Ubistvo Šćepana Roganovića u četvrtak ujutru u Herceg Novom nastavilo je krvav niz ubistava koje posljednjih godina potresa ovu porodicu, duboko ogrezlu u kriminal. Članovi porodice Roganović godinama su dobro poznati pravosudnim organima Srbije i Crne Gore.
Pet hitaca u Šćepana Roganovića ispaljeno je oko 9.00 ujutru na stepeništu kod Kanli kule koje vode do grada. Policija je odmah blokirala cijeli grad i intenzivno krenula u potragu, a vijest je u crnogorskim i srpskim medijima odjeknula kao bomba, posebno ako se uzme u obzir da su se na stranicama crne hronike poslednjih godina našli gotovo svi muški članovi ove porodice.
Sumnjivi poslovi, zelenašenje, ubistva i pokušaji likvidacija, bliske veze sa kavačkim klanom – samo su neki od razloga zbog kojih su i mlađi i stariji Roganovići dobar dio svog života proveli iza rešetaka ili stradali na najgore načine – od metka ili eksploziva.
Ali krenimo redom.
Niko Roganović
Otac Duška i Šćepana Roganovića, Niko Roganović, bio je glava porodice i stari poznanik policije, pošto je još devedesetih godina bio osuđen za šverc 11 tona cigareta. Navodno je i nakon toga nastavio da se bavi kriminalnim radnjama u koje je, po svemu sudeći, uvukao i svoje potomke.
Niko je ubijen jula 2017. godine u neposrednoj blizini svoje kuće u naselju Dubrava u Herceg Novom, kada su mu dvojica napadača prišla sa šeširima na glavi, najvjerovatnije kako bi se sakrili od nadzornih kamera na njegovoj kući. Ispalili su u njega pet hitaca i pobjegli sa lica mjesta ne osvrćući se, a komšije koje su čule pucnje odmah su izašle napolje i zatekle okrvavljenog Nika kako leži na ulici.
U medijima se tada pojavila informacija da je ubijeni Niko Roganović u bliskim, čak i rodbinskim odnosima sa Slobodanom Kašćelanom, koji je označen kao prvi čovjek kavačkog klana. Ova informacija možda i ne bi bilo toliko interesantna da i Nikovi sinovi nisu povezani sa kavačkim klanom.
Dušan Roganović
Dušan Roganović je Šćepanov rođeni brat i sin Nika Roganovića. Dugi niz godina poznat je u podzemlju Crne Gore i provlači se kroz policijske evidencije. Na robiji je proveo dug niz godina zbog ubistva vođe navijača Delija Marka Vesnića iz Beograda i ranjavanja Ivana Markovića u Igalu 2009. godine.
Prethodno se 2006. godine sumnjičio za pokušaj ubistva svog sugrađanina Vladimira Dželatovića. Sa dugogodišnje robije izlašao je početkom 2016. godine i već sljedeće godine dospio je na naslovne strane svih dnevnih novina Crne Gore.
Naime, aprila 2017. godine došlo je do eksplozije u Herceg Novom u neposrednoj blizini autobuske stanice, kada je aktivirana bomba koja je bila podmetnuta pod njegov “golf”. Duško je izgubio kontrolu nad vozilom i praktično se zakucao u banderu.
Samo spletom srećnih okolnosti Duško je ostao živ nakon eksplozije, ali su mu obje noge amputirane. Crnogorski mediji su tada objavili da je daljinskim aktiviran eksploziv bio postavljen ispod mjenjača, te da je bio dvosmjeran, na osnovu čega se zaključuje da su meta bili i Duško i njegov suvozač koji tog dana nije sjeo sa njim automobil. Da je sav eksploziv bio usmjeren ka Dušku, procijenili su stručnjaci, detonaciju najverovatnije ne bi preživio.
Srećna okolnost bila je i ta što se u jednom od lokala u neposrednoj blizini nesreće našao i ljekar hitne pomoći koji je uz pomoć prolaznika zaustavio obimno krvarenje na obe noge, budući da su mu udovi bili dislocirani.
Odmah po objavljivanju vijesti o nesreći teorije o motivima i mogućim nalogodavcima počele su da se nižu “kao na traci”. Jedna od njih bila je da je Duško pripremao likvidaciju u Beogradu.
Zato su, navodno, škaljarci odmah pripremili kontra-akciju koja je podrazumijevala bombu ispred Duškovog “golfa”.
Vladimir Roganović
Možda i srpskoj javnosti najpoznatiji član ozloglašene porodice svakako jeste Vladimir Roganović, Duškov brat od strica, koji je i u Srbiji služio kaznu zatvora u trajanju od osam mjeseci zbog falsifikovanja isprava. Upućivao je zahtjeve da zatvorsku kaznu odsluži u rodnoj Crnoj Gori, ali su oni bili odbijani uprkos tome što je bio spreman da snosi troškove ekstradicije. Međutim, i u domovini ga je čekala jednogorišnja robija zbog nelegalnog oružja.
Odmah nakon što je izašao iz spuškog zatvora, u strogoj tajnosti je otputovao u Beč, vjerovatno strahujući za svoju bezbjednost. O njegovom putu nisu znali ni njegovi najbliži, ali je ubica, ipak, stigao do informacije o njegovoj lokaciji.
Tako je u Beču, nakon ručka u jednom poznatom restoranu, nepoznati napdač srednjih godina zapucao na njega i Stefana Vilotijevića, koji su sjedili za stolom sa još jednim muškarcem koji se predstavio lažnim imenom i prezimenom.
Posebno intrigantno u slučaju njegovog ubistva jeste to da su Roganović, Vilotijević i treći muškarac, dok su sjedili zajedno za stolom, razgovarali o tome gdje mogu da kupe avionske karte. Treći muškarac uputio je Vilotijevića i Roganovića u jednu agenciju. Njih dvojica su izašli iz restorana i uputili se ka agenciji, a treća osoba je zastala da plati račun. Već u haustoru sačekao ih je nepoznati napadač i otvorio vatru na njih.
Stefan Vilotijević prošao je sa teškim povredama glave, dok je Vladimir izdahnuo na licu mjesta. Velika prašina podigla se zatim i u tamošnjim medijima, gdje se govorilo o tome da je Beč postao utočište za kavački klan, pošto se navodno u ovom gradu svojevremeno skrivao i Slobodan Kašćelan, označen kao vođa klana.
Čitulju u novinama odmah nakon što je vijest o ubistvu obnarodovana, ostavio je Radoje Zvicer, poručivši: “Nije ti ravnoga bilo. Voli te brat”. Zvicer je, inače, jedan od tri najjača čovjeka kavačkog klana.
