SPC i njeni vjernici danas obilježavaju Svetog sveštenomučenika Antima.
Rođen u Nikomidiji i od djetinjstva vaspitan kao pravi hrišćanin. Tijelo njegovo bješe umrtvljeno, duh smiren, zavist iskorjenjena, gnjev ukroćen, ljenost prognana, imaše ljubav k svima, mir sa svima, blagorazumnost posred sviju, revnost prema slavi Božjoj, javnu svima. Nije čudo što čovjek s takvim vrlinama bi postavljen za episkopa.
Antim sveti episkopstvovaše u Nikomidiji u vrijeme ljutog gonjenja hrišćana pod opakim carevima Dioklecijanom i Maksimijanom. Naročito u Nikomidiji prolivaše se krv hrišćanska potocima.
Jedne godine o Roždestvu Hristovom bi sažeženo u jednom hramu 20.000 mučenika (v. 28. decem.) To se desi u vrijeme Antimova arhijerejstva. No gonjenje se s tim ne okonča, nego se produži, i mnogi hrišćani bijahu bačeni u tamnicu i čuvani tu za muke i smrt.
Antim se udalji u jedno selo, Omanu, ne da bi utekao od smrti nego da bi otuda mogao hrabriti pastvu svoju u podvigu mučeništva, da niko od straha ne otpadne. Jedno njegovo pismo hrišćanima u tamnici bi uhvaćeno i predato caru Maksimijanu.
Car posla 20 vojnika da nađu i dovedu Antima. Sijedi i prozorljivi starac izađe u susret vojnicima, uvede ih u dom i ugosti, pa tek onda reče, da je on Antim, koga oni traže. Udivljeni vojnici dobrotom Antimovom predlagahu mu da se skrije, a oni će reći caru da ga nisu mogli naći.
Ali, Antim odgovori da on ne smije dozvoliti, da se lažju prestupa zapovijest Božja i njegov život spasava, nego pođe sa vojnicima. Uz put svi vojnici povjerovaše u Hrista i bijahu kršteni od Antima. Izveden pred cara Antim bi dugo i ljuto mučen, i najzad sjekirom posječen, piše Alo.
Proslavi Gospoda i upokoji se u Gospodu početkom četvrtog vijeka.
