Krupne riječi koje tokom posljednjih godina možemo da čujemo od vladajuće garniture u Republici Srpskoj naprasno gube poetsku ili patetičnu intonaciju u situacijama kada se pomene trivijalna kategorija poznata kao novac!
Iako vole da se izjašnjavaju o ključnim regionalnim, pa i globalnim problemima, čelni ljudi našeg entiteta, a posebno stranački ešaloni koji se naziru iznad njihovih ramena, ovih dana gotovo stoprocentnu pažnju usmjeravaju prema putovanju Željke Cvijanović u Vašington. Premijerka RS, sa predsjednikom federalne vlade Fadilom Novalićem, tamo pokušava da doslovno isprosi od Međunarodnog monetarnog fonda nešto više od jedne milijarde maraka da bi kompletna ovdašnja retorička nadgradnja do kraja 2016. imala kakvu-takvu finansijsku bazu.
Od tog iznosa, ukoliko bude odobren, skoro polovina trebalo bi da završi u RS, a pred tim “svetim ciljem” padaju svi principi. Koga je briga za dojučerašnju “grmljavinu” iz vrha najuticajnije partije u Srpskoj na račun očigledne pristrasnosti zapadnih centara moći na terenu BiH ukoliko lihvarske strukture sa formalno internacionalnim, a suštinski američkim predznakom, pokažu spremnost da “iskeširaju” još jednu sezonicu lagodnog života političkog establišmenta u Banjaluci? Ko se još sjeća nekoliko bleferskih epizoda sa najavama “velikih” i “malih” kredita iz prijateljske Rusije ili od navodnih ruskih fondova sa Floride?
Kome je, zaboga, do potrage za dosljednošću u riječima predsjednika RS, koji se više puta svečano zaklinjao da će pokazati “crveni karton” prekookeanskim ekonomskim pijavicama, koje su “usrećile” brojne zemlje sa njihovim tragovima, od Argentine do Grčke? Ništa od toga jer su čak i “braća po nevolji” iz kabineta sa druge strane međuentitetske linije prihvatljivi ortaci kada treba moljakati MMF za šaku dolara ili evra, iako je u redovnim okolnostima svaka kombinacija sa njima povod za oplitanje po stranačkoj konkurenciji iz RS.
Nezainteresovani za životnu realnost u Srpskoj, glavni akteri ove mizerne “opere za tri groša” pružaju ruke prema ručkama dugo iščekivanih kesa sa gotovinom iz Vašingtona, a dok ne uhvate milostinju koja će im izaći na nos zabavljaju sebe i druge bizarnim statističkim podacima. Poput onog da “akumulirani deficit javnih finansija RS ne prelazi tri odsto, što je misaona imenica za mnoge ozbiljne države u svijetu”. Nakon tih bajki, koje podsjećaju na gorku opasku da je najstabilniji čovjek – mrtav čovjek, jasno je samo jedno: niko od ovih savremenih “torbara” nema namjeru da lično podnese konsekvence novog sumanutog zaduživanja. Radi se o gloginjama za čije će se mlaćenje tražiti tuđi organi. A gdje ćeš naći bolje dobrovoljne davaoce nego među stotinama hiljada običnih smrtnika od Novog Grada do Trebinja!
