Tužilaštvo BiH mora, u najmanju ruku, primijeniti dokaze prikupljene u predmetima “Delić” i “Hadžihasanović-Kubura”, te prestati da se bavi umanjivanjem i prikrivanjem zločina i politički motivisanim predmetima i optužnicama ispisivati lažnu istoriju proteklog rata, koja nikome ne može donijeti ništa dobro…
Priredila: Tatjana PARAĐINA
Način na koji Tužilaštvo BiH, a posebno tužilac Sedin Idrizović vode postupak protiv komandanta Trećeg korpusa takozvane Armije BiH generala Sakiba Mahmuljina sraman je i predstavlja običnu pravosudnu farsu i podilaženje dokazanim zločincima iz odreda “El mudžahedin” i njihovim naredbodavcima, ocijenio je stručnjak za borbu protiv terorizma DŽevad Galijašević.
“Čemu služi politički motivisana kvalifikacija oružanog sukoba u BiH kao `međunarodnog oružanog sukoba` u trenutku kada je Haški tribunal u nekoliko pravosnažnih presuda /prvo Dušku Tadiću, a potom Dragoljubu Kunarcu i na kraju i Enveru Hadžihasanoviću i Amiru Kuburi/ definitivno i jasno definisao rat u BiH kao `unutrašnji oružani sukob` što znači – građanski rat.
Rat u kome su učestvovali i vojnici iz Sirije, Egipta, Turske, Saudijske Arabije…, što ne znači da su te zemlje izvršile agresiju na BiH i neki od njenih ustavotvornih naroda, ali su svakako u tom ratu činili brutalne, vjerskim ekstremizmom inspirisane zločine”, istakao je Galijašević u izjavi Srni.
On je naveo da se o tim zločinima Tužilaštvo BiH trebalo informisati iz samo tri presude pred Haškim tribunalom.
“Prva je presuda u predmetu protiv Envera Hadžihasanovića, Mehmeda Alagića i Amira Kubure od 16. jula 2003. godine, kada je petočlano sudsko vijeće sa predsjedavajućim Teodorom Meronom, donijelo odluku po interlokutornoj žalbi kojom se osporava nadležnost, s obzirom na komandnu odgovornost, i to na 67 strana. Žalba dva generala i jednog pukovnika vojske Alije Izetbegovića imala je samo jedan cilj – da ospori nadležnost Haškog tribunala kao međunarodnog suda da raspravlja o komandnoj odgovornosti u unutrašnjem oružanom sukobu”, rekao je Galijašević.
On je naveo da je Haški sud potvrdio svoju nadležnost u unutrašnjim oružanim sukobima pozivom, prije svega, na predmet protiv prvog zatvorenika u Hagu Duška Tadića iz Prijedora, ali djelimično i pozivom na presudu protiv Dragoljuba Kunarca iz Foče.
Ali, Izetbegovićevi fanatici u pravosuđu, ističe Galijašević, ne žele da se isti zakon i pravila primjenjuju u Prijedoru, Foči i u Sarajevu.
“U predmetu protiv Envera Hadžihasanovića i Amira Kubure, presudom od 15. marta 2006. godine, u naslovu Glava tri na strani 24 napisano je krupnim slovima, kao naslov: “KARAKTER SUKOBA: UNUTRAŠNJI ORUŽANI SUKOB”, a u tačkama 27 i 28 to je precizno objašnjeno i dokazano”, pojasnio je Galijašević.
U predmetu protiv Rasima Delića i presudi, ovim pitanjem se Haški sud nije više ni bavio, nego je to smatrao nepobitno utvrđenom činjenicom.
Galijašević je u izjavi Srni ocijenio da se “Tužilaštvo BiH ulaguje i podilazi SDA i Bakiru Izetbegoviću, političkom i biološkom nasljedniku Alije Izetbegovića, u jednoj neprofesionalno i nemoralno urađenoj optužnici, ističući neodrživu kvalifikaciju o ratu u BiH kao `međunarodnom oružanom sukobu`”.
“Naravno da to nije sve. Tužilac Idrizović zanemario je mnoge dokazane zločine i cijelu optužnicu sveo na 52 ubijena zarobljenika srpske nacionalnosti, iako se iz presude Rasimu Deliću i presude Hadžihasanović-Kubura vidi da je broj ubijenih, mučenih i ritualno zaklanih najmanje 92”, istakao je Galijašević.
Prema njegovim riječima, Hrvati pobijeni u selima Maline i Bikoši, njih 24, nisu dio ove optužnice, iako su ih brutalno pobili pripadnici odreda “El mudžahedin”, kao ni Srbi i Hrvati ubijani u Zenici i srednjoj Bosni.
Takođe, kaže on, dio optužnice ne čine ni drugi zločini za koje je Sakib Mahmuljin morao da zna i koje je morao sankcionisati ako ih već nije mogao spriječiti.
Galijašević dodaje da su u predmetu protiv Rasima Delića utvrđene tri serije zločina sadržane u samoj presudi – “…ubistvo i okrutno postupanje u vezi s tri incidenta: Maline-Bikoši u junu 1993. godine; Livade i logor Kamenica u julu i avgustu 1995. i logor Kamenica i Kesten u septembru 1995. godine.
“Prvi incident, kako ove strašne zločine nazivaju u Hagu, odnosi se na lišavanje života 24 zarobljenih Hrvata, civila i vojnika Hrvatskog vijeća obrane koji su izvršili strani muslimanski borci poznati kao mudžahedini. U presudi se navodi da je u tom istom incidentu iz vatrenog oružja ranjeno još najmanje šest Hrvata. Ova krivična djela dogodila su se u junu 1993. godine u selu Bikoši, opština Travnik”, naveo je Galijašević.
Drugi incident, naglašava on, odnosi se na ubistvo trojice zarobljenih vojnika Vojske Republike Srpske i na okrutno postupanje sa zarobljenim pripadnicima Vojske Republike Srpske u julu i augustu 1995. godine, koje su izvršili mudžahedini iz takozvanog odreda “El mudžahedin”, za koji tužilac tvrdi da je bio u sastavu takozvane Armije BiH.
“Navodi se da su krivična djela počinjena u selu Livade u opštini Zavidovići i u logoru kojim je upravljao odred `El mudžahedin` u dolini rijeke Gostovića u blizini Zavidovića. Taj logor bio je poznat i kao logor Kamenica. Počinioci tih krivičnih djela su pripadnici odreda `El mudžahedin`”, rekao je Galijašević, ponovivši da je sve to navedeno u presudi.
Treći incident, istakao je Galijašević, desio se u septembru 1995, a odnosi se na ubistvo dvojice vojnika Vojske Republike Srpske u blizini sela Kesten u opštini Zavidovići, kao i na okrutno postupanje i ubistvo 52 zarobljena pripadnika Vojske Republike Srpske, kao i jednog starijeg Srbina, te okrutno postupanje sa desetoricom zarobljenih pripadnika Vojske Republike Srpske u logoru Kamenica. Ponovno se navodi da su počinioci bili vojnici odreda “El mudžahedin”.
“Iako teške zločine Tužilaštvo u Hagu naziva incidentima, ove tri serije zločina su dokazane i nepobitne, bez obzira na suženu odgovornost za njih”, naglašava Galijašević.
U presudi Hadžihasanović-Kubura su na 760 strana detaljno objašnjeni mnogi zločini u srednjoj Bosni, naveden broj ubijenih u raznim kampovima i logorima, a bavi se i dešavanjima u Zenici i logoru u Kazneno-popravnom domu, logoru u Muzičkoj školi, mučenjima i ubijanjima civila srpske i hrvatske nacionalnosti.
“Istovremeno, ova presuda detaljno je opisala nastanak i djelovanje Trećeg korpusa, razmatrajući ulogu svih brigada, a posebno njihovu vezu sa mudžahedinima. Iako se i u analizi Trećeg korpusa bavio odredom `El mudžahedin`, Haški tribunal je analizirao, posebno u ovoj presudi na 138 strana /od 124. do 262. strane/, sve dokaze u vezi sa mudžahedinima, od njihovog dolaska u BiH, paravojnog djelovanja do organizovanja u jedinice Trećeg korpusa, njihovim vojnim bazama i posebno njihovim zločinima, načinima izvršenja, vjerskoj motivaciji i brutalnosti”, istakao je Galijašević.
Mudžahedinskim bazama sud posvećuje posebnu pažnju i njima se bavi na desetak stranica presude.
Posebno su istaknute, kaže on, baze u Poljanicama, Orašcu, Travniku, Zenici, mjestima Arnauti, Bijelo Bučje i Ravno Rostovo.
“Nespremnošću i nehtijenjem da se suoče sa ratnim zločinima mudžahedina i vlastitom odgovornošću, političko Sarajevo, Alija Izetbegović i SDA omogućili su da se islamističko-teroristička hobotnica razvija upravo iz navedenih vojnih mudžahedinskih baza i da danas baš na tim mjestima funkcionišu takozvani paradžemati, tačnije teroristički kampovi”, naglašava Galijašević.
Navodeći da su osnovni izvori prava upravo u navedenim presudama, on ističe da Tužilaštvo BiH mora, u najmanju ruku, primijeniti dokaze prikupljene u predmetima “Delić” i “Hadžihasanović-Kubura”, te prestati da se bavi umanjivanjem i prikrivanjem zločina i politički motivisanim predmetima i optužnicama ispisivati lažnu istoriju proteklog rata, koja nikome ne može donijeti ništa dobro.
“Taj nemoralni i politizovani pristup blagonaklonog odnosa Tužilaštva prema mudžahedinima i njihovim pokroviteljima u BiH napravio je od ove zemlje najveći teroristički kamp u Evropi i prijetnju cijelom kontinentu, posebno zemljama zapadnog Balkana”, upozorio je stručnjak za borbu protiv terorizma DŽevad Galijašević.
