5.oktobra 2000. godine koalicija DOS izvela je državni udar u Beogradu, s vlasti srušila Slobodana Miloševića i preuzela upravljanje Srbijom.
Bilo je u toj koaliciji, sastavljenoj od 19 stranaka i strančica, na čelu sa DS, DSS, Zoranom Đinđićem i Vojislavom Koštunicom, i nekoliko normalnih ljudi, uključujući i samog Koštunicu, koji su zalutali u to društvo izdajnika i raspikuća, ali u cjelini bila je to banda razbojnička koja će u sljedećih desetak godina do kraja upropastiti Srbiju, posebno kroz pljačku koju će nazvati privatizacijom.
Bandu su organizaciono i finansijski pomagale zapadne obavještajne službe, prije svega CIA, koje su pučistima poklonile najmanje 70 miliona dolara i za njih organizovale specijalne kuseve u Segedinu, u susjednoj Mađarskoj, na kojima su ih obučavali kako da što temeljnije razore Srbiju.
Puč je izveden uz podršku većine beogradskih mafijaških organizacija, a među njima najznačajniju ulogu imali su Zemunski klan Milorada Ulemeka Legije i Dušana Spasojevića, te Surčinski klan pod komandom Ljubiše Buhe Čumeta.
Sam dan prevrata bio je jedan od sramnijih dana u istoriji srpske državnosti. Pučisti su prvo opljačkali, a zatim zapalili zgradu Skupštine Srbije, najviše institucije u državi. Policajci koji su čuvali visoki dom su razoružani i natjerani da se skinu u donji veš. Zapaljena je zgrada državne televizije. Mlađan Dinkić, koji će u sljedećih godina uništavati srpsku ekonomiju, je Narodnu banku i Carinu “osvojio” sa automatskim puškama.
Kriminalci su zauzeli Stanicu policije Stari grad, iz nje odnijeli više od 300 komada oružja, uključujući i puškomitraljeze, kojima su narednih meseci i godina izvršene brojne likvidacije po Beogradu.
Uljuljkan u zabludu o sopstvenoj veličini, osion i posvađan sa realnošću, Slobodan Milošević, uz Zapad glavni arhitekta brojnih srpskih nesreća devedesetih godina, nije ni pružio otpor. Nije ni mogao. Već ranije, uz pomoć novca i zapadnih službi, pučisti su mu vrbovali pojedine istaknute komandante vojske i policije. Oni drugi, razočarani stepenom kriminalizacije društva, izdajom Kosova i Metohije i Republike Srpske Krajine, divljanjem JUL-a i njegove supruge Mire Marković, nisu imali želju da ga brane.
Nakon preuzimanja vlasti, lideri DOS-a su se prema Srbiji ponašali malo bolje nego što su se nacionalne vojske u BiH ponašale kad zauzmu “tuđi” grad. Opustošili su srpsku privredu. Stotine srpskih kompanija su u procesu privatizacije bukvalno poklonili raznim tajkunima, koje su preuzeli od Miloševića. Slika i prilika te privatizacije bila je prodaja za tri evra tri šećerane koje su u tom trenutku samo u zalihama sirovina imale 50 miliona dolara. Najveće srpske banke su likvidirane, umesto njih dovedene su one sa Zapada.
Pojedini lideri DOS-a postali su milioneri. Što kroz uzimanje reketa u pljačkaškoj privatizaciji, što kroz prisvajanje desetina miliona evra raznih donacija koje su stizale sa Zapada. Srbija je postala njihovo i vlasništvo raznih miškovića, kostića, peconija, drakulića, hamovića…
Ekonomski eksperti tvrde da je u vrijeme vladavine DOS-a iz Srbije iznešeno između 60-70 milijardi evra. Zemlju su preplavile agenture zapadnih obavještajnih službi, uglavnom organizovane u razne nevladine organizacije, u zgrade ministarstava u Beogradu uselili su se “nadzorni organi” iz NATO i EU.
U sljedećih nekoliko godina više stotina hiljada radnika ostalo je bez posla. Poništene su sudske presude protiv Tonija Blera, Bila Klintona, Havijera Solane i drugih ratnih zločinaca zbog bombardovanja Srbije. Ali je zato četa srpskih predsjednika, generala i policijskih komandanata izručena Haškom tribunalu, gdje će većina njih u montiranim sudskim postupcima biti osuđena na po 20-30 godina robije, neki će umrijeti a njih desetak će biti ubijeno. Među njima i Slobodan Milošević.
Na zahtjev Zorana Đinđića, jednog od glavnih harambaša ove bande, lider opozicije Vojislav Šešelj odveden je u Hag i tamo bez ikakvog pravnog osnova 12 godina držan u zatvoru.
Iz srpskih zatvora oslobođeno je više od 1.500 šiptarskih terorista, a da zauzvrat iz ruku OVK nije oslobođen ni jedan kidnapovani vojnik ili civil srpske nacionalnosti. Teroristi su se vratili na KiM da dovrše etničko čišćenje srpskog stanovništva, a zarobljeni srpski vojnici i civili živi su iskasapljeni radi prodaje njihovih organa svjetskoj medicinskoj mafiji.
Republika Srpska je puštena niz vodu, što su nasljednici Alije Izetbegovića i zapadni okupacioni guverneri, sve klošar do klošara, iskoristili da Banjaluci otmu niz dejtonskih nadležnosti, koje su srpskom entitetu davale atribute državnosti.
Cijela ta epizoda srpske istorije sa DOS-om ružno se završila po Srbiju. A i po neke lidere DOS-a.
Najgore je prošao Zoran Đinđić koji je ubijen. Ubili su ga pripadnici Zemunskog klana, njegovi saborci u rušenju Miloševića, koji će poslije toga, kao nezgodni svjedoci i sami biti ubijeni ili osuđeni na dugogodišnje zatvorske kazne.
Neki od aktera petooktobarskog državnog prevrata još su na političkoj sceni. Rasim Ljajić je preplaćen na mjesto u vladi Srbije. Ko je najjači u Srbiji on se ne trepnuvši, vedra čela i obraza čista, prešalta u njegov tabor. I bagerista Velja Ilić se sve do izbora posljednje vlade silio po ministarskim foteljama. Siniša Mali, direktor Centra za tendere lopovske Agencije za privatizaciju, gradonačelnik je Beograda.
Dinkić svira gitaru i komponuje pjesme. Bez izgleda da će ga neko nekada pozvati na odgovornost. Čeda Jovanović je i dalje glavni lobista svih srpskih neprijatelja. Generalu Perišiću se sudi za izdaju. Božidar Đelić je tetkin kauč zamijenio vilom na Dedinju.
