“Dva velika događaja u pogledu užasavajućih ratova u bivšoj Јugoslaviji odigrala su se 24. marta ove godine: osuda bivšeg lidera Srba u Bih Radovana Karadžića na 40 godina zatvora i 17 godina od početka NATO bombardovanja Srbije”, počinje svoju analizu Danijel Salvatore Šifer, francuski novinar, filozof i publicista.
Ovaj dvostruki događaj odigrao se u vrijeme kada je međunarodna štampa s pravom usmjerena na terorističke napade u Briselu, ali nije mu istim pravom uskraćena pažnja, budući da je obaveza da se oba ova događaja međusobno sagledaju.
“Dozvolite mi, prije nego što krenem u analizu, komentar na presudu Karadžiću od strane Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Јugoslaviju, s obzirom na to da on nastavlja da presuđuje na visoko selektivan način još od svog osnivanja – zatvaranje svih politički i vojno odgovornih Srba, i obrnuto, oslobađanje gotovo svakog lidera bosanskih muslimana, Hrvata i kosovskih lidera – pa se čini da pristrasan rad institucije često nema nikakve veze sa njegovim političkim smjernicama, niti je dostojan imena objektivne i nepristrasne pravde”, piše Šifer.
Daleko od toga da želim, nastavlja novinar, da minimalizujem ratne zločine i zločine protiv čovječnosti koje su počinili Srbi u BiH od 1992. do 1995, i one između 1998. i 1999. na Kosovu.
“Međutim, iza svega toga, neutralnog posmatrača ne čudi kako su zvaničnici bosanskih muslimana, Hrvata i onih sa Kosova sistematski oslobađani za iste zločine: ni bivši predsjednik BiH Alija Izetbegović, autor veoma fundamentalističke “Islamske deklaracije”, koja se po svom fanatizmu ne razlikuje od ideologije Al Kaide ili Islamske države, čak i od onih koji danas prosipaju krv naše slobodne i demokratske Evrope, ni bivši predsjednik Hrvatske Franjo Tuđman, poznati revizionista i iskusni antisemita, nikada nisu zabrinuli ovaj sud. Naprotiv, oni su umrli prirodnom smrću, prekriveni čašću, sahranjeni kao heroji, ako ne i mučenici!” nastavlja francuski publicista.
“Trebalo bi još podsjetiti, šta bi bilo da je taj isti Izetbegović, ove fatalne redove ‘Islamske deklaracije’ objavljene 1990. objavio u Istanbulu, u Turskoj?”
– Svojim redovima, on navodi, očigledno negirajući vrijednosti naših sekularnih društava, da “nema mira i koegzistencije između islamske vjere i neislamskih društveno-političkih institucija”. Ovakve riječi u skladu su sa najopasnijim vjerskim fundamentalizomom od kojeg pokušavamo da zaštitimo našu demokratiju.
“Pod tako adekvatnom i fer rezolucijom UN treba da osuđujemo i ratne zločine, zločine protiv čovječnosti i zvjerstva počinjena od strane vojnih snaga i paravojnih jedinica bosanskih muslimana tada pod komandom Nasera Orića. Štaviše, general Filip Morijon, tadašnji komandant UNPROFOR-a, izneo je nepokolobljevo ‘optužujem’ slabo prihvaćeno od strane medijskog konformizma i antisrpske okoline: ‘U noći pravoslavnog Božića, svetoj noći januara 1993, Orić je poveo napade na srpska sela… Tamo je bilo odsejčenih glava, groznih masakara koji su počinile snage Nasera Orića u svim susjednim selima’, imao je hrabrosti da objavi”.
– Ta sela bosanskih Srba sravnjena su sa zemljom i spaljena, uključujući i ona o kojima govori Morijon, a u koja sam putovao automobilom i opisao u svojoj knjizi “Rekvijem za Evropu – Zagreb, Beograd, Sarajevo”, 21. maja 1993. Tragična sela između Zvornika i Bratunca, u blizini Srebrenice: Tekija, Milići, Staklar, Kravica, Nova Kasaba, Konjević Polje, Јežestica, Silijkovići, Kajići, Ranca, Repovac i Cerska. Naser Orić i njegovi ljudi otišli su tamo krvožedni i počinili najgore zločine nad srpskim civilima. Što više duša! Spaljena zemlja! Nevjerovatno! – piše Šifer.
Ipak, najgore u ovoj tužnoj priči, napomnje Šifer, jeste “neprihvatljiva i nedostojna činjenica što je pred Haškim tribunalom, taj isti Naser Orić u međuvremenu oslobođen za bezbroj ubistava!”
– Sada je jasno da su snage bosanskih muslimana, oni naročito kvroločni, infiltrirani borci Al Kaide koji su požurili u pomoć svojim “muslimanima“ u Avganistanu, Iranu, Pakistanu i Saudijskoj Arabiji. Alahu akbar, vikali su kada su odsijecali glave svojim neprijateljima Srbima, a nerijetko su tim glavama i igrali fudbal. Zato je činjenica da su se prva “odsjecanja glava”, onoga što je kasnije postala “Islamska država” što danas teroriše Pariz i Brisel, desila Srbima u Bosni – navodi se dalje u Šiferovom tekstu, uz konstataciju da je “džihadizam tako, na toj teritoriji, u vrijeme rata u bivšoj Јugosaviji, rođen u Evropi”.
“Nema sumnje da je osećanje pravednosti za Haški tribunal ostalo samo pusta želja u svjetlu ove skandalozne nekažnjenosti bosanskih, hrvatskih i kosovskih kriminalaca. Ova nefer pravda već dugo živi, od kada je i jedan od glavnih hrvatskih generala Ante Gotovina 2012. oslobođen optužbi za operaciju Oluja i pušten na slobodu. Oluja je vojna akcija etničkog čišćenja kada je protjerano 250.000 Srba, i četiri dana za redom bombardovana Krajina”, stoji u Šiferovom tekstu.
“Što se tiče nekadašnjeg komandanta OVK Hašima Tačija, on je danas predsjednik tog istog Kosova nakon što je prethodno bio i premijer i ministar spoljnih poslova, uprkos tome što se opravdano vjeruje da je u jednom momentu bio vođa bande koja je trgovala svim i svačim (drogom, oružjem, prostitucijom…), uključujući i ljudske organe povađene iz srpskih zatvorenika”, piše francuski publicista.
Te optužbe, nastavlja on, iznijele su i ozbiljne, ugledne političke i pravne ličnosti poput Karle del Ponte i Dika Martija. Uprkos tome, NATO je, čak i bez mandata UN, bombardovao samo Srbiju uzrokujući smrt među civilnim stanovništvom, dodaje on.
Na kraju svog opširnog teksta, Šifer zaključuje da je među filozofima i istoričarima neophodno vratiti poštenje u ovoj bolnoj i važnoj temi, te da je neophodno doći do suštinske istine i pravde bez koje neće doći do “trajnog pomirenja u suviše teškoj i dramatičnoj istoriji Balkana”.
