U davnim vremenima, kada princip takozvane zlatne sredine nije bio toliko dominantan i kada su ljudi bili skloniji krajnostima, nerijetko se govorilo da je “put do pakla popločan dobrim namjerama”. Ova sintagma nije aktuelna u 21. vijeku, pa se u novom milenijumu, kada prosječnost trijumfuje na svakom koraku, više ne poseže za tako dramatičnim formulacijama u pokušaju da se opiše čovjek sa pozitivnim zamislima koji se zapetljao u mreži negativnih posljedica.
Sada je čistilište, a ne pakao, maksimum do kojeg može da stigne “grešnik” ove vrste. Iako od najraširenijih religija u svijetu samo ona čiji je centar u Vatikanu prihvata postojanje takve zone između raja i pakla, svaki iole pažljiviji posmatrač političkih kretanja u RS, BiH i Srbiji lako bi prepoznao ovu kategoriju, ukoliko bi analizirao poteze najeksponiranijih aktuelnih zvaničnika unutar “spojenih posuda” na relaciji Banjaluka-Beograd-Sarajevo, bez obzira na vjeru ili nacionalnost.
Evo, recimo, kada predsjednik Srpske i premijer Srbije zajedno otvore novu osnovnu školu u opštini Šamac, izgrađenu uz finansijsku pomoć matice, da bi bile sanirane posljedice strašnih poplava od prije dvije godine, niko razuman ne može da ospori dobronamjerni predznak čitavog poduhvata, čak ni oni kojima bi, eventualno, zasmetala činjenica da je ovaj objekat dobio naziv po zemlji-donatoru kompletnog iznosa za tu plemenitu namjenu.
Međutim, ukoliko se pogled s ove svečanosti preusmjeri ka već zahuktaloj kampanji uoči parlamentarnih izbora u Srbiji, ali i počecima iste tenzije u RS i BiH, u susret ovdašnjim lokalnim izborima, onda se registruju zanimljivi detalji. Između ostalog, i to da su dvije najjače stranke u Srpskoj, SNSD i SDS, bez griže savjesti pustile “niz vodu” svoje nekadašnje saveznike iz DS-a i DSS-a u Srbiji i upustile se u neizvjesnu trku za naklonost Aleksandra Vučića. Naravno, niko se nikada nije obavezao na vječna savezništva u politici, posebno danas na Balkanu, ali je fascinantna uvjerenost sve tri adrese koje učestvuju u toj “simbiozi” ključnih partija vlasti i opozicije u Srpskoj sa beogradskim “gospodarom” da su dojučerašnji izlivi međusobne netrpeljivosti, odnosno toplih riječi prema rashodovanim “drugarima”, potpuno izbrisani iz srpskog kolektivnog pamćenja.
Ipak, za razliku od izvornog značenja pojma “čistilište”, kao svojevrsne čekaonice za raj, ta jagma vodećih glava s ove strane Drine da ih pomiluje trenutno najmoćnija ruka na ušću Save u Dunav ne garantuje ovakav rasplet njihovih političkih biografija. Jer, slične transformacije češće imaju obrnut smjer, prema “paklu”, a poljupci političara koji godinama nisu mogli da se trpe – sasvim drugačiju simboliku. Ko je pomenuo fimski serijal sa Marlonom Brandom i Al Paćinom, a kasnije i Robertom de Nirom, u glavnim ulogama? Ili tekuću epizodu iz sarajevske realnosti, sa Bakirom Izetbegovićem i Fahrudinom Radončićem u centralnim rolama?
