“Andrićgrad je, dakle, po nekom Dinku Gruhonjiću – „kičasto, grozno i jezivo znamenje kojim se pokušava ne samo revizija istorije već i revizija cjelokupnog djela našeg nobelovca Ive Andrića“
Piše: Želidrag Nikčević
Da, postoje psi rata, i u novinarstvu i na bjelosvjetskim bojištima, ali postoje još i džukele mira, sto puta aktivnije i odvratnije. Puštene sa istog lanca, dresirane i plaćene da olajavaju po komšiluku. Takva jedna džukela, evo, dolunjala je i do Srbije, pa odatle – pošto je profesionalnim njuhom ustanovila: „Teško je vjerovati da može da postoji takva koncentracija zla na tako malom prostoru“ – kevće i kao nešto nasrće prema Andrićgradu.
Andrićgrad je, dakle, po nekom Dinku Gruhonjiću – „kičasto, grozno i jezivo znamenje kojim se pokušava ne samo revizija istorije već i revizija cjelokupnog djela našeg nobelovca Ive Andrića“. Napravio ga je: „reditelj Emir Nemanja Kusturica, rođeni pa preobraćeni Sarajlija, uz svaku moguću pomoć Srbije i Republike Srpske“! A dalje, u istom žalosnom lavežu, valjda zbog istorijske perspektive: „Beograđani se iščuđavaju poduhvatu zvanom gigantski kip Stefana Nemanje na mjestu gdje je nekada bila željeznička stanica u glavnom gradu nekadašnje nam zajedničke države.“
I još, da bi džukela zaokružila geopolitičku putanju – tu su i „poslednja jeziva zbivanja u Crnoj Gori, litijske pravoslavno-fundamentalističke povorke na tlu Evrope u 21. vijeku…“
Potrudio se dresirani Gruhonjić, nema zbora. Sve je tu! I Stefan Nemanja, i „naš“ nobelovac Andrić, i Emir Nemanja Kusturica, i pravoslavne litije u 21. vijeku… Sve kičasto, grozno, jezivo, sve pravoslavno-fundamentalističko. I plus željeznička stanica… Da te srce zaboli… i za stanicom i za „nekadašnjom nam državom“, bez Nemanja i bez litija.
Pa kako onda samo 10.000 dolara mjesečno, „za promociju decentralizacije“? Sića, džukelo. Nastavi da laješ malo žustrije.
A Andrićgrad je, uzgred budi rečeno, veličanstveni umjetnički poduhvat. Živ i životvoran, vaseljenski a srpski. Ovaploćena fantazija jednog od najvećih pisaca i jednog od najvećih filmskih umjetnika današnjice. Iva Andrića i Emira Kusturice. Dođite, pogledajte – Andrićgradom hodaju dobri ljudi svih vjera i nacija, njegovim trgovima lebdi radost slobodnog stvaralaštva. I da – uz svaku moguću pomoć Republike Srpske i Republike Srbije.
