Fudbalski Prijedor u novijoj istoriji nije zapamtio sudijske brutalnosti kakve je na Gradskom stadionu u nedjelju izvodio Velimir Drinić iz Modriče, u prošloj sezoni zvanično najbolji arbitar Republike Srpske. “Službenik s pištaljkom” se postavio iznad prijateljstva i rivalstva dva krajiška velikana, komšija, sportskih prijatelja i ljutih rivala, izazvan ko zna čim, postavši tako najtamnija figura utakmice koja je trebala da bude istinski fudbalski praznik i svetkovina u Potkozarju.
Ako je prijedorsko izdanje sudije Drinića putokaz kojim treba da ide ovdašnji fudbal, onda je on daleko zalutao.
Bilo je brutalnosti i ranije na Gradskom stadionu u Prijedoru, sa sudijama su u grad na Sani dolazili: Sarajevo, Željezničar, Zrinjski, Široki Brijeg, Slavija, Čelik, pa i sam Borac… nekada ih “pripazile” i opozicione strukture u FK Rudar Prijedor, ali nikada u ovom obliku i ovog intenziteta. Krajnje ruralno i neukusno, umjesto da bude sportski, gospodski i džentlmenski.
Gdje je nestala ona lijepa fudbalska priča iz decembra 1996. godine kada su dva kluba igrala finale Kupa Republike Srpske poslije samo dvadesetak dana od potpisivanja Dejtonskog sporazuma? Rivalitet uvijek postoji, pogotovo među komšijama, ali nikada ne treba da pređe granice dobrog ukusa, sportskog viteštva i fer-pleja. Dozvoljene su i male podvale i spletke, fudbal je to, nije nauka o moralu, ali sve u granicama dostojanstva i sramote od koje danas niko više i ne strijepi.
Ko god je bio na Gradskom stadionu u Prijedoru na utakmici Rudar Prijedor – Borac, kada je izlazio nije znao da li da plače od tuge ili da se cinično nasmije novom pucnju u fudbal ovdašnji. Tako se krajiški derbi pretvorio u pozornicu za samoljublje arbitra Drinića, a igralište poligon za rješavanje rebusa u kojem aktuelni šampion luta još pri povratku iz Belfasta.
Oni koji nas ne vole jedva su dočekali da nas predstave u onakvom svjetlu u kakvom smo zaista i bili tog nedjeljnog popodneva!
Nadamo se, ipak, da je Velimir Drinić imao samo loš dan u Prijedoru, odnosno najlošiji od kada se bavi sudijskim pozivom jer se radi o kvalitetnom arbitru i dobrom čovjeku. Preuzeo je glavnu ulogu koju nije bio kadar da iznese do kraja. Svako ko pogriješi treba da mu bude oprošteno, ali ne i zaboravljeno… Pod uslovom da se ispovidi u ogledulu svoje istine, čak i bez izvinjenja. Jer, svaki ljudski karakter raspolaže sa slabostima, samo je do individue, njene mašte i koliko želudac može da mu podnese sopstveno gađenje. Ono je nekom na minimumu, a kod nekoga je beskonačno.
I sudije su, ipak, smo ljudi, a ima i onih sa prefiksom NE u zagradi!
