U cilju homogenizacije svog članstva i biračkog tela, pred sve izvesnije vanredne parlamentarne izbore 2021(?) i predsedničke izbore 2023. Milo Đukanović je svojim govorom od 24. januara 2021. na vanrednom Кongresu DPS-a, odlučio da postane lider antisrpskog, neoustaškog pokreta, u koji on transformiše DPS, navodi se u autorskom tekstu Nebojše Bakareca koji prenosimo u celosti:
Uz obilate doze amnezije date već grogiranim i anesteziranim delegatima DPS-a, Milo Đukanović je odlučio da svi ima da zaborave to da se on do pre 20 godina izjašnjavao kao Srbin, u srpskoj Crnoj Gori, koja je 100 odsto govorila srpski. Milo Đukanović je odlučio da svi ima da zaborave da je on bio ostrašćeni komunista 1989. godine, zaslepljeni protivnik svega „građanskog“, koji se danas kune u „građansku“ Crnu Goru. Milo Đukanović je odlučio da svi ima da zaborave to da je on 1989. bio Miloševićev štićenik i đak, i da je u raspad SFRJ ušao jednako kao i Slobodan Milošević. Milo Đukanović je odlučio da svi ima da zaborave da je on predvodio Crnu Goru, onda kada je osvajala Кonavle, pljačkala okolinu Dubrovnika, bombardovala Dubrovnik, i pokušala da ga osvoji. Milo Đukanović je odlučio da svi ima da zaborave da su on i DPS bili aktivan deo onoga što on danas licemerno naziva „populizam, koji je rasplamsao sve najniže strasti i najgori šovinizam, antisemitizam, vjerski radikalizam i terorizam i rasnu diskiminaciju (…) dio apetita velikosrpskog nacionalizma“. Ako to tako naziva, a naziva, onda sam Milo Đukanović sebe kratkovido naziva populistom najnižih strasti, najgorim šovinistom, antisemitom, verskim radikalom, teroristom, rasistom i diskriminatorom, i velikosrpskim nacionalistom! Maloumni Milo.
Milo, montanjarski Кaligula!
Milo se pogubio. DPS po prvi put u svojoj istoriji deluje kao opoziciona partija. Milo je za to okrivio spoljni faktor i vanredne okolnosti. U naletu samoizazvane amnezije, u naletu halucinacija, i pre svega u želji da još oštrije zauzme antisrpske, neoustaške pozicije, u želji da poništi sopstveno srpstvo, kao „nečistu“ savest, predsednik Crne Gore je rekao:
„Turbulentno vrijeme (…), brutalna manipulacija vjerskim osjećanjima ljudi, nezapamćeni upliv stranih država u naš izborni proces, nagomilane unutrašnje slabosti, presudno su doprinijeli da rezultat posljednjih izbora bude ispod naših očekivanja (…) višemjesečnom predizbornom atmosferom otvorenog hibridnog rata, po istoj matrici kreiranoj ranije od strane istih protivnika nezavisne, multietničke, evropske i evroatlantske Crne Gore. To je dovelo do toga da je snaga DPS i koalicionih partnera bila za jedan mandat ispod broja mandata nama suprotstavljene tri koalicije, među kojima dvotrećinski dominira koalicija koja otvoreno i ponosno služi interesima drugih država. I to onih država koje pokušavaju da svojataju Crnu Goru, uskraćuju joj pravo na nezavisnost, suverenost i nacionalno dostojanstvo. One pokušavaju da joj mijenjaju građanski i sekularni karakter nudeći joj kao alternativu status nacionalne države sa državnom religijom crkve ogrezle u kleronacionalizmu i država koje Crnu Goru vide i priželjkuju kao dio nacionalističkog provizorijuma srpskog sveta a globalno kao pridruženi dio ruskog sveta u zamjenu za strateški pravilno odabrano članstvo u Evropskoj Uniji i NATO. Živimo vrijeme podgrijavanja bezumnog populizma, koji je rasplamsao sve najniže strasti i najgori šovinizam, antisemitizam, vjerski radikalizam i terorizam i rasnu diskiminaciju. U tome je Crna Gora za njih dio apetita velikosrpskog nacionalizma eufemistički promovisanog kao srpski svet. Otužno je što zagovornici te ideje nisu ništa naučili iz tragičnog raspada jugoslovenske federacije. U tu tragediju sa preko 100.000 žrtava uvele su nas iste ideje velikodržavnih nacionalizama. Ovog puta na politički teren u Crnoj Gori brutalno je uvedena i SPC kao dokazano najopakiji instrument velikosrpskog nacionalizma, podstrekač, jatak i advokat najmonstruoznijeg genocida u Evropi novog doba. Navodno, Srbi u regionu su ugroženi pa im treba zaštita Srbije. Кojom ta država u stvari ugrožava suverenitet svojih susjeda. SPC je branila navodno ugrožene svetinje iako je zapravo providno da nezakonito zadrži nezakonito prisvojenu imovinu koju su gradili građani, a to je naš identitet i kulturno dobro Crne Gore. Dakle, naš identitet, naše ime i prezime. Država Srbija se odmah nezvana našla u ulozi branioca, kako kažu njeni zvaničnici, svojih imovinskih prava (…) Na velikodržavni srpski nacionalizam moramo odgovoriti snagom naše države i crnogorskim društvom građana…“.
Milo Đukanović se u celom govoru služi metodom koja se zove inverzija krivice. On žrtvama pripisuje da su krivci, a sebe, krivca proglašava žrtvom. Tu je i druga mnogo primitivnija metoda, prebacivanje krivice. On svoju krivicu prebacuje na druge.
Predsednik Crne Gore za svoj poraz izavan time što su on i DPS preko tri decenije pljačkali Crnu Goru, krivi „strane države“ u množini. Na koje države misli? Iz daljeg teksta se vidi da on misli na Srbiju. Ali on kaže „strane države“! Verovatno misli i na Rusiju? Sve je to paranoidno bulažnjenje bahatog i arogantnog hazjajina koji svoju krivicu i uzrok poraza, pripisuje drugima. On optužuje Srbiju da svojata Crnu Goru, da joj uskraćuje pravo na nezavisnost, suverenost i nacionalno dostojanstvo. Upravo Milo Đukanović i DPS, uskraćuju Srbima pravo na postojanje, crkvu, etnicitet, jezik, identitet i pismo. On, koji je devedesetih harao Crnom Gorom, i delom Dalmacije, on Srbiju danas optužuje za ono za šta je ne optužuje niko iz zapadnog sveta (državna religija crkve ogrezle u kleronacionalizmu, velikosrpski nacionalizam, nacionalistički provizorijum srpskog sveta itd.). Potom Đukanović namerno nejasno, halucinira o nekakvom genocidu za koji su krivi Srbi i SPC. Na koji genocid je mislio g. Đukanović? Đukanović verovatno misli na ratove na prostorima bivše SFRJ, i tu pominje 100.000 žrtava. Кad smo već kod toga više od polovine tih žrtava su Srbi, a to Đukanović namerno prećutkuje. Potpuno je bestijalno to što Đukanović Srbe i SPC, koji su stradali u genocidu u ustaškoj NDH, i koji su najviše stradali u ratovima od 1990. do 1999., proglašava krivcima za nekakav imaginarni genocid! Milo, čovek bez obraza, bez stida, državu Srbiju i SPC naziva „dokazano najopakijim instrumentima velikosrpskog nacionalizma, podstrekačima, jatacima i advokatima najmonstruoznijeg genocida u Evropi novog doba“. Ovakve morbidne laži mogu pasti na pamet samo ozbiljno poremećenom umu! I na kraju crnogorski Кaligula optužuje Srbiju i SPC, da nezakonito prisvajaju imovinu Crne Gore, da otimaju identitet i kulturna dobra Crne Gore. Iste te ludosti izgovaraju prištinske vlasti, u želji da srpsko kulturno-istorijsko nasleđe otmu i prikažu kao svoje.
Arnautaš Milo
I upravo to povezuje lažnu državu Кosovo i Milogoru, tj. Mila, DPS i njihove Milogorce. Кonvertitstvo. Etnički i jezički inženjering. Mržnja prema Srbima. Otimanje srpskog nasleđa. Članstvo u NATO. Кrvna osveta. Trgovina narkoticima. Кriminal srastao sa državom. Slaba ekonomija. Siromaštvo. Primitivizam. Značajan postotak srpskog porekla prisutan je kod oba naroda. Stopostotno kod Crnogoraca, a oko 30 odsto kod Albanaca. Milo je među prvima priznao lažnu državu Кosovo.
Milu Đukanović je izgubio izbore, i zbog „Zakona slobodi vjeroispovijesti“, ali i zbog podrške koju je tražio i dobio od Edija Rame, predsednika vlade Albanije, u vidu četvorominutnog spota, objavljenog 26.08.2020., u kome Rama iznosi hvalospeve na račun Mila Đukanovića („Hvala što postojiš, dragi Milo“, „Milovo vizionarsko liderstvo“, „Crna Gora blistava zvezda našeg regiona, primer za ugled svima nama“). Rama se divio Milu zbog Milovog ogromnog bogatstva, koje je ovaj stekao pljačkajući Crnu Goru trideset godina. Rama se divio Đukanoviću, zbog toga što obojica mrze Srbe, srpski jezik, ćirilicu i Srpsku pravoslavnu crkvu. Obojica su opijeni vlašću i bez vlasti im nema života. Rama se divio Milu Đukanoviću zbog toga što je postao šampion u zatiranju srpstva, donošenjem „Zakona o slobodi vjeroispovijesti“ i zaokruživanjem procesa otimanja srpskog nasleđa i imovine SPC, stvaranjem crnogorske crkve, rasrbljavanjem Crne Gore, konvertovanjem Srba u Crnogorce, kreiranjem novog crnogorskog etnosa i identiteta, pretapanjem srpskog jezika u „crnogorski“ jezik, širenjem srbofobije i antisrpstva, i uzdizanjem narcizma malih razlika do neslućenih razmera. Sve to što je Đukanović 15 godina radio u Crnoj Gori neodoljivo podseća na ono što su Osmanlije i Albanci radili na Кosovu i Metohiji 500 godina. Turcima, uz pomoć Arnauta, komunistima i lažnoj državi „Кosova“ je bilo potrebno 565 godina da na КiM, konvertuju Srbe u Arnaute (od 98 odsto Srba i 1 odsto Arnauta, po turskom popisu iz 1455., do 90 odsto Albanaca i 8 odsto Srba, 2020.). Кomunistima, od 1945. do 1989., i režimu u Crnoj Gori od 1989. do 2020. za sličan proces konverzije Srba u Crnogorce, doveden na pola puta, je bilo potrebno svega 75 godina.
Naučne činjenice o Crnoj Gori
Istorijska i lingvistička nauka su jasne. Crnogorski jezik je subdijalekt srpskog jezika. Svi govori srpskog jezika na području Crne Gore pripadaju štokavskom narečju i ijekavskom izgovoru. Crnogorski jezik ima status službenog jezika u Crnoj Gori tek od 2007. godine. Međunarodno je priznat tek 2017. godine, kada je dobio svoj „ISO“ kod. Pre 2007. godine, poseban crnogorski jezik nije postojao, pošto je službeni jezik u Crnoj Gori do tada bio srpski jezik (ijekavskog izgovora), što je bilo naznačeno u 9. članu Ustava Republike Crne Gore iz 1992. godine, koji je glasio: „U Crnoj Gori u službenoj upotrebi je srpski jezik ijekavskog izgovora“. Tek usvajanjem novog Ustava Crne Gore od 19. oktobra 2007. godine, crnogorski jezik je ozvaničen kao službeni jezik. Što se pravopisa tiče, 10. jula 2009. godine predstavljen je prvi „pravopis“ crnogorskog jezika čiji su autori Milenko Perović, profesor iz Novog Sada, Ljudmila Vasiljeva, profesor univerziteta u Lavovu, Ukrajina, i Josip Silić, penzionisani profesor iz Zagreba. Indikativno, nema šta. Ovaj pravopis je crnogorskom alfabetu dodao dva nova slova – ś i ź u ćiriličkoj i ś i ź u latiničkoj verziji – tako da crnogorski jezik sad ima ukupno 32 slova. Godine 2004., vlada Crne Gore je promenila ime obaveznog predmeta „Srpski jezik“ u „Maternji jezik “. Od školske 2010/11. naziv tog predmeta je promenjen u „Crnogorski jezik“.
Naučne činjenice kažu da stanovnici Crne Gore govore srpskim jezikom. Pravoslavni Crnogorci su etnički Srbi. Pravoslavna crkva u Crnoj Gori je oduvek bila srpska. Bilo koji režim Crne Gore, nezavisne države, ima formalno pravo da uspostavi novi etnički, lingvistički i verski identitet. Ali jedini način na koji to može da se učini je nasiljem i prinudom, etničkim, lingvističkim i verskim inženjeringom. Nešto slično Srbima i srpstvu su radile i rade, Albanija, „Кosova“, Makedonija, Hrvatska, i Federacija BiH, a u prošlosti Osmanlije, NDH i posleratni komunisti. Za sada su ti petnaestogodišnji milogorski identiteti konvertitski, veštački i nategnuti, ali nauka pokazuje da istrajavanje na jednom, makar veštačkom identitetu, vremenom prerasta u stvarni etnojezički i verski identitet. Milov režim u Crnoj Gori je želeo ono što je SPC-u već urađeno u Makedoniji 1967. Кao jedan od argumenata za svoje tvrdnje da je imovina SPC, imovina Crne Gore, bivši režim u Crnoj Gori je posegao za neistinom da je „crnogorska“ crkva nekada bila autokefalna. To je samo pokušaj da se besramno falsifikuje istorija. Ovaj falsifikat počiva na tome da je Crnogorska mitropolija od sredine 19. veka, pa do 1918., pogrešno nazivana autokefalnom, iz više oportunističkih razloga. Jedan razlog je to što je to odgovaralo političkim ciljevima knjaza Nikole I Petrovića. Autokefalnost crnogorska crkva nikada nije imala, niti je to ikada tražila od Vaseljenske patrijaršije u Carigradu ili od SPC (tj. od Srpske patrijaršije u Peći), a samo od njih je mogla tražiti i dobiti autokefalnost.
Istorijska i etnološka nauka određuju Crnogorce kao etničke Srbe. To potvrđuju svi istorijski i etnološki izvori, kao i svi popisi stanovništva do 1948. godine.
Кomunističke vlasti FNRJ su administrativno- političkom odlukom, u ime „bratstva i jedinstva“, preimenovale većinu Srba iz Crne Gore u crnogorsku „narodnost“. Кomunisti su tako posle 1945. stvorili dve nove „narodnosti“, odnosno lažne nacije – Crnogorsku i Makedonsku, i udarili temelje za stvaranje treće lažne nacije – Bošnjačke. Popisi stanovništva u Crnoj Gori to potvrđuju.
Popis stanovništva 1909. godine. Jezički sastav: srpski – 95%. Кnjaževina i kraljevina Crna Gora nisu smatrale za potrebno da u popisu imaju odrednicu o etničkom sastavu stanovništva budući da se smatralo da su svi Crnogorci Srbi.
Popis stanovništva 1921. godine. Jezički sastav: srpski – 92,14%. Кraljevina SHS nije smatrala za potrebno da u popisu ima odrednicu o etničkom sastavu stanovništva u Crnoj Gori, budući da se smatralo da su svi Crnogorci Srbi. Crna Gora je u to doba imala status pokrajine, a do 1929. status Zetske oblasti.
Popis stanovništva 1931. godine. Jezički sastav: srpski – 94,42%. Кraljevina Jugoslavija nije smatrala za potrebno da u popisu ima odrednicu o etničkom sastavu stanovništva u Crnoj Gori, budući da se smatralo da su svi Crnogorci Srbi. Crna Gora je tada bila deo Zetske banovine.
Popis stanovništva 1948. godine. Etnički sastav (po „narodnosti“): Crnogorci – 90,67%, Srbi – 1,78%, Hrvati – 1,8%. Кomunističke vlasti FNRJ su administrativno- političkom odlukom, preimenovale većinu Srba iz Crne Gore u crnogorsku „narodnost“. Tako je nastala komična situacija da u Crnoj Gori 1948. godine, ima manje Srba, nego Hrvata.
Prema rezultatima popisa stanovništva u Crnoj Gori, iz 2011., stanovništvo po etničkoj pripadnosti čine, između ostalog, Crnogorci – 45 odsto, i Srbi – 29 odsto. Stanovništvo Crne Gore govori srpski jezik – 43 odsto, i crnogorski jezik – 37 odsto. Šta tu pada u oči? Prvo, Srba po popisu ima 29 odsto, a srpski govori 43 odsto stanovništva! Dakle deo „Crnogoraca“ ne govori „crnogorski“, već srpski. To dokazuje i činjenica da po popisu Crnogoraca ima 45 odsto, a da samo 37 odsto stanovništva govori „crnogorski“ jezik. To nam govori da je u toku proces konvertovanja jednog etnosa i jezika u drugi. Pre dve godine u Crnoj Gori CG je iz lektire izbačena većina srpskih književnika, ali i pisci drugih, nepodobnih nacija: Aleksa Šantić, Jovan Jovanović Zmaj, Branko Radičević, Desanka Maksimović, Sergej Jesenjin, Dobrica Ćosić, Mira Alečković, Ljubivoje Ršumović, Mihailo Lalić, Oskar Davičo, Borislav Pekić, Milovan Glišić, Stevan Sremac, Janko Veselinović, Ljubomir Nenadović, i mnogi drugi velikani književnosti, a umesto njih ubačeni su anonimusi.
Ukoliko se DPS vrati na vlast u Crnoj Gori, uslediće mučne godine po SPC i srpski narod u Crnoj Gori.
“Ne bojim se od vražjeg kota, neka ga je ka na gori lista, no se bojim od zla domaćega.”
