Agencija za statistiku Bosne i Hercegovine objavila je zvanične rezultate popisa stanovništva iz 2013 godine u kojima stoji da u Bosni i Hercegovini živi 3.531.159 stalnih stanovnika, od čega je 50,11 odsto Bošnjaka, 30,78 odsto Srba, 15,43 odsto Hrvata, dok se 0,77 odsto stanovništva nije izjasnilo. Ovakve rezultate ne priznaje Republika Srpska, niti srpski predstavnici u zajedničkih institucijama u Bosni i Hercegovini, koji su eto našli trunku savjesti, probudili se iz učmalog sarajevskog lješkarenja i shvatili da treba da brinu o srpskim interesima u BiH.
Institucije i politička elita u RS optužuju muslimansku braću da su jedini krivci za popisni poraz, da rezultati nisu objektivni, da favorizuju muslimane i najvažnije, da ima previše popisanih muslimana.
Suština ovog teksta nije da se osvrćem na brojke koje govore koliko koga ima, koliko je ko oštećen i nad kim jeste, a nad kim nije izvršen genocid ili etničko čišćenje. Hoću da pokušam da objasnim suštinu popisnog ratovanja i rezultata popisa kao instrumenta u funkciji krajnjeg cilja.
BiH je dugo bila pod okupacijom Otomanskog carstva, koje nije imalo humani karakter vladanja, ukoliko mu se u potpunosti ne potčinite, promijenite vjeru, poturčite, i dobijete određene privilegije. Svi znamo da je tako nastala bošnjačka populacija koja danas čini “većinu“ stanovništva u BiH, nastala poturčavanjem pravoslavnih Srba. Njihovi potomci se danas nalaze uredno statistički pobrojani i popisani, ma gdje živjeli, od Australije do Amerike.
Suština nastanka novih samostalnih država je da se definišu kao narod, u ovom slučaju Bošnjaci, da imaju svoju religiju, da se prizna njihov jezik, da su većinsko stanovništvo i da se definiše i uokviri teritorija na kojoj žive. Za vrijeme SFRJ u BiH se živjelo na izgled složno i u ljubavi, da bi se karte otvorile 1992. godine i raspršila priča o multietničkoj nesalomivosti BiH, uz eskalacijuj ratnih sukoba i zločina.
Dvadeset godina kasnije počela je priprema za popisnu bitku 2013-te, gdje je jedna strana marljivo radila, prikupljala podatke, pripremala se i definisala strategiju napada i odbrane, dok je druga strana ležerno i nezainteresovano uživala u statusu “nebeskog naroda“ vjerujući da bitku sigurno dobija ili u najmanju ruku u neriješen ishod, za pregovaračkim stolom.
Ova situacija me podsjeća na ratne godine, kad se nekoliko minuta prije svake veće eksplozije u Sarajevu iza nekog ćoška obavezno nalazila ekipa neke strane TV kuće. Za to vrijeme na srpskoj strani nije postojala ni domaća tv-ekipa koja bi snimala dejstvovanje snajpera po Grbavici, Nedžarićima, Dobrinji, nisu postojali snimatelji koji bi snimili svakodnevno grantiranje Ilidže, Hadžića, Vogošće, Ilijaša. Nije postojala ekipa koja bi snimala i pričala o skoro potpunoj opsadi tadašnjeg Srpskog Sarajeva i terorisanju stanovništva istog. Ali, postojali su beogradski urednici, koji su sjedeći, uz viskić, bestidno projektovali lažne priče o bacanju srpske djece lavovima u sarajevskom zoološkom vrtu i priče o zločinima Hanke Paldum nad srpskim djevojčicama “u Hankinoj privatnoj javnoj kući”.
Tako i danas, dok su u toku Popisa stanovništva 2013. godine, Muslimani na noge digli cijelu dijasporu, popisivali u džamijama, u privatnim kućama i po nekoliko desetina ljudi, dok su popisivali desetine, možda i stotine hiljada onih koji u BiH iz inostranstva dođu jednom godišnje, dotle su Srbi mirno slušali nebuloze onih koje su odabrali za svoje političke predstavnike, a koji bi trebalo da ih organizuju u istu akciju. Od stotina izbjeglih iz BiH – moje braće, sestara, rodbine, prijatelja i poznanika, koji žive od Srbije i Crne Gore do Australije i Amerike, ne znam nikoga ko je samostalno ili organizovano došao na Popis stanovništva u BiH .
Dakle, ne znam da je bilo koja institucija, nevladina organizacija ili bar Crkva organizovala odlazak Srba da se popišu na pradjedovskoj zemlji, u zemlji u kojoj su rođeni ili u njoj nekad živjeli. Od 1.365.093 Srba, 242.032 Jugoslovena (a znamo ko je uoči samog rata mogao biti Jugosloven u BiH) i 10.048 Crnogoraca sa Popisa stanovništva u BiH 1991. godine, danas je ostalo 1.086.733 onih koji se izjašnjavaju kao Srbi. Bosni i Hercegovini, dakle, fali minimum 200.000 prijeratnih Srba, a taj broj, moguće je da dostiže i cifru od 400.000 već pomenutih. Toliko o političkoj “eliti“ i institucijama Republike Srpske, institucijama Republike Srbije, toliko o Srpskoj pravoslavnoj crkvi, o Srpskoj akademiji nauka i umjetnosti, srpskim privrednicima i svim organizacijama i pojedincima koji brinu o srpskom nacionalnom biću.
Kao što ranije naglasih, postojanje prijeratne i sadašnje BiH, zavisi isključivo od stranih interesnih grupa, od kojih će po svemu sudeći preovladati ona koja je za transformaciju državnog uređenja BiH. Tako će se po modelu državne zajednice Srbije i Crne Gore, desiti postepeno razdruživanje i nastanak tri nezavisna entiteta, od kojih će jedan biti bošnjački, većinski muslimanski, a koji će prerasti u nezavisnu državu sa većinski muslimanskim stanovništvom. Suštinski ovo i jeste razlog ovakvog rezultata popisa, koji definiše jedan od neophodnih parametara za nastanak nove i jedine muslimanske države, u srcu Balkana i Evrope.
Da budemo iskreni, ovakav slijed događaja odgovara i predstavnicima srpske i hrvatske populacije u sadašnjoj BiH, jer bi tako i oni dobili priliku da ostvare svoje težnje za priključenju matičnim državama ili da budu nekakvoj konfederalnoj vezi kao samostalne držve, što je RS i bila u godinama poslije rata. Pitanje je samo koji entitet će prvi početi da aktivno insistira i zagovara ovakav scenario raspada, iako je poznato da predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik ne krije i javno iznosi takav stav.
Ovo je ujedno i demant onima koji pričaju o velikosrpskoj ideologiji srpske države, crkve i njihovih institucija.
