Gdje je pošao i kud plovi taj brod pun ludaka; šta se dešava na njemu i šta je danas u očima Evrope, Amerike i modernog svjeta BiH, a šta “bosanska paradigma”, ističe u svom tekstu za Analitički forum Dževad Galijašević, ekspert za borbu protiv terorzima.
Tekst prenosimo u cijelosti:
Radikalni islamizam… teroristička prijetnja cijeloj Evropi… Mali halifati, vehabijska naselja i paradžemati… Nekoliko stotina džihadista u Siriji i mreža pomagača u samoj institucionalnoj strukturi države.
Svježa istorija puna ekstremne mržnje, laži i podmetanja te nemoć da se reciklirane laži nastave uzgajati na geopolitičkoj kaljuži kao prava istina o našoj prošlosti i sadašnjosti.
I više od toga: BiH je slika poraženih sarajevskih komunista, bivših udbaša i pijanica iz Slobodne Bosne, koji zajedno, u političkom i identitetskom savezništvu sa ratnohuškačkim glasilima Al kaidine “Aktivne islamske omladine”, poput časopisa i portala SAFF, kreiraju medijsku sliku o samoj zemlji. Svakako i otkrivaju stanje duha, koje vlada u mržnjom otrovanoj sarajevskoj kasabi, kroz pisanije medijskih kasaBalija.
Komunizam i islamizam u zajedničkom kontekstu su iznenađenje samo za neuke i neobaviještene – dualističko-totalitarno mišljenje prisutno je u prokletoj avliji i njenoj simboličkoj transcedenciji sarajevske kasabe kroz iznevjeravanje kulture osobenosti oduvijek.
Čak se posebno manifestovalo nakon prividno, sa zapada nametnutog, sekularnog poretka. Upravo je u postratnom prividno sekularnom životu ove ogavne političke mahale došlo do uzajamne isključivosti između imanencije i transcendencije, naravi i nadnaravi, vjere i nevjere, vjerskog i sekularnog fundamentalizma, te između religije i nauke, vjere i razuma.
Ta međusobna i teorijska isključivost između ekskluzivnoga humanizma i ekskluzivnoga islama predstavlja funkcionalnu obmanu i najveću nesreću u svojim praktičnim političkim manifestacijama u kojima se Alijin sin iz Predsjedništva BiH, nimalo, ne razlikuje od seljaka iz Prnjavora i komunističke bitange iz Zulfikarpašićevog Bošnjačkog instituta; dok zajedno sarađuju i mrse politiku sa navodnim Hrvatom iz Demokratskog fronta. Svi zajedno naliče na ideološke bojovnike iz iste kasabe koji su tri stotine bošnjačke djece, za sitnu lovu i tovar ideološke mržnje, poslali da ubijaju i kolju po Siriji – narod tj. sirotinju Sirije.
Upravo oni, zajedno, punih usta promovišu građansku državu; evropsku (i cijelu zapadnjačku) kulturu, nude stalno nove recepte i mehanizme koordinacije sarađujući sa isto takvim ideološkim i istorijskim otpadom iz reda srpskog i hrvatskog naroda.
Onaj pojedinac i onaj narod koji vjeruje ovim ljudima, strankama i politikama što vjerno odslikavaju ukupni mentalitet i istorijsku svjest političkog Sarajeva, njegove stvarne i potencijalne domete u bilo kojoj životnoj sferi, taj je lud i ništa nije naučio na vlastitim niti na tuđim greškama.
Kao što je svako razuman pa i ovaj autor, pružao, vrlo hrabro, otpor komunističkoj diktaturi osamdesetih godina prošlog vijeka i bio neprijatelj, hapšen i osuđivan, sasvim je logično da se i ovom manipulatorskom svjetonazoru koji su formulisale zločinačke ratne partije Bošnjaka, Srba i Hrvata uz pomoć etabliranih međunarodnih terorističkih organizacija poput: Muslimanskog bratstva, Al kaide i Islamske države, bude neprijatelj.
Kao što su komunisti nametali stav da je partija i država jedno te isto, tako i ovi novi praktični diktatori, lopovi i zločinci, žele na temelju tog iskustva utjerati narod u tor i prisiliti ga da sve njihove promašaje i pljačke podržava i aplaudira im.
Ni danas, kao ni u osmanlijsko-tursko, fašističko ili komunističko doba nije dozvoljeno niti se toleriše bilo kakva kritika od strane individue ili neke grupe u odnosu na proklamovane ideje o “najboljem od svih mogućih poredaka”, ali ni u odnosu na taktičke i operativne modalitete realizacije dotičnog poretka.
Treba napomenuti da se pod ideološkim korijenima takvog totalitarizma ne podrazumijevaju neki po sebi opstojeći metafizički ili transcendentni entiteti, nego se radi o hipostaziranim i apsolutiziranim parcijalnostima koje u našoj imanenciji faktički funkcionišu kao “metafizičke utvare” sluganskog položaja kroz vjekove.
Naravno da postoji razlika između totalitarizma kao ideologije i totalitarizma kao praktičko-političke i socijalne pojave. Ideologija ovoga ili onog totalitarizma oblikuje se prije uspostavljanja totalitarne vladavine, kao (svetonazorska, programatska, itd.) anticipacija totalitarne stvarnosti i izraz težnje za izgradnjom totalitarnog poretka, pa se stoga može govoriti i o njezinoj potencijalnoj nezavisnosti o uspostavljenom totalitarizmu.
Obavješteni i svjesni vrlo usamljeni i malobrojni pojedinci, sigurno nemaju nikakve dileme u pogledu ocjene da je Hitlerov Majn Kampf predstavljao utjelovljenje totalitarne ideologije i prije nego što je uspostavljen Treći rajh i da bi koncepti koji su tu razvijeni predstavljali totalitarnu ideologiju čak i u hipotetičnom slučaju da autor Majn Kampfa nikad nije ni došao na vlast, te da bi se u tom smislu moglo istraživati niz nacrta i projekata totalitarne prrode koji nisu uspjeli doći do svoje realizacije.
Vidljivo je da se nijedan uspostavljeni totalitarni poredak ne može posmatrati nezavisno od totalitarne ideologije na kojoj se temelji.
U samoj BiH se prepoznaju tri dimenzije totalitarizma: 1) totalitarna ideologija kao skup koncepata i ideja, 2) praktična nastojanja da se totalitarni „novi poredak“ uspostavi, te 3) uspostavljena totalitarna vladavina, ozbiljenje totalitarizma.
Druga i treća dimenzija nisu moguće bez prve, a treća dimenzija nije moguća bez prve i druge dimenzije. Što se samih ideologija tiče, one se s obzirom na kontekst u kojem se oblikuju i reproduciraju dijele na one koje streme uspostavljanju željenog totalitarnog poretka do onih koje opravdavaju i podržavaju već uspostavljeni poredak.
Ipak, važno je naglasiti i sljedeće iz naznačenoga vremenskog primata ideologije totalitarizma nad totalitarnom praksom, kao i uspostavljajem totalitarnog poretka, nipošto ne može slijediti zaključak da bi totalitarna praksa i ozbiljenje totalitarizma bile emanacije ideje totalitarizma.
Prije svega, totalitarni koncepti ne padaju s neba, nego se oblikuju posredstvom kompleksnih procesa koji u bitnoj mjeri zavise o determinantama stvarnog društvenog života, te najčešće predstavljaju ideologijske izraze određenih faktičkih tendencija i interesa.
Drugo, totalitarne ideologije u totalitarnim vladavinama se često modifikuju u skladu s interesnom dinamikom samih tih vladavina, tako da se nipošto ne može govoriti o nekakvom jednosmjernom uzroku. Međutim, “logika” totalitarizma, zbog proklamovanog “opšteg interesa” udvojene ideje države i nacije, vodi neminovno sužavanju i ukidanju brojnih građanskih prava koja su obezbjeđivala građansku situiranost; prava i slobode.
“Bosanska” profašistička diktatura javlja se kao čedo nove evropske demokratske ere i istovremeno je njena najsnažnija negacija. U tom pogledu, taj fašistički koncept, manje ili više brutalno, zavisno od perioda, guši parlamentarizam, vladavinu prava, demokratska načela, slobodu mišljenja, rad sindikata, itd. Odnos prema političkim, ekonomskim i rasnim protivnicima – slobodnim ljudima, razvija se vremenom u teror.
Otkuda tu Evropska unija i šta to rade Sjedinjene Američke države na Balkanu?
Odgovor na ovo pitanje usmjerava našu pažnju ka Informaciji Ministarstva bezbjednosti (?!) BiH o prijetnji nacionalnoj bezbjednosti, na kojoj se u prividno površnom i laičkom diskursu našlo šaroliko društvo mnogih organizacija i pojedinaca, među kojima uglavnom ne postoji nikakva veza ili saradnja – čak ni uzajamno poznanstvo.
Ova jadna informacija je zahvaljujući mržnjom zadojenom prnjavorskom panduru procurila u javnost i jedina razumna reakcija koja se čula iz sarajevske kasabe bila je ona izrečena od ugledne novinarke Edine Latif.
Mnoge bitne činjenice koje je izgovorila, izraz su njene ljudske dužnosti i moralne obaveze: da ako si došao u posjed skrivene istine, dužnost ti je da je saopštiš ljudima. I ona je saopštila tu istinu ukazujući na ozbiljnu površnost i diletantizam te ukazujući na činjenicu da su na toj listi i ljudi koji pišu o terorističkoj prjetnji i da im nije mjesto jer tako i ona može sama dogurati na takve ili slične liste državnih neprijatelja samo zato što piše.
Stavljajući se u zaštitu lica koje uopšte ne poznaje a sa kojima se sigurno ne slaže u većini pogleda i stavova, ugledna novinarka je skrenula pažnju na curenje informacija u tzv. sektoru bezbjednosti na zajedničkom nivou, otvoreno upirući prst u Dragana Mektića, ministra bezbjednosti i bezvrednosti – lažljivca bez potrebne stručne spreme.
Јedna dimenzija nije uočena jer, priznaćete, teško je praviti ozbiljnije analize nekog “tajnog dokumenta” koji je privilegija malobrojnih te je nedostupan ozbiljnijoj analizi.
Ovaj bezvrijedni bezbjednosni dokumenat, koji su sačinile bolesne službe psihičkog bolesnika na mjestu ministra, očito nije napravljen u lažnoj državi Bosni i Hercegovini, nego je autorstvo nad njim, ipak, nužno pripisati zapadnim silama: Britancima, Amerikancima i Njemcima: glasnim i nasilnim perjanicama navodne demokratije.
Ta informacija potpuno otvoreno i jasno uvodi ovu zemlju u najvažniji geopolitički sukob na planeti: sukob Rusije i Turske sa jedne strane i zapadnih sila sa druge.
Sve organizacije i pojedinci iz ove informacije denuncirani su zbog navodnih ruskih ili turskih veza. Koliko je sarajevski sukob sa Rusijom logičan i razumljiv, toliko sukob i napad na proturski orjentisane grupe i organizacije otkriva sljedeći najvažniju metu i cilj: Bakira Izetbegovića.
Bakir, koga na zapadu nazivaju “Mali Erdogan”, je sljedeća neizbježna žrtva ovog kursa upravo zbog bliskih veza sa režimom iz Ankare i Istanbula, ali i zbog potrebe da se sačuva privid o djelovanju pravednog zapadnog diktatora koji u pritisku ka osovini Rusija-Srbija-Republika Srpska uspostavlja lažnu političku simetriju progonom Bakira i nastavlja ismijavati i derogirati navodnu državnost BiH uspostavljenu u Dejtonu.
Žrtvujući svoje proturske poslušnike, Bakir Izetbegović kopa jamu pod svojim nogama ali njega žaliti zbog toga ili mu pomagati u nevolji u kojoj se nalazi bilo bi suludo: jer upravo je njegova “pamet” dovela Dragana Mektića na čelo ministarstva bezbjednosti, sigurno ne pitajući razumnije i zrelije oko sebe: ni suprugu Sebiju, ni sestru Sabinu.
Sa svojim ispranim mozgom sin Alije Izetbegovića, poput estradnog vjernika i nacionalnog vođe više od toga i ne može, nakon što je podijelio i fragmentirao SDA kao svojevrsno porodično naslijeđe i instrument radikalizma, bogaćenja i pljačke.
Zato su Amerikanci u tom kolu sa podlim Britancima i neodlučnim Njemcima.
Svako ko nešto zna o političkim vrijednostima ustavotvoraca i osnivača-utemeljitelja američke nacije, zna da je okosnicu samoga američkog Ustava činila želja da se izbjegnu dvije ključne nevolje: moguća tiranija većine nad manjinom; moguća koncentracija prevelike moći u jednome državnome tijelu koje bi predstavljalo repliku „tiranina“ ili “monarha”.
Sam Dejtonski ustav i utemeljeni koncept konstitutivnih naroda u BiH prividno odgovara prvome aspektu ali drugi aspekt, inače podržan doktrinom neotuđivih prava i sloboda iz američke Deklaracije nezavisnosti, načelno je neuskladiv s ovom vrstom političkog pristupa ratnih tzv. nacionalnih stranaka ali i institucijom Visokoga predstavnika za BiH sa opštim i posebnim “bonskim ovlastima”.
Pravo ime i rodno mjesto “bosanske diktature” je visoki predstavnik, koji sa širokim “bonskim” mandatom predstavlja klasičnog institucionalnog tiranina koji uz podršku američke vlade i ambasade omogućuje i stvara političke i “pravne” uslove za umjetno stvaranje novoga delikta mišljenja analognog onome što se nekada u Sovjetskome Savezu događalo neprijateljima naroda i partije. O čemu se tu radi?!
Riječ je o hajci na lokalnog reformatora koji želi energičniju borbu protiv terorističke prjetnje, efikasnije i manje korumpirano pravosuđe, obrazovanje za svakoga, ali i lokalnom pokušaju iza Američkih leđa da se u Bosni i Hercegovini začepi gubica svakome ko govori suprotno.
Svakako i o premještanju pitanja s intelektualnog ili teološkog na krivično područje a svako protivljenje, otpor ili ruganje postaje razlog i opravdanje za progon. Ukratko, taj svojevrsni bakirovsko-mektićevski politički rasizam predstavlja sebe kao zaštitnika višedimenzinalnog kulta države koju samo oni imaju pravo rušiti, ponižavati, pljačkati i u njeno ime objavljivati ratove.
Koliko je diskriminacija uperena protiv onih čija krivnja počiva u činjenici da su ono što jesu: intelektualci ili Srbi, Hrvati, crnci, žuti ili bijeli, toliko se diskusija odnosi na razne analize lažne agende i objektivne prakse, tačnije novinske članke, objavljene istine i sporne tačke uvijek podložne tumačenjima, preoblikovanjima, budući da su i same proizvodi određenog tumačenja određene istine.
Nikada Voltereova izreka: “Zgazimo nedostojno” (odnosno fanatizam i praznovjerje) nije dobila aktuelniju izopačenu projekciju obračuna koje pokreću upravo fanatizam i praznovjerje političkih neandertalaca ispunjenih mržnjom dok sebe čistom institucionalnom silom predstavljau Evropljanima i reformatorima.
Na zapadu ih prihvataju kao takve i time im pomažu da uspješno pokreću lov na sve što je drugačije i što ne liči na njih, ili ne prihvata njih kao objektivnu sliku svijeta i vlastitog društvenog ili ličnog interesa.
Pravi teroristi, naravno, na njihovim potjernicama ne postoje uprkos obavezi da budu.
Na spisku privatiziranog Ministarstva sigurnosti nema ni lica za kojima su raspisane Interpolove potjernice zbog terorizma i ratovanja u teroristričkim organizacijama, iako je ukupno raspisano 96 plavih i 19 crvenih potjernica.
Svakako da je na spisku moralo biti lice zbog koga je Ministarstvo bezbjednosti promijenilo zakonsku odredbu o zadržavanju stranih državljana koji predstavljaju prjetnju bezbjednosti u Imigracionom centru i pustilo na slobodu vođu mudžahedina u BiH – Imada Al Husina “Abu Hamzu”.
Na listi je trebao biti i Imad Al Misri Faragala Ahmed (Eslam Durmo), jedan od organizatora terorističkog napada u drevnom egipatskom gradu Luksoru u kome je ubijeno više od 70 zapadnih turista i zbog čega je ovaj teroristički vođa izdržavao desetogodišnju kaznu u Egiptu.
Iz Američke baze u Gvantanamu u BiH su stigla petorica pripadnika tzv. Alžirske grupe, koji zaslužuju naziv bezbjednosne prjetnje na koji se država BiH obavezala kada ih je prihvatila nakon desetogodišnjeg boravka tamo: Omar Boudella Hadž, Muhamed Nechle, Mustafa Ait Idr, Lakhdar Boumedijen i Saber Lahmar Labar.
U Bosnu i Hercegovinu je takođe vraćen, tačnije upućen Tarek Mahmod Ahmad Al Savah, najveći Al kaidin stručnjak za specijalne eksplozive, učesnik Tarnak farm tj. Ubejdah kampa za obuku terorista na upravljanju minsko-eksplozivnim sredstvima. Njegov su izum eksplozivi koji prolaze aerodromske kontrole na prekookeanskim letovima, eksplozivi u cipelama, hemijskoj olovci, dječijim igračkama i drugim sredstvima za svakodnevnu upotrebu.
Postoji ugovorena obaveza nadzora i tretiranja ovog lica kao bezbjednosne prijetnje.
Kao i stotinu “vehabijskih naselja” i paradžemata iz kojih su vršeni teroristički napadi na američku ambasadu u Sarajevu, policijsku upravu u Zvorniku, ubijani vojnici u Rajlovcu, i organizovani odlasci na ratišta Sirije, Iraka, Libije, Avganistana…
Na kraju, najbolje što se može poželiti Bakiru Izetbegoviću, Osmanu Mehmedagiću Osmici i Draganu Mektiću, a što je u interesu svih građana u zemlji, nije ni politička fobija niti politička filija, već čista ravnodušnost prema njihovoj sudbini i neizbježnoj propasti na tržištu lažne državnosti koje traži promijenu specifičnog obrasca vladanja primitivnim društvom, uspostavljenim na relaciji od Marin dvora do Kozije ćuprije.
Blaženi da su plašljivi skeptici i konformisti, koji vjeruju da mogu ohladiti nasilničku prirodu i pokvarenost sarajevske političke religije vlastoljublja, a da ne poduzmu ništa ozbiljno niti rizično da glavne eksponente, lažne narodne lidere i bahate zlotvore prethodno ne otjeraju tamo gdje im je mjesto: u zatvor ili ludnicu.
