Uzimanje vazduha iz pluća svim prozapadnim politikama u RS i SRB jedna je od posljedica Inckovog nametanja “Zakona” o zabrani negiranja genocida. Teško je procjeniti zašto je zapad dopustio potez, koji sa sigurnošću dovodi do devalvacije prozapadnog kursa u srpskom nacionalnom korpusu.
Jedan od razloga koji se nameće je eventualna procjena zapada da su prozapadne politike u srpskom nacionalnom korpusu toliko slabe i besperspektivne, da ne predstavljaju potencijal u koji vrijedi ulagati. Međutim takva procjena bila bi prepesimistična sa stanovišta zapada, s obzirom posebno na kurs politike Republike Srbije koja balansira zadržavajući dobre odnose sa Rusijom i Kinom, ali ipak ne odriče se zapada kao strateškog partnera. Slična je situacija i u Republici Srpskoj u kojoj postoji značajan korpus političkih snaga, prvenstveno koncentrisanih u opozicionim redovima, a nisu zanemarive ni u vladajućim političkim krugovima koje su zapad vidjele kao svoje strateško opredjeljenje. No bilo kako bilo, Republika Srpska će bez obzira na unutrašnju politiku u BiH, uvijek pratiti strateški poziciju Srbije.
Upravo zbog ovih razloga, zapadna podrška Inckovom potezu nije bila opšta, niti su sve zemlje zapada blagonaklone prema ovakvom potezu Incka, mada to naravno neće javno eksponirati u namjeri da zadrže jedinstven kurs zapadne politike na zapadnom balkanu.
Nakon donošenja Inckove odluke, postavlja se fundamentalno pitanje, šta zapad dobija sa takvom odlukom i njenim konsekvencama o kojima je u ranijem tekstu bilo riječi. Odnosno pitanje na koji način ova kriza izazvana tom odlukom, može biti korisna za zapad , naročito u kontekstu odlaska Incka i dolaska Šmita bez saglasnosti SBUN.
Da li je ovakav potez Incka i dolazak Šmita na ovaj način u stvari “startna pištaljka” kojim je označen početak otvorene političke konfrontacije i nadjačavanja Istoka i Zapada na prostoru zapadnog Balkana? Teško je sa sigurnošću procjeniti!
Da li je u pitanju možda guranje EU, prvenstveno Njemačke, u takvu otvorenu konfrontaciju s obzirom na sporove oko sjevernog toka 2 i Njemačko taktiziranje sa Rusijom, opet teško je reći.
U svakom slučaju teško je povjerovati da je uzimanje vazduha iz pluća pro-zapadnim politikama u srpskom nacionalnom korpusu ovakvim potezima bilo nešto što je bilo zapadu nepredvidivo, upravo suprotno.
Upravo zbog toga treba biti vrlo oprezan u procjeni “šta se iza brda valja” .
U svemu tom , sasvim sigurno je da primarni cilj zapada nije zadovoljenje apetita bošnjačkih politika, niti su oni tu uopšte bitni, jer zapadu je uvijek prioritetan interes zapada a ne nekih malih država i naroda na zapadnom balkanu. Srpski nacionalni i politički korpus mora biti svjestan i te “veće igre” koja se sigurno dešava u pozadini vidljivog političkog spektra, te imati jedinstven, kvalitetan, odlučan , mudar i pravovremen nacionalni odgovor na tu geopolitičku situaciju. Razjedinjenost srpskih političkih opcija u takvim geopolitičkim situacijama je unutrašnja slabost, koja bi sigurno imala dalekosežne konsekvence za srpski narod u cjelini.
