Ulozi žene u terorizmu u javnosti nije posvećeno dovoljno pažnje, a razlog tome je, smatra vojno-politički analitičar Hamza Višća, što je terorizam dugo smatran muškim svetom u kojem je žena mogla biti samo podrška, nemi posmatrač radikalizacije ili terorističkog akta, ili pak uplakana majka ili sestra.
Međutim, tvrdi Višća, poslednjih 20-ak godina žena je prisutnija u terorističkim organizacijama, vidljivija u njihovom životu, a samim tim i u istragama. Vojno-politički analitičar u razgovoru za Fenu pojašnjava da su, za razliku od primera iz zemalja Evropske unije, gde su žene uglavnom odlazile na strana ratišta da budu ratnice, iz Bosne i Hercegovine odlazile kao podrška muževima, što se podrazumevalo kao njihova obaveza, piše Fena.
– Otuda i činjenica da nijedna od 20 žena koje su se vratile u BiH nije procesuirana. Istraživanja pokazuju samo jedan slučaj da je žena iz BiH uzela učešće u borbenim dejstvima, ali se ona nije ni vratila – naveo je.
Prema podacima kojima on raspolaže, odlasci iz BiH na ratišta u Siriji i Iraku poslednji put su zabeleženi 2015. godine, a radi se o ukupnoj brojci od 330 građana BiH, od kojih je 61 žena i 81 dete.
Kao najozbiljniju posledicu odlaska žena iz BiH na strana ratišta, kada odlaze kao podrška svojim bračnim drugovima, Višća je izdvojio stanje u kojem te žene budu kad im muževi poginu na ratištu.
– Tada su one prepuštene same sebi, torturi muževih saboraca da se moraju udati i da se ne mogu vratiti u BiH jer ne mogu putovati same, a pritom su ostale i bez putnih isprava. Mnoge od žena, razočarane stanjem i položajem u takozvanoj Islamskoj državi, pokušavaju pobeći, vratiti se u svoju zemlju, a u tom nastojanju izgube i život – naglasio je.
S tim u vezi, ističe da, nažalost, nema organiziranog pristupa pružanju pomoći, resocijalizaciji i rehabilitaciji žena povratnica s ratnih žarišta.
Ovaj vojno-politički analitičar ukazao je na bitnu činjenicu, a to je da se uloga žena, osim što mogu biti učesnice u terorističkim aktima ili aktima nasilnog ekstremizma, ne svodi samo na to, već da žene mogu učestvovati u prevenciji ili procesima deradikalizacije i resocijalizacije osoba koje se vraćaju s ratišta.
Višća upozorava da u našem društvu postoje predrasude u vezi toga koliko žena može učiniti prilikom prevencije radikalizacije, a jedna od njih je ta da je žena nemoćna da omete proces radikalizacije muža ili sina.
– Naprotiv, žena može biti presudna u tome da njen muž ili sin odustanu od radikalizacije i eventualnog odlaska na ratište. U tom smislu postoji ozbiljna potreba da se u programe prevencije uključe žene – tvrdi ovaj stručnjak za vojno-politička pitanja.
