U Beogradu je obilježen Dan sjećanja na nacističko bombardovanje ovog grada. U Aleji stradalih u šestoaprilskom bombardovanju ukupno su sahranjena 1.992 Beograđanina. Od tog broja identifikovano je 631 lice, a neidentifikovano 909 muškaraca, 393 žene i 59 djece. U razaranju Beograda, nestala su brojna kulturno-istorijska dobra srpskog naroda od neprocjenjive vrijednosti.
Sarajevo ovih dana obilježava dan oslobođenja u drugom svjetskom i početak, kako kažu, opsade grada u minulom ratu. Prve dane aprila 1992. godine obilježilo je ubistvo srpskog svata Nikole Gardovića, a već 6. aprila na demonstrante ispred tadašnjeg Izvršnog vijeća pucalo se iz snajpera sa okolnih zgrada. Ko je i zašto pucao, poznata je stvar!
Očekivano, sa svojom verzijom istorije u kojoj nema mjesta za srpske žrtve i podvale kojima se služe kako bi isključivo bili okrivljeni Srbi. Uzavrelo Sarajevo aprila 1992. suočilo se sa zaživljavanjem rezultata jednostranog martovskog referenduma kojim je ignorisana volja srpskog naroda, davanjem međunarodne dimenzije nezavisnosti BiH, borbama oko škole MUP-a i antiratnim demonstracijama u Sarajevu praćenim pucnjavom. I za nju su okrivljeni Srbi, iako se saznalo u čijim rukama su bili snajperi.
Svjedočenja neposrednih učesnika govore drugačije pasu gurnuta pod tepih. Svjedok dešavanja 5. aprila 1992. godine Miroslav Karabatak ističe da je na demonstrante pucao Јuka Prazina i njegovi ljudi sa krova Mašinske škole i nebodera “Momo i Uzeir”.
I dok je Karabatak sa još dvojicom kolega bio idealna žrtva za sarajevsko hapšenje pod optužbama da su srpski snajperisti, srpski MUP je ubrzo zaokružio priču. Tomo Kobač, bivši ministar unutrašnjih poslova Republike Srpske ističe da su Јuku Prazinu i njegove Zelene beretke iskoristili da pucaju po narodu.
“Deni Hadžimusić je raznosio snajpere na tri tačke i dao je tačno i zna se kojim licima je dao i podijelio pripadnicima beretke, koji su sa 3 tačke pucali po narodu)
U isceniranoj priči za masu nije bilo mjesta za Prazinu. Kao što tog istog 5. aprila nije bilo ni mjesta da se ispoštuje dogovor i srpskoj komponenti u skladu sa dogovorom, nakon podjele ministarstva unutrašnjih poslova, prepusti škola MUP-a na Vracama. Kada je srpska specijalna policija krenula od Krtelja ka Vracama pod komandom Milenka Kariška naišla je na utvrđene, ukopane snage i unaprijed pripremljenu unakrsnu vatru.
“Nas je tu zateklo, veliko iznenađenje, prevara. Dočekali su nas i prvi otvorili vatru pri čemu smo odmah na početku izgubili dva specijalaca”, ističe Karišik, bivši komandant Specijalne jedinice MUP-a Srpske Republike BiH.
Naravno, u Sarajevu se pričala druga priča. Husein Balić, direktor škole MUP-a na Vracama 1992. rekao je da je sigurno bila velika zasluga branilaca centra što su zaustavili “tako silovit napad”.
I tako se pravila sarajevska istorija u kojoj nema mjesta za drugačiju priču o početku rata. Istorija u kojoj se 5. i 6. april označavaju početkom opsade Sarajeva i po njenom tumačenju prvog stradanja – Suade Dilberović i Olge Sučić na Vrbanja mostu. Ali, istorija u kojoj nema mjesta za srpskog svata Nikolu Gardovića ubijenog 1. marta. Ili za predvečerje rata, kada su u noći sa 4. na 5. april pripadnici Zelenih beretki na mučki način ubili policajca Peru Petrovića u podrumu Stanice milicije Novo Sarajevo. Samo zato što je imao srpsko ime. Ili za mnogo raniji napad na Sijekovac i prvi masovni zločin.
Milorad Kojić, direktor Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica ističe zločin koji se desio u noći između 26. i 27. marta 1992. kada su pripadnici HOS-a, paravojnih hrvatsko-muslimanskih jedinica iz Broda i pripadnici Zengi za samo jedan sat ubili 19 Srba.
Upravo hrvatski napadi na nebranjena srpska sela Ravno, Kupres, Sijekovac, krajem 1991. i početkom 1992. za mnoge predstavljaju početak rata u BiH. O tome ko se tajno i koliko dugo pripremao za secesiju i sukobe u BiH dovoljno govori i sama činjenica da se pripadnicima Patriotske lige, Zelenih beretki i drugih bošnjačkih paravojnih jedinica priznaje učešće u ratu od aprila 1991. godine, dok je BiH još bila dio Јugoslavije.
