Sam Sveti Sava unio je toliko novina u srpsku duhovnost, kulturu, identitet, da ništa kod Srba nije ostalo isto prije i poslije njega. I u legendama o njemu , on uči ljude novim stvarima, da oru i kopaju, kao i raznim zanatima.”U vučjoj zemlji i vučjem vremenu, Sava je pripitomio svoju zakrvljenu braću”.
Tradicija nije obožavanje pepela nego prenošenje vatre”, na ovu misao je nedavno podsjetio Vladimir Pištalo.
Skoro da nema boljeg povoda da opet promišljamo tradiciju od Savindana. Sveti Sava nije bio samo otac srpske prosvete. I u legendama o njemu, ima puno nevjerovatnih kazivanja- sveti Sava je, po nekim predanjima bio okružen vukovima, pa su ga nazivali vučjim pastirom.
Ovaj sveti čovjek je proputovao više sveta, od Aleksandrije do Brindizija, od bilo kog Srbina prije njega. Iskoristio je poznavanje svijet da poboljša svoje otečestvo. Njegova dostignuća u jačanju srpske posebnosti prevazilaze institucionalne pomake.
Stariji istraživači smatrali su da su Sveti Sava i njegovi sledbenici od slave, čudnovatog običaja poteklog iz drevnih vremena, načinili jednu od najvažnijih i najljepših posebnosti naše duhovnosti. Time su stvorili u svijetu jedinstven nacionalni običaj oko koga se može graditi nacionalni identitet, prenosi Novosti Magazin.
Sveti Sava je ustanovljen kao školska slava 1840. godine na prijedlog Atanasija Nikolića, rektora Liceja u Kragujevcu, i slavi se kao zaštitnik škole, učitelja i đaka. U odluci tadašnjeg Popečiteljskog prosveštenija, predstavnici državne i crkvene vlasti propisali su da se Sveti Sava proglašava za “patrona svih naših škola i da se najsvečanije proslavlja”.
