Pravoslavno groblje u Ljubinju zanimljivo je po tome što je na njemu sahranjen jedan musliman, Hakija Šarić. Priča o ovom spomeniku prepliće u sebi dva primjera ljudskosti.
Prvi se dešava u oktobru 1918. kada crnogorske komite oslobađaju Ljubinje. Pred njih je istupio stari prota Stevan Šarenac, tek pristigao iz aradskog kazamata. Uveo ih je u crkvu Rođenja presvete Bogorodice, blagosiljao i zakleo da muslimanskom stanovništvu ne zafali dlaka sa glave. Tako je i bilo.
Druga priča odigrava se 1941. godine, tačnije u noći između 13. i 14. juna kada su ustaše u jamu Pandurica, u blizini Ljubinja, bacile 36
ljudi. Najviše uglednih Srba domaćina, a među njima Božidara, sina prote koji je čuvao ljubinjske muslimane da ih ne bi snašlo zlo 1918.
Zajedničku smrt sa komšijama Srbima našli su i učitelj Nikola Perušina iz Ravnog i Nikola Zoković, sreski načelnik iz Stoca. Zajedno sa njima dvojicom, ustaškom ludilu usprotivio se i Hakija Šarić. Musliman, solunski dobrovoljac, pamtilac čovječnog postupka prote Šarenca, završio je u jami.
Do ljeta 1990. kada su kosti mučenika poslije gotovo 50 godina izvađene i dostojno sahranjene kraj crkve Rođenja Presvete Bogorodice u Ljubinju.
