Liderima opozicionih partija SDS-a i PDP-a je izgleda došlo u pamet, shvatili su napokon da su njihove politike bile štetne po interese Republike Srpske i njenih građana.
Rukovodna jezgra, a ne članstvo, opozicionih partija sprovodila su interesnu politiku tog jezgra koja nije bila na liniji borbe za jačanje Republike Srpske i očuvanje identiteta njenih građana nego se utapala u šemu tihog nestajanja suvereniteta Republike Srpske koji je stekla 9. januara 1992. godine, a potvrđenog 21. novembra 1995. godine u Dejtonu i 14. decembra iste godine u Parizu.
Svjesni poraza politike koju su provodili, lideri SDS-a Mirko Šarović i PDP-a Branislav Borenović su, da bi opravdali izborni poraz kojeg su bili više nego svjesni, su formirali “Lutajući cirkus” čija je putanja kretanja bila trasirana od sjedišta ovih partija do raznih tužilaštava.
“Lutajućim cirkusom”, kojem su se pridružila još neka rukovodstva opozicionih partija, nastojali su da, manipulišući svojim pristalicama, optuže druge za svoj neuspjeh, a istovremeno su, opravdavajući sebe od poraza, tražili “zaštitu” od CIK-a i pravosudnih institucija.
Bilo je tužno gledati ekipu “Lutajućeg cirkusa” kako sa gomilom papira u rukama kao “nekakvim dokazima” ide ka zgradama tužilaštava tvrdeći da su pokradeni, ubjeđujući i druge u ono u šta ih nisu nikako mogli ubijediti.
Pošto “Lutajući cirkus” nije uspio ni na ulici, kao ni u tužilaštvima i sudovima, rukovodstvo SDS-a, svjesno izbornog poraza i politike koju je sprovodilo, podnijelo je kolektivno ostavku, dok su u PDP-u sve vidljivija komešanja, međusobna optuživanja i kritike za loš izborni rezultat i još lošije rukovođenje strankom.
Šta je opozicione partije u Republici Srpskoj dovelo do ovogodišnjeg izbornog kolapsa? Odgovor se, možda, može naći u ovim propustima SDS-a i PDP-a, koje narod pamti.
Lider SDS-a Mirko Šarović, koji je dugi niz godina bio u rukovodstvu stranke, poznat je po izjavi da ga ne obavezuju odluke i zaključci Narodne skupštine Republike Srpske, kao najvećeg zakonodavnog organa ove zemlje, iako mu je izborna baza Republika Srpska.
Ova njegova izjava datira iz vremena kad je dobio laskavu titulu iz političkog Sarajeva da je najuspješniji ministar po mišljenju dijela Federacije koju kontrolišu Bošnjaci. Šarović je, ponesen laskavim priznanjem, zaboravio gdje mu je izborna baza.
A, izborna baza SDS-a ne može biti, kako je to okarakterisao nekadašnji funkcioner SDS-a Borislav Bojić, da “stranka ne može da djeluje od Marijin Dvora do Lukavice”, aludirajući na radno i mjesto prebivališta Mirka Šarovića.
Najveći grijeh prema Republici Srpskoj i njenim građanima pravile su opozicione partije kada nisu podržavale zaštitu vitalnog interesa Srpske koju je pokretao u Narodnoj skupštini Republike Srpske srpski član Predsjedništva BiH Milorad Dodik.
Ne podržavajući Dodika u zaštiti vitalnog interesa Srpske, kadar SDS-a i PDP-a je time direktno podržavao interese druga dva člana Predsjedništva BiH Šefika DŽaferovića i Željka Komšića, koja su suprotna interesima Republike Srpske.
Moralni i nacionalni pad i ignorisanje izborne baze Šarović i Borenović su doživjeli kada su napustili zasjedanje Narodne skupštine Republike Srpske na kojoj se raspravljalo o vitalnom interesu i istu veče zajedno sa liderom SDA Bakirom Izetbegovićem gostovali na jednoj od TV kuća u Republici Srpskoj.
Šta su poslije ovakvih “političkih ispada” očekivala rukovodstva SDS-a i PDP-a? Pobjedu. Pobjeda je bila, ali narodna. Narod je na izborima oduvao kandidate ovih stranaka na inokosnim funkcijama Mirka Šarovića i Jelenu Trivić. Jednostavno, kaznio je ove stranke za neprincipijelan odnos prema Republici Srpskoj.
Šarović, koji je dobio oko sto hiljada glasova manje od svog protivkandidata za funkciju srpskog člana Predsjedništva BiH, što dovoljno govori o njegovoj političkoj vrijednosti, nakon izbora je slavodobitno izjavio jednoj od federalnih TV-kuća da je “Dodik smetnja regionu, Republici Srpskoj i BiH i svi čekaju da ode”. Šarović je ovdje bio u pravu, jer upravo on ode kao najveća smetnja razvoju SDS-a i Republike Srpske. Šarović je smogao snage da ovo izjavi, iako je znao da je Dodik osvojio više od 300.000 glasova i da je tim rezultatom izabran za predsjednika Republike Srpske.
Jelena Trivić je, kao kandidat PDP-a za inokosnu funkciju predsjednika Republike Srpske dokazala, u nekoliko navrata, da nije dorasla ovom položaju za koji je kandidovana.
Kao kandidat za funkciju predsjednika Republike Srpske i kao univerzitetski profesor, Trivićeva se na javnim skupovima /Zvornik, Banjalka/ služila jezikom ulice, nazivajući svoje političke protivnika “ološima”.
Univerzitetskom profesoru koji, obrazuje i priprema studente da u neko dogledno vrijeme rade, razvijaju i upravljaju Republikom Srpskom, a njihove roditelje, prijatelje i legalno izabrano rukovodstvo naziva “ološem” – nije mjesto za univerzitetskom katedrom.
O javnim ispadima Trivićeve trebalo bi da raspravlja akademska zajednica Republike Srpske i da ocijeni koliko je ona kredibilna da obrazuje mladost ove zemlje. Narod je rekao svoje
