, pa i cijela jedinica, borio u Vojsci Republike Srpske, braneći vrijednosti zajedničkog života, sekularne države i mira, kao i da su i hrvatski i muslimanski ranjenici liječeni u srpskim bolnicama, da su Hrvati na pojedinim mjestima slobodno prolazili preko teritorije Republike Srpske iz svoje jedne enklave u drugu.
On je istakao da je, zahvaljujući razumu i dogovoru sa hrvatskim liderom Matom Bobanom, spašeno na hiljade mladih života na obje strane i značajno je bilo umirivanje većeg dijela od 1.000 kilometara linije fronta i međusobnih borbi.
Karadžić je naglasio da su njegova iskustva sa Hrvatima u Bosni bila sjajna, da je imao dvojicu najbližih prijatelja Hrvata, te da su čak i oni kojima su ustaše pobile porodice jasno pravili razliku između običnih Hrvata i zakletih ustaša.
Prema njegovim navodima, dovoljno je dokaza da i u Hrvatskoj postoji žeđ za dobrim odnosima, uprkos značaju koji dobijaju budale i protuve, koje promovišu mržnju, a sjenku na ovaj optimizam baca činjenica da se mnogi kandidati za izbore uzdržavaju od kritike, strahujući da bi to uticalo na njihov izborni rezultat.
– Mora postati jasno da mržnja nije patriotska obaveza, ona je anonimna i krije se – poručio je Karadžić.
