Često se zapitam ima li kvaziopozicija u Republici Srpskoj ikakvu viziju o putu kojim se kreće ili onom kojim želi da ide. Pokušavam da dokučim koji je lajtmotiv tog raštimanog orkestra koji je umislio da zaslužuje natpolovičnu naklonost sredine već užasnute dezorijentisanim političarima.
Odluka Regulatorne komisije za energetiku RS o poskupljenju struje od 5,4 odsto svakoj odlučnoj opoziciji bila bi legitimna meta i jasan pokazatelj gdje treba da završi “politički metak”. Međutim, članice Saveza za promjene već danima, od kada je sporna odluka donesena, pucaju nasumice i nadaju se da će pogoditi bar nekog slučajnog prolaznika. Najavljivani kontraelektrošok i opozicioni bunt protiv poskupljenja električne energije, u prelomnom trenutku pretvorio se u konferenciju za novinare, na kojoj su se pojavili nižerangirani stranački funkcioneri prenoseći otrcane fraze kako je ovo “još jedan pokazatelj da aktuelna vlast ne vodi računa o svojim građanima” i po ko zna koji put pozivajući na prijevremene izbore. Kakva patetična demagogija. Kakva nekreativnost i stvaranje besmislene buke! Kakav šund koji samo produžava apatiju i malodušnost biračkog tijela kojem se, valjda, domaći opozicionari obraćaju!
Umjesto da uhvate talas električnog, a onda i prognoziranog lančanog poskupljenja brojnih životnih namirnica, te se makijavelistički surfujući na tim talasima dokopaju trona, samozadovoljni opozicionari u RS su proklamovali političke parole lišene svakog konteksta. Njihova forma i sadržaj ne bi mogli fascinirati ni stranačko članstvo, a kamoli javnost.
Bilo bi utopijski očekivati da opozicija izabere put kojim se rjeđe ide i da, poput Franka Andervuda u kultnoj seriji “Kuća od karata”, gubitak ministarske fotelje shvate kao zanemariv neuspjeh koji se može podnijeti u ime konačnog cilja, te da se osvijeste, pregrupišu i opredijele jesu li u politici “lovac ili lovina”. Ako ne rjeđi, onda bi trebalo da bar izaberu put kojim se “neđe” ide, jer niko više nema živaca da učestvuje u produžavanju sna o nekim navodnim promjenama, i sluša govore nakon kojih opozicionari aplaudiraju sami sebi. U suprotnom, neka se izvine što su uopšte zauzimali prostor i vrijeme u jednom političkom sistemu i ulazili u borbu koju nikada nisu ni namjeravali da dobiju.
