U pratećem programu 17. Međunarodnog festivala pozorišta „Zlatna vila”, publici se predstavila glumica Narodnog pozorišta iz Beograda Nela Mihailović. Publici je otrila zanimljive detalje sa početka svoje karijere. Kao mala nije ni slutila da će se baviti ovim poslom. Zapravo imala je želju da bude ljekar.
“Uredno sam završila Medicinsku školu u Valjevu i potom dve godine Medicinskog fakulteta i suočila sam se sa saznanjem koju vrstu odgovornosti nosi taj posao. Nisam bežala od odgovornosti ali jesam od suočenja sa bolesnim ljudima i sa mogućom smrću. Tako sam donela odluku da ću kroz glumu lečiti na neki drugi, meni lakši način jer glumci, pozorište i svaki vid umetnosti su zapravo lek za dušu”, rekla je Mihailovićeva.
Glumica se prisjetila i dana sa Akademije koje pamti kao teška i izazovna ali i lijepa vremena.
“Na Fakultetu se i dan danas priča o tome kakva smo generacija bili i meni je puno srce zbog toga. Čini mi se da smo bili specifični i zbog toga što smo svi bili iz provincije, kada ni jedan student iz Beograda nije bio na klasi. Verujem da kada deca dođu iz provincije u veliki grad, imaju želju, i u samom startu su borci jer se bore za jedan prostor koji nije njihov kako bi našli svoje mesto u velikom gradu. Takav je bio slučaj i sa nama. Vojin Ćetković, Boris Pingović, Nebojša Glogovac, Sergej Trifunović, Nataša Ninković, ja, Danijela Kuzmanović, Danijela Ugrenović i bila je tu još jedna devojka koja je odmah posle Akademije napustila glumu i bavi se drugim poslom ali danas mi smo kumovi i to je porodica za ceo život”, rekla je Mihailovićeva.
Prvu ulogu je ostvarila u Narodnom pozorištu u Beogradu u Šekspirovoj „Ukroćenoj goropadi“, koja je izvedena više od 100 puta. Kako kaže, to je jedina predstava o kojoj pamti sve detalje i datume.
“Zahvaljujući našem profesoru Vladimiru Jevtoviću i Aleksandru Berčeku koji je u tom trenutku bio upravnik Narodnog pozošta, omogućeno nam je da nastupimo na sceni Narodnog pozorišta sa ispitom sa treće godine. Tada smo prvi put igrali predstavu ‘Ukroćena goropad’ i to je jedina predstava o kojoj znam sve cifre, 14. decembra 1993. godine bila je premijera i odigrali smo je 127 puta pred prepunom salom “, prisjećajući se dodala je Mihailovićeva.
Prisutni su imali priliku da čuju i detalje o likovima po kojim publika pamti Nelu.
Glumica je posebo naglasila lik Danice Čvorović koji joj je donio mnogobrojne nagrade i priznanja ali i potvrdu glumačkog rada kroz godine.
“Danica Čvorović je jedan od mojih omiljenih likova. Ne želim da umanjim moj dar i moju Danicu, ali je činjenica da je to jedan od najbolje napisanih ženskih likova u savremenoj srpskoj dramskoj literaturi. Dušan Kovačević je pisac koji neverovatno piše jarke, bogate i snažne karaktere i kada uzmete taj njegov lik čini vam se kao da samo treba da izgovorite to na sceni. Naravno da tu treba i dar glumca ali hocu da kažem da je ta moja Danica zapravo Danica onakva kakvu je Dušan i napisao “, naglasila je Mihailovićeva.
Ona je govorila i o emociji koju glumac kroz svoj lik na sceni daje publici i koliko su te emocije stvarne, da se glumac potpuno daje liku koji gradi ali u isto vijeme da ne izgara do kraja, je zanat koji se uči.
“U procesu stvaranja jednog lika mi moramo proći potpuno emotivno svaki trenutak koji izgovaramo, kakva god da jeste taj trenutak on podrazumeva emociju. Moramo to sve kroz sebe provući i osetiti stvarno. Kada sklopimo svoj lik i damo mu emotivni tok tada uključujemo zanat koji se uči i koji je neophodan, putem kojeg glumac izazove emociju koja može da ide od smeha do suza, ali čim se završi određena emocija u trenutku se izlazi iz nje”, pojasnila je prvakinja Drame Narodnog pozorišta u Beogradu.
Za pozorište kaže da je njena prva ljubav i da uvijek bira pozorište ispred filma zbog “žive” interakcije sa publikom.
“Meni je u pozorištu nezamenjiv taj ‘živi kontakt’ sa publikom i to da predstava živi i da traje. Pozorišna uloga živi i nikada nije ista zato što u nekom kontaktu sa publikom se stvara život koji diše na način kako diše ta publika i moja uloga, zato to nikada nije isto”, pojasnila je Mihailovićeva.
O režiserima za koje smatra da su je izgradili kao glumicu i naveli je da vjeruje u sopstveni napredak u radu istakla je Stafana Valdemara Holma, Andraša Urbana i Jagoša Markovića.
“Volim reditelje koji znaju šta žele i koji dozvoljavaju glumcu da u okviru svog prostora ono što je zamislio i radi. Mislim da je to najvažnije. Jagoš je bio jedan od takvih koji je u startu imao viziju kompletne predstave ali nam je davao ogroman prostor za rad i važno je da vam daju prostor slobode ali isto tako važno je i da umeju da prepoznaju šta je dobro, a šta ne od onoga što nudite “, obrazložila je Mihailovićeva.
Po riječima Mihailovićeve važno je da čovjek vjeruje sebi i da je u tome objektivan, mada je publika ta koja daje zadnju riječ.
” U ovom poslu morate biti spremni na pravo publike, da svako ima svoj sud i da ima pravo da proceni da li ste bili dobri ili ne. Ja sam spremna na to zato što ja bez publike ne postojim. Glumac ne može pred praznom salom da igra”, zaključila je Mihailovićeva.
