U narodnom predanju, noć između Mitrovdana (8. novembar) i narednog dana smatrala se vremenom kada se “otvara nebo”.
Vjerovalo se da se tada duše pravednika približavaju ljudima i da se svaka iskrena molitva, izgovorena u tišini, čuje.
U mnogim krajevima Srbije postojalo je uvjerenje da se u toj noći ne spava dugo, već da se dio večeri provede u molitvi ili u tihoj zahvalnosti. Stariji su govorili da je to vrijeme kad Bog “sluša srcem” i da se svaka riječ izgovorena iz vjere pamti.
Ova vjerovanja povezana su s prelazom između dva ciklusa godine – od Mitrovdana počinje zimska polovina, pa se taj trenutak u narodnoj tradiciji doživljavao kao granica između starog i novog, između svjetlosti i tame. Zato se smatralo da u toj noći, dok priroda prelazi u mirovanje, i nebo postaje bliže zemlji.
U nekim krajevima Srbije žene su te večeri palile svijeću za mir u porodici i govorile kratku molitvu Svetom Dimitriju, vjerujući da on čuva dom od bolesti i nesloge.
Zato se i danas, u mnogim hrišćanskim domovima, Mitrovdanska noć doživljava kao trenutak unutrašnje tišine i molitve – vrijeme kad se zahvaljujemo, praštamo i tražimo mir za sebe i svoje bližnje.
Kažu da ako te noći zaželite nešto iskreno, a u srcu nosite mir, nebo će znati da prepozna vašu molitvu, prenosi Ona.
