Ako premijerka Škotske, ministar inostranih poslova Velike Britanije, Serž Bramerc, Metju Palmer i Valentin Incko tvrde i na tome insistiraju posebno u danima mjeseca jula, da je zločin u Srebrenici najveći zločin poslije Drugog svjetskog rata u svijetu – negiraju li time genocid nad Tutsima u Ruandi kojih je pobijeno sto puta više?
I jesu li bosanski muslimani pristali na to da budu instrument i alibi NATO zemljama – Americi, Britaniji, Njemačkoj i Francuskoj – za divljačko ubijanje muslimana u Avganistanu (milion), u Iraku (milion), u Siriji (500.000 ubijenih i 8 miliona protjeranih), u Libiji (400.000 masakriranih i pola stanovništva raseljeno)…
Onakva kakva je ušla u rat, Bošnjačka nacija je iz rata i izašla. Zajednica koja sebe traži u krilu radikalne interpretacije islama ali i u terorizmu, kao konačnoj definiciji islamskog aktivizma i borbe muslimana za izmišljena prava
Piše: Dževad GALIJAŠEVIĆ, „Pečat“
NIŠTA znakovitije nije govorilo o suštini srpske krivice, kojoj je tradicionalno u Bosni posvećen mjesec jul, od činjenice da na groblju u Potočarima tema stradalih Srebreničana zapravo nije ni bila u prvom planu.
Riječ je išla o jednoj sedmici u mjesecu julu 1995. godine, kao da su se tih sedam dana samo sručili sa neba, kao da i oni, obilježeni zločinom i nesrećom, nisu tek jedan isječak iz četvorogodišnjeg užasa rata u kojem su stradali i Srbi, takođe Srebreničani.
Otrgnuta od konteksta rata u BiH, mitska Srebrenica je odbacila kao remetilački vrisak mrtve Sarajlije, Mostarce, Maglajlije, Dobojlije i Žepčake, Krajišnike i Hercegovce, sve one nepobrojane Srbe, Hrvate ili Bošnjake čija je jedina krivica bila što su se zatekli na prostoru druge dominatne etničke grupe, njenih nacionalnih stranaka i njihovih paravojnih jedinica.
Rat u Bosni i Hercegovini, nakon pokrenutih ratova u Sloveniji i Hrvatskoj, još u vrijeme dok su Predsjedništvom zajedničke države SFRJ upravljali Hrvat Stipe Mesić i Slovenac Janez Drnovšek a na čelu Vlade (Saveznog izvršnog vijeća SFRJ) bio Hrvat Ante Marković – bio je neminovnost.
Raspad Varšavskog pakta a zatim i Jeljcinovo razbijanje Sovjetskog Saveza pustili su duha iz boce. Uslijedilo je ujedinjenje dva Berlina i dvije Njemačke pri čemu je jedna Njemačka progutala onu drugu, da bi se zatim silovito i zakrvavljenih očiju vratila na Balkan, tamo odakle ju je historija izgurala nekoliko decenija ranije.
I ovaj put se vratila sa oružjem i bijesom, kako bi uz pomoć Francuske razbila Jugoslaviju.
Koga zanima šira slika?
Kao i zločinački prodor Amerike na Bliski Istok, koji je počeo napadom na Irak, te prodorom u nezaštićenu Afriku – Obalu Slonovače, Sudan, Mali, Čad, Nigeriju, Ruandu i Burundi.
Dok je u BiH trajao rat, a prije julskih događaja u Srebrenici, Amerikanci su u proljeće 1994. sa Britancima, Francuzima, Belgijancima i Holanđanima organizovali ubistvo predsjednika dviju država – Ruande i Burundija – koji su zajedno avionom trebali sletiti u Kigali.
To ubistvo dva Hutu predsjednika, pokrenulo je lanac osvete prema Tutsima. Za četrnaest dana, ubijeno je više od 800.000 nevinih ljudi, žena i djece, sravnjeno sa zemljom 17 gradova, uništeno stotine naseljenih mjesta.
Taj zločin je trebalo zamaskirati, učiniti manje vidljivim, sakriti ga iza planiranog i organizovanog stradanja Bošnjaka Srebrenice u julu 1995. godine.
Ako premijerka Škotske, ministar inostranih poslova Velike Britanije, Serž Bramerc, Metju Palmer i Valentin Incko, kažu i na tome insistiraju posebno u danima mjeseca jula, da je zločin u Srebrenici najveći zločin poslije Drugog svjetskog rata u svijetu – negiraju li time genocid nad Tutsima u Ruandi, kojih je pobijeno sto puta više?
I jesu li bosanski muslimani pristali na to da budu instrument i alibi NATO zemljama, Americi, Britaniji, Njemačkoj i Francuskoj, za divljačko ubijanje muslimana u Avganistanu (milion), u Iraku (milion), u Siriji (500.000 ubijenih i 8 miliona protjeranih), u Libiji (400.000 masakriranih i pola stanovništva raseljeno)…
Alija je bio upoznat sa svim ovim činjenicama. I ambiciozan u namjeri da u specifičnom političkom procesu, kroz dva komplementarna programa (Islamsku deklaraciju koju je napisao i Program SDA, stranke koju je on utemeljio) oblikuje i radikalizuje svijest nacije a bosanske muslimane od evropske etničke grupe „pretopi“ u vjersku zajednicu neistorijskog tipa, islamsku po određenju i snažno konfrontiranu sa vlastitom kulturom i civilizacijom.
Projekat čiji uspeh je zavisio od rata.
Nasljednik ideje, Bakir, danas je najveći problem Bosne i Hercegovine, izgradnje njenih institucija, poštovanja ustavnih prava, obaveza i „Evropskog puta“.
Politička biografija sina Alije Izetbegovića, puna korupcije, organizovanog kriminala, političkih ubistava i ratnih zločina, svjedoči o državi, o Bošnjacima i vremenu u kome žive, te o potpunom, moralnom padu i političkom besmislu islamističke politike na putu ka EU.
Od 1991. do ove 2021. punih trideset godina, BiH su najvažniji centar svjetskog terorizma.
U drugom mjesecu 1996, najvažnija Al Kaidina vojna formacija na planeti – odred ‘El Mudžahedin“ brojao je 1774 vojnika, i ne samo vojnika nego i propovjednika.
Poslije rata u BiH, planski i uz podršku zapadnih obavještajnih službi, nekažnjeni nakon zločina, raširili su se po Balkanu i Evropi, ali i po cijelom svijetu, izvodeći terorističke akcije u Dahranu, Najrobiju, Dar es Salamu, Njujorku, Madridu, Londonu, Parizu, Briselu, Nici…
Istovremeno zahvaljujući destruktivnoj bošnjačkoj kvazi-inteligenciji u Sarajevu, lažne optužbe i falsifikati nacionalnog stradalništva u proteklom ratu postali su dio političke agende.
Debata o tome nikada nije vođena u samom narodu, jer su o dilemama poimanja vlastitog identiteta i planovima realizacije kolektivnih ciljeva odlučivali nedoučeni komesari Stranke demokratske akcije i vjerska ulema.
Na kraju krajeva: onakva kakva je ušla u rat, Bošnjačka nacija je iz rata i izašla.
Zajednica koja sebe traži u krilu radikalne interpretacije islama ali i u terorizmu, kao konačnoj definiciji islamskog aktivizma i borbe muslimana za izmišljena prava.
