SRPSKA zajednica postoji u Sarajevu vijekovima. U socijalističkoj Jugoslaviji činila je 29,9 odsto ukupnog stanovništva Sarajeva (157.526 osoba), dok su Jugosloveni mješovitog etničkog porekla brojali oko 56.000 ljudi (Federal Statistical Office, 1998).
PREDSJEDNIŠTVO Republike BiH 26. juna 1992. objavilo je dokument “Platforma o aktivnosti Predsjedništva Bosne i Hercegovine u ratnim uslovima”. Dokument je lično izradio Alija Izetbegović, a imao je cilj da predstavi politički program Republike Bosne i Hercegovine u ratnim vremenima. U dokumentu su izloženi osnovni principi djelovanja u ratu: parlamentarna demokratija, tržišna ekonomija, politički pluralizam, ljudska prava, međunarodno priznate granice, ustavnost sva tri naroda, stvaranje dobrovoljne i multietničke armije Bosne i Hercegovine. Platforma je garantovala narodima Bosne i Hercegovine nezavisnu, jedinstvenu, suverenu, multietničku i demokratsku državu, u kojoj će građani svih nacionalnosti imati jednaka prava, i osudila je “teroriste SDS-a” (Izetbegović, 2001, str. 411).
Koševo kao Santijago
Specijalna jedinica sarajevskog MUP-a na čelu sa policajcem Zoranom Čegarom, po nalogu SDA, uhapsila je oko 800 Srba i odvela ih na stadion Koševo, koji je pretvoren u improvizovani koncentracioni logor. Čegar je tvrdio da su svi uhapšeni Srbi i članovi njihovih porodica bili “Karadžićeve pristalice, aktivisti SDS-a i peta kolona”.
Ova akcija povukla je snažnu paralelu između koncentracionog logora na stadionu Koševo i čileanskog stadiona u Santijagu, koji je čileanski diktator Pinoče pretvorio 1973. godine u koncentracioni logor. Alija Izetbegović je na kraju naredio da se zatvori koncentracioni logor Koševo i puste svi zatvorenici (Pejanović, 2002, str.77-78, 138-140).
Ubrzo je postalo vrlo jasno kakvu je jednakost, ljudska prava i evropsku orijentaciju Alija Izetbegović namjeravao za srpsku zajednicu. Civilni poslovi Unprofora u Sarajevu izvijestili su:
“ČINI se da muslimanski radikali dobijaju prednost na štetu umjerenih koji favorizuju višenacionalno BiH društvo. Sarajevo koje kontroliše BiH približno je 80% etnički muslimansko. Muslimani zamjenjuju nemuslimane u vladi, a nemuslimanima je sve neprijatnije. Izgleda da se organizovani kriminal izmiče kontroli iz Sarajeva. Unprofor je uvučen u problem zbog svog osoblja i objekata koji se koriste kao kanali za robu sa crnog tržišta. Osoblje za civilne poslove takođe je bilo dirnuto (lokalna mafija je deložirala Daljeta Bagu iz njegovog stana u roku od pet minuta), trgovci s crnog tržišta koji su željeli pres-kartice upućivali su prijeteće pozive u civilne poslove” (ICTY, Prosecutor v. Karadžić, 2010, str. 2182).
Politika režima Alije Izetbegovića zasnivala se na otvoreno deklarisanom cilju uklanjanja takozvane “srpske dominacije”. Po mišljenju Alije Izetbegovića, u Jugoslaviji suSrbi navodno “sebi prisvojili sve važne položaje” (Izetbegović, 2001, str. 66).
PREMA svedočenju člana Predsjedništva i dekana Univerziteta u Sarajevu, profesora Nenada Kecmanovića, u okviru organizovane kampanje SDA, Srbi su namjerno i sistematski uklanjani sa vodećih pozicija u industriji, obrazovanju, zdravstvenom sistemu i kulturi.
Godinu dana nakon što je izbio rat, nije bilo nijednog Srbina na mjestu direktora kompanije, šefa klinike, dekana fakulteta, šefa opštinske službe itd… Oni najotporniji, poput, na primjer, direktora “Žitoprometa”, optuženi su za saradnju sa “srbo-četnicima”. Na polju obrazovanja, kulture, nauke, informisanja, društvenih aktivnosti, ekonomije i vladinih ureda, Srbi su izgubili ranije položaje.
Nekoliko primjera biće dovoljno za ilustraciju ove tačke. Direktor Javnog preduzeća “Vodovod Sarajevo”” bio je Predrag Lukač. Izabran je za poslanika u novembru 1990. godine, kao kandidat na listi Reformističke partije. Nakon što je izbio rat, ostao je na svom poslu. To je bio veoma težak posao, jer su glavni vodovodni objekti bili na srpskoj strani linije sukoba, a snabdijevanje vodom često je bilo prekidano.
LUKAČ je bio izložen nepovjerenju i prijetnjama jer je bio Srbin, pa je na kraju bio prisiljen da napusti posao i napusti Sarajevo (Pejanović, 2002, str. 148). Srbin Manojlo Čalija, nekadašnji član jugoslovenske reprezentacije u gimnastici, radio je kao trener.Otpušten je s posla i oduzeta mu je kartica za hranu (humanitarna pomoć) pod lažnom izgovorom “izbjegavanje radnih obaveza”, a prošao je i razne torture (Čalija, 2005, str., 214).
Srbin Đorđe Zarić bio je direktor Privredne banke. Podržavao je Izetbegovićev režim i bio suosnivač Srpskog građanskog vijeća. Godine 1994. digla se javna buka da Zarić bude degradiran. Đorđe Zarić otišao je kod srpskog člana Predsjedništva RBiH Mirka Pejanovića. Pejanović je apelovao na Izetbegovića da zaštiti Zarića. Međutim,
Izetbegović nije bio spreman da interveniše. Đorđe Zarić morao je da se povuče sa mjesta direktora, a zamijenila ga je Fatima Leho, Muslimanka iz SDA (Pejanović, 2002, str. 149).
LJEKAR Radomir Tišma ostavio je izjavu o zastrašivanju i otpuštanjima srpskih ljekara: “Ono što se spremalo za svakog stručnjaka srpske nacionalnosti bilo je otpuštanje sa posla zbog ‘viška’. Tokom rata, svi Srbi u gradu Sarajevu izbačeni su iz društvenih organizacija i sa funkcija stručnog upravljanja. Lovili su ih, zlostavljali, ponižavali i iscrpljivali nemaštinom. Sveštenik Dragomir Ubiparipović bio je zarobljen i zlostavljan sedam puta, dok se ostali ugledni Srbi zatvaraju i ubijaju na brutalne načine (dr Milutin Najdanović). Život u gradu postao je izuzetno težak i nepodnošljiv.”
Svi Srbi bili su na MUP-ovim spiskovima osumnjičenih članova SDS-a, bez obzira na to da li je to tačno ili ne, i masovno su hapšeni. Mnogi od njih su pritvarani, maltretirani, zatvarani i prebijani u privatnim zatvorima. Bivši član Savjetodavnog odbora SDS-a, profesor Slavko Leovac uhapšen je, zatvoren u privatnom zatvoru u hotelu “Zagreb”, gdje je pretučen i maltretiran. Na kraju je napustio Sarajevo. Profesor istorije i akademik Milorad Ekmečić bio je teško pretučen pred porodicom, kuća mu je provaljena. Profesor je odveden bez ikakve naredbe za hapšenje i zadržan u privatnom zatvoru, gdje su ga tukli i zlostavljali. Profesor medicine Milutin Najdanović bio je delegat SDS-a u parlamentu RBiH i odlučio je da ostane u Sarajevu uprkos pozivu stranke da ga napusti iz bezbjednosnih razloga. U njega su usred bijela dana pucale i ubile ga nepoznate osobe. Do danas počinioci ovog političkog ubistva nisu pronađeni.
