Srpska pravoslavna crkva danas obilježava Svetog apostola Andreja Prvozvanog, a vjernici koji slave ovog sveca trebalo bi da pripreme posnu trpezu.
veti Andrej nazvan je Prvozvani zato što je on bio prvi apostol koga je sam Isus Hrist pozvao da ga slijedi i bio njegov prvi učenik. Rođen je šeste godine nove ere, a po zanimanju je bio ribar. Najprije je bio učenik Jovana Krstitelja.
Nakon smrti Isusa Hrista, njegovog vaskrsenja i vaznesenja, Andrej je, zajedno sa ostalim apostolima, na Dan Pedesetnice primio Duha Svetoga u vidu ognjenog jezika i počeo da propoveda Hristovu vjeru u mnogim zemljama.
Tokom svog apostolskog rada, proputovao je mnoge gradove na bliskom istoku i Vizantiji. Propovedao je Jevanđelje uglavnom u gradovima, a u mnogima od njih pretrpeo je nevolje i stradanja. Posebno su ga mučili u gradu Sinop gde su ga i kamenovali, ali je od tih rana isceljen na čudesan način.
Prolazeći mnoge zemlje posetio je i Peloponez, gdje je u gradu Patre iscijelio čovjeka po imenu Sosija od teške bolesti. Nakon ovog čuda većina stanovnika ovog grada primila je hrišćanstvo. Među njima bili su i brat i žena carskog namesnika Egeta, zbog čega je Eget naredio da uhapse Andreja i stave ga na muke. Nakon što su ga mučili, naređeno im je da ga razapnu na krst.
Dokle god je još bio živ, iako razapet, govorio je ljudima okupljenim oko krsta. Narod je želio da ga skine, ali vojnici nisu dozvolili. Pred samu svoju smrt pomolio se Bogu riječima koje su ostale zapamćene:
– Gospode Isuse Hriste, ne dopusti da me skinu s krsta, na kome visim radi imena Tvog, nego me primi, Učitelju moj: Tebe zavoljeh, Tebe poznah, Tebe ispovijedam, Tebe vidjeti želim, što jesam, Tobom jesam. Gospode Isuse Hriste, primi u miru duh moj, jer već je vrijeme d dođem k Tebi i da gledam Tebe, za kojim silno čeznem! Primi me, Učitelju Blagi i u čini da ne budem skinut s krsta prije nego što Ti primiš duh moj – izgovorio je i umro.
To se dogodilo mjeseca novembra 62. godine naše ere. Nakon nekoliko godina, mošti Svetog apostola Andreja prenete su u Carigrad, po naređenju cara Konstantina. Tamo se čuvaju zajedno sa moštima Svetog Luke i Svetog Timoteja, u hramu Svetih apostola, unutar sveštenog žrtvenika.
Kako je za života iscjeljivao uboge i bolesne, tako je nastavljeno i nakon njegove smrti djelovanje njegovih čudesnih moštiju, kažu predanja. Svetiteljeva glava danas se nalazi u Rimu, a jedna ruka u Moskvi.
Narodna vjerovanja
Prema narodnim vjerovanjima, Sveti Andrej razgovara sa velikim životinjama i smatra se njihovim zaštitnikom, a one su mu pokorne.
Nekada su mečkari slavili Andrijevdan, vjerujući da ovaj svetac kroti medvede kao pse, a da svetom putuje jašući na ovoj zveri.
Uoči Andrejevog dana, kuvao se kukuruz za medvede, ili poseban kolač – mečkina pobojnica, kojim se tobože zavezivala čeljust medvedu, da ne kolje stoku. U istočnoj Srbiji dan Svetog Andreje naziva se i Mečkin dan.
Po planinskim selima običaj je da mečkinu pobojnicu, djeca rano odnesu na “mečkina mesta”, da medvedi ne kolju stoku. Vjeruje se da na taj dan medvjedi ne čine štetu i ne diraju ljude, i da zato tada ne valja ići u lov na njih.
Za ovaj dan su vezane i mnoge zabrane: u Šumadiji se ne štavi koža, niti se bilo šta sa njom radi, a u Homolju ne radi se ništa sa odjećom – da je mečke ne bi pocijepale. Zbog toga ni danas, u “moderna vremena” ne bi trebalo prati, peglati, ušivati, niti raditi bilo šta sa odjećom, piše Kurir.
Vodeničari skupljaju priloge u brašnu, od koga prave “hljeb za mečku”, za koji tvrde da ostaje svjež godinu dana.
