PIŠE: Siniša Vidović, zamjenik predsjednika Ujedinjene Srpske
Da, dobro sam rekao, opozicija Republici Srpskoj i Srbiji, a ne u Republici Srpskoj i Srbiji. Njihivo djelovanje nije opoziciono samo prema vladajućim partijama, već prema državnosti i napretku Republike Srpske i Srbije.
Opozicija koja je protestima i nemirima došla na vlast 5. oktobra 2000. upropastila je i unazadila Srbiju, sve do momenta kada Srpska napredna stranka demokratskim izborima dolazi na vlast. Dobre ideje, naporan rad i posvećenost Srbiji su se pokazale kao najbolja i najefikasnija sredstva za napredak Srbije koja je sada lider u regionu.
Sličnost opozicije u Srbiji i Republici Srpskoj je što pokušavaju prizemnim sredstvima da se dočepaju vlasti, a ne izborima i voljom naroda. U Srbiji je opozicija totalno degradirana, a možemo reći i smiješna u većini svojih aktivnosti. Njihove metode rušenja vlasti su diskreditacija Aleksandra Vučića i njegove porodice, što je bruka i sramota udarati na nečiju porodicu. Brata, sina, kumove uvlačiti u najcrnje i najsramnije laži. Kako su krenuli, ne bi čudilo ni Vučićeve komšije da napadaju i konstruišu im nešto što nema veze sa zdravim razumom.
Treba se zapitati da li opozicije u Srbiji i Srpskoj imaju istog pokrovitelja. Opozicija u Srpskoj nikako da shvati da samo izbori donose promjene. Narod bira i narod može samo da mijenja vlast. I za našu Republiku je najbolje da se na izborima sve rješava, a ne na ulici, a još manje kod stranaca. Nemoć opozicije i Srbije i Srpske se ogleda kroz nepostojanje nikakvih konkretnih ideja, već izmišljanjem afera, i nastupima aminovanim prije svega od stranih ambasada.
Kako drugačije opisati skup opozicije u Banjaluci, dva dana nakon njihovog sastanka sa Erikom Nelsonom, ambasadorom SAD u BiH? Žalosno je posmatrati da se opozicija boji vlastite sjene kad su u pitanju bilo kakvi konkretni potezi koji bi poboljšali međunarodni položaj Republike Srpske, već svoju šansu vide dodvoravanjem provjerenim neprijateljima srpskog naroda. Strah i pokornost su dva epiteta kojim bi se mogla opisati opozicija Srpske i Srbije.
Sramota je što nam curi jedinstvo oko bitnih stvari. U doba velikih geopolitičkih promjena, držati se po strani i ne iskoristiti priliku da zajedništvom ostvarimo i odbranimo svoje interese, nije samo kukavičluk, već i izdaja svog naroda. A zbog čega? Sankcija kojima prijeti Eskobar? Nade da će nelegitimni Kristijan Šmit baciti neku kost u njihovom pravcu da je mogu glodati? Svijet se mijenja, samo opozicija ostaje ista. Ne samo da su bez časti i morala, već akcenat staviti na to da su i bez ideja.
