Poznati srpski istoričar i istraživač Milivoje Ivanišević rekao je Srni da je srebreničko mezarje memorijal dželata, a nikako žrtava i da je riječ o bezočnoj zloupotrebi mrtvih u interesu obmane živih.
– Ovo je samo apel da se Memorijalni centar i mezarje sklone sa prostora na kome se nalaze. Ili, ako postoji iskrena želja da dođe do trajnog pomirenja, onda najmanje što se mora učiniti jeste da se bar identifikovani dželati premjeste na neko mjesto gdje će biti samo dželati – istakao je Ivanišević.
Ivanišević ističe da neuspjeh “lova” za činjenicama o navodnom “velikom zločinu” koji su počinili Srbi nisu mogla da shvate državna rukovodstva ne samo u Sarajevu, već i u mnogim evropskim prijestonicama, a izgleda najviše u Vašingtonu.
On je dodao da su mnogo vremena poslije rata uludo utrošili evropski političari i visoki predstavnici Karl Bilt, Volfang Petrič, Pedi Ešdaun, kao i drugi u traganju za dokazima o zločinima koji se nisu dogodili.
Bez velikog srpskog zločina, ocijenio je Ivanišević, postaje bespredmetno angažovanje uglednih svjetskih faktora, od UN, SAD i NATO-a do Haškog tribunala.
Kad su se nakon pet godina uzaludnog traganja uvjerili da je to zaludan posao, predstavnici međunarodne zajednice su 2000. godine pribjegli uspješnom alternativnom, veoma dobrom rješenju, a to je urbanistički impresivan i reprezentativan kompleks.
– Taj kompleks treba sam po sebi da bude dokaz genocida i da bar zamagli, a možda i da zamijeni činjenice. Time je krenula bezočna zloupotreba mrtvih u interesu obmane živih – istakao je Ivanišević.
On je podsjetio da je 2003. godine otkup zemljišta, proizvodne hale i ostalih objekata bivše fabrike akumulatora u Potočarima Vlada Republike Srpske platila 4.681.692 KM, te da je to učinjeno na osnovu odluke visokog predstavnika međunarodne zajednice, Austrijanca Volfganga Petriča.
– Zašto je to platila srpska vlada još je zagonetno? Prema jednom tumačenju, to je kazna, a prema drugom tumačenju – zato što se objekat nalazi na teritoriji Republike Srpske – rekao je Ivanišević.
ЈAVNOST PREVARENA, U MEZARЈU NEMA CIVILA
Prema riječima Ivaniševića, kada je riječ o nekom memorijalu ili objektu tužnih sjećanja podrazumijeva se da je riječ o nedužnim pokojnicima, civilnim žrtvama rata i pokolja.
– Tako je u svijetu. Međutim, u ovom slučaju javnost je prevarena, a o civilima nema ni govora. Do tih saznanja smo došli analizirajući ratnu dokumentaciju raznih komandi i štabova Armije BiH – istakao je on.
Ivanišević je napomenuo da je u svom istraživanju posebnu pažnju obratio na bošnjačke odluke i rješenja o dodijeljenim nagradama, odlikovanjima i vanrednim unapređenjima, u kojima su precizno navedene akcije u kojima se dotični istakao i za koje je odlikovan ili vanredno unaprijeđen u viši čin.
On je kao ilustraciju naveo dokumenat koji glasi “Prijedlog sa obrazloženjem Komande 28. divizije Armije BiH za posmrtnu dodjelu ratnog priznanja i odlikovanja istaknutim ratnicima, a među ostalim odličjima i Značke `Zlatni ljiljan`” Br. str. pov. 04-16/95 od 30. marta 1995.
Ta imena, dodao je Ivanišević, poredio je sa imenima koja su pokopana u Memorijalnom centru i, potom, sa svojom bazom podataka o srpskim žrtvama u BiH.
– Tako smo došli do ubjedljivih dokaza da je to memorijal dželata, a nikako žrtava – naglasio je Ivanišević i predočio nekoliko dokaza koji potvrđuju njegovu tezu.
Tu su, naveo je on, tokom rata izginuli, posmrtno odlikovani i unaprijeđeni u više činove, članovi Glavnog štaba 8. operativne grupe Armije BiH Sadik Sulejmanović, Bego Tihić, Ševket Đozić, Nedžib Habibović, Osman Osmanović, Hamed Alić, Amir Rizvanović, Senahid Tabaković, Zulfo /Munib/ Halilović i Ahmo /Mujo/ Tihić.
Osim njih, tu su za brojne pokolje odlikovani komandiri nižih činova Hamdija Hasanović, Nedžib Habibović, Hajrudin Malagić, Mustafa Stočević i Mehmed Malić.
Svakom od njih pojedinačno u opisu zasluga za koje su odlikovani piše učešće u oružanim akcijama protiv desetine srpskih naselja, u kojima je ubijeno 389 Srba.
To su sela Gniona, Blječeva, Osredak, Viogor, Bibići, Orahovica, Oparci, Obadi i Špat, Ratkovići, Brežane, Zalazje, Špat, Sase, Јežestica, Podravanje, Fakovići, Kamenica, Loznica, Bjelovac, Sikirić, Kravica i Šiljkovići, Brana Bačići,Skolani, Kostolomci, Ćosići, Bižići, Žabokvica.
Ivanišević je naveo da je u mezarju pokopan Ibran /Ibro/ Muratović, rođen 1949. godine iz Bratunca, a koji je nagrađen zato što se istakao u napadu na selo Blječeva u bratunačkoj opštini 6. maja 1992. godine, kada je zaklana starica Kosana Zekić, 1928. godište, a smrtno ranjen njen sin Milan, 1954. godište, te ubijen stari Gojko Јovanović, 1917. godište.
On je naveo da se zločinom istakao i Hamdija /Hamed/ Alispahić, rođen 1947. Godine iz Јaglića, pri napadu na srpsko selo Јežestica, opština Bratunac, 8. avgusta 1992. godine i ubistvu devet mještana koje su iznenadili na kosidbi.
– Pokojnom Anđelku /Ljubomir/ Mlađenoviću rođenom 1965. godine odsjekli su glavu i nosali po Srebrenici – rekao je Ivanišević.
Ivanišević je upitao otkud među srebreničkim “žrtvama” Šukrija Alić, Suljo Bojić, ili Began Delić, i ne samo oni, koji su poslije rata bili živi i 1996. godine evidentirani u biračkom spisku, ili Ramo Bektić koji je, prema matičnoj evidenciji, život izgubio 27. oktobra 1992. godine – tri godine prije navodnog genocida.
On je ocijenio da memorijalni centar može da bude trajan spomen-kompleks samo ako je posvećen stradalim civilima ovog kraja, u suprotnom će i ubuduće biti “mjesto trajnog prezira porodica srpskih žrtava i čir na tijelu Republike Srpske”.
– Nisu greškom Јevreji svoj memorijalni centar podigli u Јerusalimu, a ne u Njemačkoj gdje su stradali. Ili Јermeni, koji su stradali u Turskoj, a spomenik su podigli u Јerivanu. Oni koji su ubijali imaju spomenike, ali i oni u svojoj zemlji – naglasio je Ivanišević.
Ivanišević je bio među prvim civilima koji je na Petrovdan, 12. jula 1995. godine ušao u oslobođenu Srebrenicu u kojoj nije zatekao živih Srba, ni civila niti ratnih zarobljenika, a na opšte zaprepašćenje predstavnici UN su odbili zahtjev generala Ratka Mladića da UN preuzmu brigu o napuštenm muslimanskim civilima.
Ivanišević je osnivač beogradskog Instituta za istraživanje srpskih stradanja u 20. vijeku.
