Godine 1234. papa Grgur 9. postavlja katoličkog njemačkog biskupa, izvjesnog Johana od Vildeshauzena na čelo crkve u Bosni. Namjesto dotadašnjeg, domaćeg, optuženog za jeres. Vrlo brzo, nakon krstaških ratova koje je po naređenju Vatikana vodila Ugarska u Bosni, Nijemac moli papu da ga razriješi dužnosti. Zanimljivo za paralelu sa Šmitom iz današnjice, jeste i što mu je odgovoreno da davanje otkaza ne dolazi u obzir.
Slične instrukcije vjerovatno dobija od zemalja NATO postavljen kancelar OHR u Sarajstanu. Poznat i kao Građanin Šmit. Trenutno najveća prijetnja miru i ljudskim pravima u Evropi. Kako on lično, tako još i više ustanova koju predstavlja.
Velika su očekivanja na njegovim plećima. A, objektivno, nejakim. Tako trenutno u močvari Bliskoistočnog Sarajeva i on samo kupuje vrijeme. Treba vremena i njemu, i propagandi koja ga je najavila kao Boga Iz Mašine u starogrčkoj drami, da lakše podnesu istinu. Od razjarenog bika sa šiljkom na uglačanom pruskom šljemu, koji će čvrstom rukom i germanskim pedigreom disciplinovati Srbe, u praksi imamo autoritet manji i od Klovna Valentina. A to je baš teško postići.
Šmit fon Obercen na polju komunikacije sa Srbima sam sebi odmaže jer dosljedno, prepisivački, nastavlja antisrpsku politiku prethodnika. Za sve je kriva Republika Srpska, a rješenje svake krize njeno što veće razvlašćivanje. Bla, bla. CNN. 1992… To stvara dojam da mu uopšte nije do objektivne stvarnosti. Pošto do komunikacije nije sigurno.
Politička situacija nakon “blokade institucija” i “srpskog jedinstva”, što su sintagme ovdje namjerno stavljene pod navodnike, pretvorila se u mučno iščekivanje namještenog ekscesa. A taj neki pokušaj primjene Bonskih ovlasti ili djelimičnog nasilja, sasvim sigurno neće inicirati Srbi.
Jednako kao što je licemjerna politika Zapada i njihovih proksija sa Baščaršije, neshvatljivo je sramotno improvizovanje i opštesrpski pasivno trpljenje najgnusnijih uvreda i prijetnji. Taj nivo mazohističke iščašenosti u javnom prostoru, može se porediti samo sa psihologijom onih Srba koji su se odazvali razgovoru sa “novim vlastima” Nezavisne Države Hrvatske. Pa su poslije isto tako mirno, u redu po dvoje i ruku povezanih žicom, čekali da im malj razmrska glavu i bace ih u jamu.
Smiješan bi bio nivo kreiranja paralelne stvarnosti iz Efbiha, da nije u pitanju ozbiljan propagandni narativ, po kojem će Republika Srpska početi rat. I to tako što će oni iz Sarajeva prvi uzeti naoružanje, napuniti ga, repetirati, nanijeti na cilj i zapucati. Zašto? Bili su primorani! I to se onda ponavlja.
Pa da ponovimo: U Sarajevu se neprestano emituju javni pozivi za neophodnost ubijanja po u Banjoj Luci, jer Republika Srpska glasanjem u Narodnoj skupštini ne namjerava više učestvovati u namještenoj utakmici u kojoj sudi nelegalan i neustavan tzv. Ustavni sud BiH. Vašim ubistvom se zapravo brane!
I niko, decenijama, ništa ne radi da se odvrati ta agresija. Šta je odgovor srpske politike i medija u bezbjednosnom smislu? Ministar unutrašnjih poslova RS, Dragan Lukač, odašilje dirljive hipi poruke o tome kako bi “neki političari da šalju tuđu djecu u rat, kao što su slali njegovu generaciju”; a srpski član u Predsjedništvu BiH kontrastira na jednu od najčuvenijih izjava Alije Izetbegovića: Nisam spreman da žrtvujem mir nizašta.
Tako izgleda ratnohuškačka retorika iz Banje Luke, koja samo hrabri agresivnost ratnih huškača. U isto vrijeme potomak rahmetli Alije obilazi dijasporu po Evropi, te javno obznanjuje da je dogovarao da glasaju u Srpskoj, ali za “probosanske stranke”. Od revolucionarnih noviteta imamo učenje kako su svi u Bosni prije 500 godina bili isti narod. Za razliku od dosadašnjeg viđenja, u kojoj je flaša bila poluprazna, te nikako nijesu poturice, odnosno Srbi koji su prešli na islam, nego su oduvijek poseban narod; sada smo stigli do polupune identitetske boce, pa smo svi bili Dobri Bošnjani, a neki se odvojili u Srbe i Hrvate.
Ovaj scenario može imati smisla, ako Bakir i društvo priznaju da su evoluirali iz “Dobrih Bošnjana” u “Zle Bošnjake”. Hegemonistička politika nasilnog unitarizma je glavno zlo u Dejtonskoj Dolini Plača i to nema veze sa trenutnim političkim vođstvom u Srpskoj. Sarajevu nije, i naprosto nikad neće valjati bilo ko iz Banje Luke. To je problem koji ostaje.
Ta politika nema pravične i razumne odgovore o budućnosti, pa zato bježi u prošlost. Davnu, na ivici bajke. A istorija i logika nas uče da se ne mogu kao suverenisti predstavljati oni koji su uvijek bili na strani tuđina i okupatora. Oni koji ljube ruku novom Johanu od Vildeshauzena, zalažući se da stranac odlučuje u našoj kući, nikad nijesu, niti će ikada biti patriote.
Svaki pravi rodoljub, kojeg god zakona i vjere bio, danas se zalaže za protjerivanje OHR.
