epa09963688 Bologna's head coach Sinisa Mihajlovic reacts before the Italian Serie A soccer match Genoa CFC vs Bologna FC at Luigi Ferraris stadium in Genoa, Italy, 21 May 2022. EPA-EFE/LUCA ZENNARO
Danas se navršava tačno godinu dana od smrti jednog od njaboljih srpskih fudbalera svih vremena – Siniše Mihajlovića.
Tog tužnog 16. decembra 2022. godine iz Italije je stigla najužasnija moguća vijest, veliki borac Siniša Mihajlović preminuo je u bolnici u Rimu poslije duge i teške borbe sa leukemijom u 54. godini života.
Siniša Mihajlović je rođen 20. februara 1969. godine u radničkoj porodici u vukovarskom Borovu naselju. Kao i svaki prosječni jugoslovenski dječak u ranom djetinjstvu se zaljubio u fudbal.
Sjajnim partijama u dresu lokalnog Borova ekspresno je privukao pažnju najvećih klubova u bivšoj Jugoslaviji.
Bio je blizu prelaska u zagrebački Dinamo, ali do transfera na kraju nije došlo i 1988. godine postao je igrač novosadske Vojvodine sa kojom je osvojio istorijsku titulu prvaka Jugoslavije.
U decembru 1990. kupila ga je Crvena zvezda za milion maraka, što je bio apsolutni rekord u jugoslovenskom fudbalu.
Velemajstorske partije Siniše Mihajlovića u dresu Crvene zvezde su nagrađene i najvrednijim trofejima klupskog fudbala. Majstor slobodnih udaraca se tokom tokom boravka u klubu iz Ljutice Bogdana okitio sa dvije titule prvaka Jugoslavije, peharom prvaka Evrope u Bariju i svjetskog klupskog šampiona u Tokiju.
Navijačima zvezde i dalje odzvanja u glavi ono čuveno: “Mihajlović u sredinu… GOOOOOL”, nezaboravni momenat sa utakmice polufinala Kupa evropskih šampiona, kada je Crvena zvezda zahvaljujući Mihi eliminisala moćni Bajern iz Minhena.
U finalu je Zvezda pobijedila Olimpik iz Marseja poslije penala, a jedan od strijelaca sa bijele tačke bio je i Siniša.
U ljeto 1992. godine napustio je Zvezdu i otisnuo se u Italiju, a prva stanica bio je Rim.
Dvije godine nastupao je za Romu, ali taj period nije mu ostao u najlepšem sjećanju. Svojevremeno je izjavio da su mu to bile dvije najgore sezone u karijeri, piše Kurir.
Godine 1994. prešao je u Sampdoriju koju je sa klupe predvodio čuveni Sven Goran Eriksen. Proveo je četiri sjajne sezone u ovom klubu, nije osvojio trofej, ali je svojim sjajnim partijama osvojio srca ljubitelja fudbala i postao jedan od najboljih odbrambenih igrača u ligi.
Sa Eriksenom 1998. godine prelazi u rimski Lacio, sa kojim osvaja titulu prvaka Italije, dva Kupa Italije i Kup pobjednika kupova.
Posljednje dvije sezone u karijeri proveo je u milanskom Interu sa kojim je osvojio Seriju A i Kup.
Nakon blistave karijere uplovio je u trenerske vode i 2006. godine postao pomoćnik Robertu Manćiniju u Interu.
Dvije godine kasnije započeo je i samostalnu trenersku karijeru, postao je šef stručnog štaba Bolonje. Kasnije je preuzeo Kataniju, pa Fiorentinu.
Siniša je 2012. godine postao i selektor reprezentacije Srbije, ali se na toj funkciji zadržao samo godinu dana. Podmladio je tim, ali nije uspio da izbori plasman na Mundijal u Brazilu 2014. godine, pa je napustio reprezentaciju i vratio se klupskom fudbalu.
Dvije sezone je vodio Sampdroriju, pa Milan i Torino, a od 2019. do 2022. godine bio je trener Bolonje.
U julu 2019. godine šokirao je javnost kada je saopštio da boluje od leukemije.
-Poštujem bolest. Suočiću se s tim, podignute glave, pogledati pravo oči kao i uvijek – rekao je tada na konferenciji za medije u Bolonji.
Najavio je da će pobijediti u životnoj utakmici i to je uspio dva puta. Nažalost, treći put nije…
Bolest se vratila u martu 2022. godine i uslijedila je nova bitka. U maju je izašao iz bolnice i vratio se obavezama u klubu, a septembru je dobio otkaz u Bolonji poslije lošeg starta sezone.
Iako je leukemiju uspio da pobijedi dva puta, ona se ponovo vratila, ali Siniša i dalje nije gubio nadu, vjerovao je da će je ponovo savladati. Nažalost, nije uspio, ali ga je cijeli svijet zapamtio kao vječitog borca.
Dvije godine kasnije započeo je i samostalnu trenersku karijeru, postao je šef stručnog štaba Bolonje. Kasnije je preuzeo Kataniju, pa Fiorentinu.
Siniša je 2012. godine postao i selektor reprezentacije Srbije, ali se na toj funkciji zadržao samo godinu dana. Podmladio je tim, ali nije uspio da izbori plasman na Mundijal u Brazilu 2014. godine, pa je napustio reprezentaciju i vratio se klupskom fudbalu.
Dvije sezone je vodio Sampdroriju, pa Milan i Torino, a od 2019. do 2022. godine bio je trener Bolonje.
U julu 2019. godine šokirao je javnost kada je saopštio da boluje od leukemije.
-Poštujem bolest. Suočiću se s tim, podignute glave, pogledati pravo oči kao i uvijek – rekao je tada na konferenciji za medije u Bolonji.
Najavio je da će pobijediti u životnoj utakmici i to je uspio dva puta. Nažalost, treći put nije…
Bolest se vratila u martu 2022. godine i uslijedila je nova bitka. U maju je izašao iz bolnice i vratio se obavezama u klubu, a septembru je dobio otkaz u Bolonji poslije lošeg starta sezone.
Iako je leukemiju uspio da pobijedi dva puta, ona se ponovo vratila, ali Siniša i dalje nije gubio nadu, vjerovao je da će je ponovo savladati. Nažalost, nije uspio, ali ga je cijeli svijet zapamtio kao vječitog borca.
Tokom karijere osvojio je 16 trofeja: pet prvenstvenih titula, Kup šampiona, Kup kupova Evrope, četiri kupa Italije, Interkontinentalni kup, Superkup Evrope i tri superkupa Italije.
Do danas drži rekord u Seriji A sa 28 postignutih golova iz slobodnih udaraca. Toliko ih je dobro izvodio da je 1998. na utakmici njegovog Lacija i Sampdorije postigao het-trik samo iz slobodnjaka, po čemu je jedinstven u istoriji.
U Brazilu su mu jednom mjerili snagu šuta i utvrdili da je lopta išla brzinom od 165 kilometara na sat.
