U onome što je istinski necivilizovan progon, koji se odvija pred našim očima, u kojem se dva čovjeka, Milorad Dodik i Miloš Lukić, žele optužiti, osuditi, strpati u zatvor i lišiti elementarnih građanskih i političkih prava zato što se ne žele povinovati samovolji Kristijana Šmita, ima jedan detalj, a u detaljima je uvijek suština stvari, o kojem se ovdje malo zna, a još manje se o tome argumentovano govori, rekao je profesor ustavnog prava Milan Blagojević.
Kolumnui prenosimo u cijelosti:
Radi se o pitanju zašto Kristijan Šmit nije visoki predstavnik. Lako je iznijeti ovu tvrdnju, da Šmit nije visoki predstavnik, kao što i nije, a što je jedna od ključnih činjenica u pravno neosnovanom progonu gospodina Dodika i gospodina Lukića, ali nije lako istražiti i iznijeti dokaze i argumentaciju koja potvrđuje tu istinu.
Na tom putu prvo i osnovno je ono što piše u članu 1 stav 2 Aneksa 10 Dejtonskog mirovnog sporazuma. Tom odredbom je propisano da se visoki predstavnik u BiH imenuje u skladu sa relevantnom rezolucijom SB UN, a njegovo imenovanje mogu predložiti samo strane ugovornice tog sporazuma (a to su tadašnja SR Јugoslavija, odnosno Srbija kao njena nasljednica, zatim Hrvatska, tadašnja R BiH, Republika Srpska i Federacija BiH).
A SB UN je jedino nadležan za imenovanje visokog predstavnika, što pravno znači da nema visokog predstavnika bez odgovarajućeg akta SB UN.
I zato je tako postupano sve do pojave Kristijana Šmita.
Prvi visoki predstavnik, Karl Bilt, imenovan je na tu funkciju Rezolucijom SB UN, broj 1031 od 15.12.1995. godine (tačka 26 te rezolucije).
Njegov nasljednik, Karlos Vestendorp, je imenovan Rezolucijom SB UN, broj 1112 od 12.6.1997. godine (tačka 1 Rezolucije).
Volfgang Petrič je imenovan Rezolucijom SB UN, broj 1256 od 3.8.1999. godine (tačka 1 Rezolucije).
DŽeremi Pedi Ešdaun je imenovan Rezolucijom SB UN, broj 1396 od 5.3.2002. godine (tačka 1 Rezolucije).
Savjet bezbjednosti UN je na sjednici održanoj u januaru 2006. godine odobrio imenovanje Kristijana Švarc-Šilinga za narednog visokog predstavnika, o čemu je javnost obaviještena pismom tadašnjeg predsjedavajućeg SB UN Augustina Mahige od 30.1.2006. godine, upućenog generalnom sekretaru UN.
Imenovanje Miroslava Lajčaka za visokog predstavnika SB UN je odobrio Rezolucijom broj 1764 od 29.6.2007. godine (tačka 1 Rezolucije).
Najzad, imenovanje Valentina Incka za visokog predstavnika u BiH SB UN je odobrio Rezolucijom broj 1869 od 25.3.2009. godine (tačka 1 Rezolucije).
Poslije toga sve do danas nema nijedne rezolucije niti bilo kog drugog akta SB UN kojim bi bilo izvršeno imenovanje neke druge osobe za visokog predstavnika u BiH, nakon što je 2021. godine na toj funkciji prestao mandat Valentinu Incku.
I zato, dakle, Kristijan Šmit nije niti može biti visoki predstavnik u BiH, što je jedno od ključnih pravnih pitanja i u necivilizovanom progonu Milorada Dodika, predsjednika Republike Srpske, kojem sada svjedočimo.
Zato je protivpravno sve ono što je Šmit činio i čini ovdje u BiH, usljed čega ni predmetna optužnica protiv gospodina Dodika, predsjednika Republike Srpske, i Miloša Lukića direktora Službenog glasnika Republike Srpske, nije utemeljena na zakonu nego na nasilju Kristijana Šmita.
Istine radi, treba reći da, sve i da je SB UN imenovao Kristijana Šmita za visokog predstavnika, ni u tom slučaju Šmit ne bi imao pravo da u državi članici UN nameće svoju volju kao zakon, jer mu to zabranjuje Povelja UN, koja jasno zabranjuje, u članu 78, da se nad državama članicama UN uspostavlja protektorat, kao što i u članu 2 Povelja UN zabranjuje Ujedinjenim nacijama, a to znači i svom Savjetu bezbjednosti i svim državama, da se na bilo koji način upliću u unutrašnja pitanja drugih država.
