Ministarstvo spoljnih poslova Srbije ocijenilo je da sporni udžbenici u Hrvatskoj, u kojima se veliča uloga ustaša i poriču zločini nad Srbima, predstavlja reviziju istorije i poricanje krvavih zločina, što zahtijeva reagovanje Vlade Srbije.
Iz resornog ministarstva Srbije podsjećaju da su Ministarstvo nauke, obrazovanja i sporta Hrvatske i “Školska knjiga” iz Zagreba odobrili izdavanje tri priručnika za istoriju u kojim se veliča ustaški pokret i poriču zločini nad Srbima.
U priručnicima se poriču zločini NDH, a u izdanju kuće “Duden” uz pojam “ustaša” stoji objašenje da je to “hrvatski nacionalistički pokret koji se u Drugom svjetskom ratu borio protiv srpskog centralizma”, rečeno je “Večernjim novostima” u Ministarstvu spoljnih poslova Srbije.
Prema evidenciji Ministarstva spoljnih poslova Srbije, od 2013. do 2015. godine u Hrvatskoj su zabilježena 53 incidenta, koja imaju nacionalnu konotaciju i upereni su protiv Srba – od govora mržnje i zastrašivanja, pa sve do otvorenog linča nad Srbima koji su se opredijelili da tamo žive.
Srpski stručnjaci, od kojih je Ministarstvo spoljnih poslova Srbije zatražilo mišljenje o istorijskom školskom priručniku “Domovinski rat”, u kojima su Srbi označeni kao “agresori”, “teroristi” i “ekstremisti”, ocijenili su da taj udžbenik posjeduje snažan indoktrinacijski smisao, da je šovinistički i da nikako ne može doprinijeti istinskom pomirenju hrvatskog i srpskog naroda.
Istoričar Čedomir Antić kaže da se u tom priručniku ponovo naučno neutemeljeno provlači ideja “velike Srbije”, gdje je Srbija predstavljena kao nacistička NJemačka, koja želi da uništi siguran međunarodni poredak i podmeće se teza da je Srbija htjela da stvori velikosrpsku, etnički čistu državu.
Zoran Jevtović sa Filozofskog fakulteta u Nišu navodi da je svih pet cjelina u ovoj knjizi u funckiji “generalne hipoteze o velikosrpskoj agresiji” i da se Srbija proglašava istorijski odgovornom za raspad Jugoslavije, a srpski narod za sopstveni odlazak iz Hrvatske.
U knjizi se kod navođenja srpskih predstavnika obavezno ističe da su haški osuđenici za ratne zločine, dok se kod hrvatskih to izostavlja, navodi se da je veliki broj srpskog stanovništva “otišao iz Hrvatske zajedno sa JNA”, prećutkuju se stradanja Srba i uništavanje njihove imovine.
Krivica se usađuje samo na srpskoj strani, a na hrvatskoj se razvija koncept nacije-žrtve.
