Enes Omeragić iz sarajevskog naselja Sokolji odlučio je da u srijedu uveče posjeti kladionicu. To samo po sebi i nije neko čudo, jer veliki broj mladih ljudi u BiH na taj način svakodnevno pokušava da popravi lični budžet ili da “ubije” višak slobodnog vremena. Ono što je bilo neobično jeste činjenica da jedan pripadnik radikalnog islamskog vjerskog pokreta, poznatog kao vehabije, uopšte praktikuje takvu vrstu “đavolske” zabave. Malo je bilo čudno, a mnogo više tragično, i to što je Omeragić prilikom odlaska u kladionicu ponio i automatsku pušku.
Sumanuti Omeragić potom je u porodičnoj kući izvršio samoubistvo, a krvavi niz terorističkih napada u BiH dobio je novi nastavak. Do sada smo, poslije “domaćih” terorističkih napada, uglavnom dobijali tragikomična saopštenja bezbrojnih ovdašnjih bezbjednosno-policijskih službi tipa: “Situacija o pitanju terorizma je stabilna” ili “Preduzete su sve operativno-preventivne mjere i aktivnosti”, kao i slične budalaštine iz repertoara birokratskih fraza, kojima su uzalud pokušavali da opravdaju besmisao njihovog postojanja i ničim nezaslužene visoke plate.
U četvrtak je uglavnom vladala neprirodna ćutnja ili su se čak pojavljivali stidljivi nagovještaji shvatanja situacije, poput izjave ministra bezbjednosti Dragana Mektića da je “veoma izvjesno da je riječ o terorizmu” ili riječi zamjenika ministra odbrane BiH Emira Suljagića “da ova država ima problem”.
Jer, izgleda da su određeni ljudi počeli polako da shvataju da se teroristički napadi dešavaju i kod nas, a ne samo u Francuskoj ili Siriji. Valjda su shvatili i da pripadnici vehabijskog pokreta nisu “tamo neki rokeri” ili “rekreativci”, koji skupljaju oružje radi lova. Jer, oni ne odlaze u Siriju da se upoznaju sa istorijom ili prirodom Bliskog istoka, a pucanje po policiji ili stranim ambasadama uz uzvike “Alahu ekber” nije posljedica PTSP-a ili teškog djetinjstva.
Neki su u srijedu napokon shvatili da će se prije ili kasnije na meti terorista naći i neko iz njihovog bližeg okruženja. Neko ko se zove Armin Salkić ili Nedeljko Radić. Neko ko je nečiji sin, brat, otac i prijatelj. Neko koga više neće biti zato što su bezbjednjaci ove države, umjesto da rade svoj posao, zbog sitnog ćara u dnevnoj politici, zabijali glave u pijesak i godinama ignorisali stvarnost!
