Politika Vašingtona prema Balkanu nikada nije imala smisla, jer su SAD željele da očuvaju neke nacije u zajedništvu, druge da razdvoje.
Istovremeno su neke slučajeve etničkog čišćenja osuđivali, a neke ignorisali.
Dag Bandou, spoljnopolitički komentator “Forbsa”, napisao je u svom autorskom tekstu da je jedina zajednička stvar, koja je konstantna posljedica američke politike, ta da Srbi uvijek gube.
Kako je naveo, Iz Prištine i Beograda dopiru neprijateljski tonovi i pretnje, zbog čega je vreme da SAD i EU ponovo umiješaju prste i “ovoga puta učine pravu stvar”, navodi on, a prenosi “Hafington post”.
On u svom članku pominje da je Јugoslavija bila vještačka tvorevina Versajskog sporazuma koja je nakon Drugog svjetskog rata preživjela zahvaljujući “diktaturi Јosipa Broza Tita i strahu od sovjetske invazije”, ali da je Titova smrt razbila “jedinstvo” koje je na okupu držalo nekoliko nacija.
Kako se navodi, nakon toga je stvoren politički vakuum koji su iskoristili nacionalisti i Balkan je eksplodirao.
Prva Bušova administracija priznavala je suverenitet Јugoslavije, ali pošto su Nijemci podržali nezavisnu Sloveniju, započeo je serijski raspad, tokom kojeg su SAD i Evropa podržali stvaranje BiH i Hrvatske.
Nakon što su podržali raspad SFRЈ, američko-evropski saveznici su iznenada počeli da se protive podjeli i secesiji etničkih Hrvata i Srba iz BiH, ali i Srba iz Hrvatske, navodi list i dodaje da su tada zločini koje su činili Srbi razglašavani na sva zvona, a da su muslimanski i hrvatski prećutkivani.
“Vašington i Brisel su očekivali da srpska manjina ćuti i pristojno pati i trpi represiju ostalih, većinskih grupa, čak i onda kada je suočena sa etničkim čišćenjem. Uprkos svemu tome, Vašington je odbio ne samo da prizna te zločine, nego se ogradio svake kritike tog bezumnog etničkog čišćenja”, navodi list i dodaje da je takva politika Vašingtona na snazi i danas.
Kao najnoviju balkansku krizu, list navodi Kosovo, gdje su se krajem devedesetih pojavile oružane albanske grupe, koje je Vašington prvobitno oslovljavao kao terorističke organizacije. Međutim, ubrzo se situacija promijenila, a Albanci dobijaju svu podršku svjetskih medija.
Autor navodi da se tada sreo sa prvim kosovskim predsjednikom Ibrahimom Rugovom koji mu je kazao da je Albancima očajnički potrebna “pomoć američke vojske i Si-En-En-a”.
Nakon što je NATO uspio da protjera srpsku vojsku, Albanci su počeli da čine najstrašnije zločine i etničko čišćenje nad Srbima, protjeravši najmanje četvrt miliona Srba, Roma i ostalog nealbanskog stanovništva, kao i da su američki i evropski vojnici, uprkos tome što su okupirali teritoriju, uradili jako malo da to zaustave.
Priština je tada postala grad “kojim rukovode mafijaši i ratni zločinci”, a Kosovo “poligon na kojem Saudijska Arabija regrutuje i radikalizuje inače sekularne muslimane”, a jedno istraživanje pokazalo je da se “zločini nad nealbanskim stanovništvom na Kosovu gotovo ne procesuiraju”, da ne postoji sloboda štampe i da su političari i sudovi ogrezli u kriminal i korupciju, kao i trgovinu organima.
Forbs navodi i da ljudi sa sjevera Kosova žele da budu dio Srbije, ali da sistematska nepravda prema Srbima sa Kosova stvara nove mogućnosti za konflikt.
Kako se navodi, potrebni su novi pregovori, ali oni u kojima SAD i EU neće biti na strani Albanaca, već na strani Srba, a jedino rješenje je ono u kome će i Priština i Beograd biti zadovoljni
