Odluka Višeg suda u Beogradu da nisu ispunjeni uslovi da Srbija funkcionere SRS Vjericu Radetu, Petra Jojića i Jovu Ostojića izruči Haškom tribunalu, duboko je razočarala mnoge Srbe. Bacila ih u depresiju.
Neke Srbe zato što mrze Srbe, druge zato što mrze samo Šešelja i radikale, treće zato što su zaljubljeni u Haški tribunal. Toliko da su mu oprostili i oslobađajuću presudu Šešelju. Kad bi se oni pitali tribunal bi imao kancelariju u svakoj opštini u Srbiji i Republici Srpskoj i po kratkom postupku presuđivao svakom Srbinu koji u ratovima od 1991. do 2000. nije dezertirao. Ili se usudio da kaže neku ružnu riječ o Jeleni Milić, Staši Zijović, Nataši Kandić i ostalim promoterima NATO u Srbiji i BiH.
Srbija se jeste obavezala da izručuje svoje državljane koja je ovaj lažni sud osumnjičio da su počinili ratni zločin ali, na njihovu žalost, ne i da ispunjava muzičke želje Žorža Bramerca. Kojem je, po istom aršinu po kojem traži Radetu, moglo pasti na pamet da zahtijeva da mu u haškom zatvoru pjevaju Baja Mali Knindža, Lepi Mića i Boro Drljača. Zbog udruženog muzičkog zločinačkog poduhvata podstrekavanja Srba da se brane od ustaša i ideološke braće Oame bin Ladena i Islamske republike.
Kažu, Vjerica Radeta je kriva zato što je uticala na svjedoke, podstrekavala ih da svjedoče u korist Šešelja. Pa šta je trebala da radi, da ih podstrekava da svjedoče protiv njega? Ili da ih likvidira? Onako kako su to Albanci, uz prećutnu saglasnost Haškog tribunala, učinili sa svjedocima protiv Ramuša Haradinaja?
Ako joj je to krivica, optužnicom protiv nje treba obuhvatiti bar još nekoliko hiljada Srba. Jer, kontam da nema normalnog Srbina (pri čemu mislim na Srbe koji nisu na platnom spisku zapadnih obaveštajnih službi i kojima politička ostrašćenost i mržnja nije toliko popila mozak da vole više Tačija i Karamarka nego Šešelja i Vučića) koji je poznavao nekog od svjedoka Haškog tužilaštva protiv Šešelja, a da ga nije podstrekavao da svjedoči u korist lidera radikala.
Izručenje troje radikala u Hag bilo bi neprihvatljivo i iz moralnih razloga. Vjerica Radeta je iz Livna. Odmah na početku rata svi Srbi iz livanjske opštine su ili ubijeni, ili zatočeni u logore ili su uspjeli da izbjegnu prema Glamoču i Banjaluci. Radeta i članovi njene porodice izbjegli su u Srbiju. Sa torbom u rukama. Sva imovina u Livnu im je uništena. A Radete su još od početka 20. vijeka bile jedna od uglednijih i bogatijih porodica u livanjskom kraju. Ukratko, ova Livanjka je žrtva rata i žrtva etničkog čišćenja.
I sad zamislite da žena, nad čijom porodicom i imovinom je počinjen zločin, koja ni na koji način nije imala veze sa događajima na ratištu, a kamoli kakvim zločinima, leži u zatvoru suda u kojem se sudi za ratne zločine!? I to u situaciji kad Hašim Tači, Naser Orić, Ramuš Haradinaj, Agim Čeku, Ejup Ganić, ubice vojnika JNA iz Dobrovoljačke, ubice vojnika JNA iz Tuzle i desetine zločinaca kojima su ruke bukvalno bile krvave do lakata voljom tog suda slobodno šetaju Baščaršijom, trgom Kralja Tomislava u Livnu, zagrebačkom Ilicom ili…. Htjedoh da napišem i beogradskom Knez Mihailovom ili banjalučkom Gospodskom, ali onda se sjetih da takvih nema. Svi Srbi na koje se i posumnjalo da su počinili ratni zločin su već u zatvoru. Ono što su propustili Haški tribunal, tužilaštva i sudovi u Zagrebu, Sarajevu i Prištini, dočekalo je Tužilaštvo za ratne zločine u Beogradu. Vojislav Vukčević i Bruno Vekarić. Kao u onoj narodnoj pjesmi o Starini Novaku, Deli Radivoju i Malom Radojici.
Jeste da bi se slika Vjerice Radete zatočene u haškoj tamnici uklapala u hašku pravdu, jeste da bi to bilo po mjerilima tužilaštava i sudova u Sarajevu ili Zagrebu, radovali bi se Bruno i Vojislav, ali Srbija i njeni sudovi treba da vode računa prije svega o nacionalnom i državnom interesu.
A taj interes je da Vjericu Radetu i Petra Jojića umjesto za haškom govornicom, kako je to planirao Bramerc, a priželjkuje čitava jedna bolumenta zapadnih plaćenika (koji su ovih dana angažovani na radnoj akciji obračuna sa glavnim i odgovornim urednikom „Večernjih novosti“ Ratkom Dmitrovićem) gledamo za govornicom srpskog parlamenta, kako su to na izborima odlučili građani Srbije. Pretpostavljam, Radetu i kao potpredsjednika Skupštine Srbije.
