Emir Suljagić se bavi “proučavanjem lekcija” iz sukoba u Karabahu i njihove primjenjivosti “u pogledu budućeg razvoja na Balkanu”, naveo je za portal sveosrpskoj.com dekan Fakulteta bezbjednosnih nauka u Banjaluci Predrag Ćeranić.
Tekst prenosimo u cijelosti:
U autorskom tekstu za agenciju Anadolija pod naslovom “OPINION – Nagorno-Karabakh: an early model for internationally unrecognized entities” (Mišljenje – Nagorno Karabah: rani model za međunarodno nepriznate države”) od 8. 10. ove godine, Emir Suljagić, direktor Memorijalnog centra Srebrenica – Potočari, analizira situaciju u Nagornom Karabahu i pravi paralele sa Republikom Srpskom.
Po Suljagiću, Nagorno Karabah je “na mnogo načina poslužio kao inspiracija, ako ne i kao model, srpskom rukovodstvu u bivšoj Јugoslaviji” pri čemu Suljagić prenebregava činjenicu da su sukobi u BiH počeli znatno prije nego oni oko Nagorno Karabaha.
Ukazujući na nedavnu izjavu premijera Јermenije Nikol Pašinjana da, ukoliko međunarodna zajednica ne bude reagovala na odgovarajući način, “Tursku treba očekivati u okolini Beča”, Suljagić podsjeća da je i Radovan Karadžić “vjerovao da je krajnji cilj bosanske nezavisnosti uspostavljanje zelene transverzale kroz Sandžak, Kosovo i albanski dio Makedonije”, kako bi se realizovali turski interesi u Evropi.
U svojoj analizi Suljagić zaključuje da su “za razliku od bosanskih Srba, tamošnji lokalni lideri naizgled uspjeli da preuzmu kontrolu nad srodnom državom, Јermenijom. Karadžić to nije učinio kratkoročno, jer je Slobodan Milošević sebe vidio kao vođu svih Srba i imao je namjeru da obezbijedi poslušnost bosanskih Srba”. To se, navodi dalje Suljagić, “ne može reći za sadašnje rukovodstvo Srbije”.
Po Suljagiću, “u kombinaciji sa demonstriranim avanturizmom Milorada Dodika, ovo stanje stvari ne sluti na dobro za stabilnost regije u neposrednoj budućnosti”.
Suljagić se zatim bavi “proučavanjem lekcija” iz sukoba u Karabahu i njihove primjenjivosti “u pogledu budućeg razvoja na Balkanu”. Tako, kaže da je “odmrzavanje sukoba u Nagorno-Karabahu i njegov razvoj od velike važnosti za region bivše Јugoslavije. Status kvo uspostavljen Dejtonskim mirovnim sporazumom nije potkrijepljen snagom ili spremnošću potrebnom za njegovo očuvanje”.
Stoga, ističe Suljagić, treba uočiti da “razmještanje bespilotnih letjelica u Nagorno-Karabahu ima revolucionarne implikacije za budućnost ratovanja” kao i da “morate da zadržite ono što ste sposobni da sačuvate – međunarodnim poretkom ponovo upravljaju principi samopomoći i anarhije”.
Azerbejdžanski dronovi turske proizvodnje Bayraktar
Tekst Suljagić završava osnovnom porukom da je Nagorno-Karabah “bio rani model za međunarodno nepriznate entitete uspostavljene ubistvima i progonima” i da „sada može poslužiti kao model uklanjanja takvih entiteta iz istorije“.
Suljagićev ratnohuškački poklič sem portala Slobodna Bosna (i to tek u fragmentima) niko drugi nije prenio, niti pravio osvrt na prizivanje strahota rata u BiH. S jedne strane, to je dobro, jer nam govori da Suljagića niko ozbiljno ne shvata, a sa druge strane, razočaravajuće je da povodom Suljagićeve ratne retorike nisu reagovale agencije za sprovođenje zakona, jer prizivanje rata u BiH, u najmanju ruku, zaslužuje javnu osudu.
Kako u BiH o malo čemu postoji jedinstven politički pogled, ne čudi ni što se na prilike u Nagorno Karabahu gleda različitim “nacionalnim” očima.
Srbi su, naravno, na strani hrišćana (Јermena) dok se “multietničko” Sarajevo stavlja na stranu muslimana (Azera). I na to smo se već navikli. Međutim, Suljagić je u svojoj analizi otišao predaleko.
On računa da bi se u obnovljenom sukobu u BiH Srbija ponašala poput Јermenije koja šalje dobrovoljce u Karabah (ne i regularnu vojsku) i da bi se Rusija držala po strani, pokušavajući pokrenuti pregovore.
I dok se predsjednici Rusije i SAD povodom sukoba u Karabahu ponašaju suzdržano, tražeći od aktera sukoba da sjednu za pregovarački sto, turski predsjednik Erdogan se i povodom eskalacije sukoba u Karabahu ponovo potvrđuje kao nepredvidiv faktor.
Zbog svoje namjere da Turskoj vrati „stari sjaj“ konfrontirao se sa Francuskom, Grčkom, Kiprom, Egiptom i Sirijom. Njegovi odnosi sa SAD i Rusijom su promjenjivi. Otvoreno je podržao i naoružao Azerbejdžan. Prema Balkanu je, do sada, vodio izbalansiranu politiku, ne krijući da su mu najvažniji odnosi sa Srbijom.
Erdogan je enigma čije ponašanje ratni huškači poput Suljagića ne mogu odgonetnuti niti u njega biti sigurni.
Ko su udarne jedinice, odnosno koje snage bi počele sukobe?
Ko bi bile nove Zelene beretke? Povratnici iz Sirije kojima za pristupanje najpoznatijim terorističkim organizacijama, Al Kaidi i tzv. Islamskoj državi, pravosuđe BiH izriče blage kazne; mreža vehabijskih paradžemata kojoj se u javnosti više ne daje nikakav značaj; računalo bi se i na pojedina udruženja i grupe migranata.
To su prave bezbjednosne prijetnje u BiH, a ne „ruski uticaj“ kako to vole da naglase sadašnji, a i dojučerašnji direktor OBA. Naime, Almir Džuvo, bivši direktor OBA, sporadično se oglašava na Avazovom portalu Raport. Džuvo ističe da je u pogledu bezbjednosnih prijetnji u regionu najveća ona koja prijeti od Rusije.
“Gdje god imate destabilizaciju, ovo što je pod utjecajem zapadnoga dijela i Amerike, gdje god je tu destabilizacija, to je već uspjeh za Rusiju. Njihova taktika jeste da “guraju prst u oko EU i NATO priči” kad god im se za to ukaže mogućnost”.
Ostaje pomalo nejasno zašto se onda Džuvo dva do tri puta sedmično sastaje sa svojim nekadašnjim zamjenikom Ristom Zarićem u Administrativnom centru Vlade Srpske u Istočnom Sarajevu, kojeg u Sarajevu upravo optužuju da je `ruski čovjek`.
Nedavno je to, gostujući kod Senada Hadžifejzovića na Fejs TV, ustvrdio jedan od vodećih sarajevskih novinara, Avdo Avić.
Imajući u vidu istinske bezbjednosne prijetnje, od svake političke aktivnosti važnije je ono što radi Dragan Lukač, ministar unutrašnjih poslova Srpske –podmlađivanje i opremanje pripadnika policije, koji će, kada se u potpunosti završe radovi u Centru za obuku Ministarstva unutrašnjih poslova, imati na raspolaganju sadržaje koje nema niti jedna policija u regionu.
To će dodatno unaprijediti rad policije Srpske, i ojačati njene mogućnosti da se suprotstavi svakom vidu ugrožavanja otadžbine.
