Vjernici Srpske pravoslavne crkve 27. januara obilježavaju Svetog Savu, jednog od najbitnijih srpskih svetaca koji je 1219. godine uspio da izdejstvuje autokefalnost Srpske pravoslavne crkve.
Prema narodnom vjerovanju, na Svetog Savu ne smije da se nosi ništa crveno.
Ovo vjerovanje potiče iz starih vremena, dok su seljaci strahovali da im vukovi ne pojedu stoku.
Sveti Sava se smatrao pastirom i zaštitnikom stoke, te se ona na Savindan po običaju sama puštala na ispašu. Međutim, crveno se nije nosilo jer se vjerovalo da boja krvi privlači vukove.
Isto tako na ovaj dan ne valja otvarati britvu i oštriti noževe ili bilo koji alat kako bi vukovima čeljusti ostale sklopljene.
Postoji i vjerovanje da je loš znak ako na Svetog Savu grmi i da će se sigurno nešto rđavo desiti, pošto su udari gromova izuzetno rijetka pojava zimi.
O grmljavini na Svetog Savu govori se i u narodnoj pjesmi “Početak bune na dahije”.
Veruje se i da sunčan dan na Svetog Savu donosi blagostanje i srećnu i rodnu godinu.
Iako je ovaj dan takozvano crveno slovo, na Svetog Savu za kućne poslove uglavnom važi kontra od onoga što je uobičajeno na velike praznike. Baš zato što se stoka u staro vrijeme puštala sama na ispašu, smatralo se da domaćin Savindan treba da iskoristi za sve bitne kućne poslove. Žene tog dana smiju da rade kućne poslove, a čak je poželjno da se obavi veliko spremanje.
Običaj je da se posti prema pravilu posta kad praznik padne na srijedu ili petak, iako je dozvoljeno konzumirati ribu.
Smatra se i da djeca na Svetog Savu treba da nauče nešto novo, makar neku novu pjesmu, jer će se u suprotnom ulijeniti i neće dovoljno napredovati cijele godine.
Sveti Sava se u Srbiji i Srpskoj odavno proslavlja kao školska slava. Ovaj običaj bio je prekinut 1945. godine, ali je devedesetih godina prošlog vijeka ponovo vraćen u srpsko školstvo, prenosi Žena Blic.
